Palyatif Bakım hastanın yaşamını düzenli sürmesini ve bitmesini sağladığı gibi, yakınlarının da yükünü azaltan bir bakım türü. Ağrı çeken biri olmak da, ağrı çeken sevdiğiniz için hiçbir şey yapamamak da zor.

Hayatın hangi hal(ler)i bireyi sıkıştırır? Hayatın sıkıştırdığı bu bireyler neden kendi bedenine böylesine şiddet uygular? Aile içi şiddetin toplumsal şiddeti beslediği, toplumsal şiddetin aile içi şiddeti beslediği günümüzde, sorununu bireysel olarak çözemeyince, nihai çözüm olarak kendi bedenine şiddet uygulaması ne acı!

Samet, dokuz yaşında. Çinçin'de oturuyor. Babası Sincan Cezaevinde, annesi gündüzleri Dışkapı'da yaşlı bir dedeye bakıyormuş. Beş ve üç yaşındaki kız kardeşlerine komşu Gülsün Teyze göz-kulak oluyormuş. İki yıl önce gelmişler Ankara'ya. "Aslında Diyarbakır-Bismilliyiz" diyor. "Samet n'apcaksın 23 Nisan'da" diyorum, anlatıyor...

Biraz daha büyüse kızım, ilişkilerimiz düzelecek biliyorum. Bu çocuk yarın ergenliğe girecek. Mevcut sorunları çözülmeli ki; yenileri karşısında güçlenebilsin. Bir insan, baba olmanın bedelini bu kadar ağır ödemeli mi? Boşanmış bir çiftin çocuğu olmanın bedeli bu kadar ağırlaştırılır mı?

Bu yaşlarda en zor şey; hayal kurmak. Hiç yapılmaması gerekenler de kendi yaşantını başkalarıyla karşılaştırmak. Yapılması gereken ise seni mutsuz eden insanlarla birlikte olmamak.

"Yollarda", geçmişte yaşananları ötelemeyi ya da yok saymayı öğretmeye çalışanlara inat, geçmişin sadece ölerek unutulabileceğini -bir kez daha- anımsattığı için izlenmeli. Derinlerimizdeki şeylerin ayrımına varıp kendimizi anlamayı, "Ben"imizdeki yara(ların) kabuğunu kopartmamızı sağlayan oyun bittiğinde de insan yeni acıtmalar için cesaretlenip kabuk kopartmağa devam ediyor.

Evet ölüm yaşlılardan uzun süre uzak kalamaz. Ama onca yıl yaşayıp da ölümün küçümsenmemesi gerektiğini anlamayan yaşlıya yazık. Ölüm ruhu tamamıyla yok ediyorsa, üzerinde durmaya değmez yok

Yaşlanmaya ilişkin en güzel dizeleri kanımca Karacaoğlan yazmış: "Sakal seni matkap ile yolayım, / Bir kız bana emmi dedi neyleyim."

"Biraz Ben, Çokça Biz, Biraz Özlem, Çokça Keyif" başlıklı yazıma Ben, Çokça Biz, Biraz Özlem, Çokça Keyif, bu tür deneyimi olanlar telefonla, e-posta yoluyla ya da bizzat görüşme yoluyla ses verdi. Geçmişte yatılı okumuş ve hala okumakta olan herkesi sevgi ile kucaklıyorum.

Ola ki bir araştırmacı yatılı okulda okuyanların yalnızlık ve terk edilmişlik duygusunu araştıracak olursa, bir 'yatılı okul havarisi' olarak benim duygu ve düşüncelerimi de kaale alır belki diye yazmak istedim: Yatılı okul; ille de dostluk, arkadaşlık demek. İlle de dayanışma, paylaşım demek. İlle de başkalarına saygı ve sevgi demek.

Evlilik bir oyun, iki kişilik bir takım oyunu; hem ben, hem sen, hem biz olarak oynanan... Peki ya oyun şekil değiştirip 'yakan top'a dönüştüğünde... Koşullar değişip 'yakan top' daha da 'yakar' hale geldiğinde, taraflardan biri ya da her ikisi oyunun bitmesini isteyip de hak(i-e)m devreye girdiğinde...

Bir süredir Bahar - Pınar'ın 'anne'si olarak; eğitimli işsizlik olgusunu çok içeriden yaşar oldum. Kendi kendime "Yaşamı tanımak için daha çok vakitleri var" desem de -yine de- içim acıyor ve "Neren acıyorsa canın ordadır" diyen anacığımı hatırlıyorum sıkça.

Mutfak pencerelerinde kadın siluetlerini görünce hatırladım İnci Gürbüzatik Hoca'nın sözünü: "Gece bakın evlerin pencerelerine; mutfakların ışığı yanar. Bilin ki; öykü yazıyordur o mutfağın kadını"..

Kaçma-kaçırılma olayları son yıllarda mı arttı? Bilemeyeceğim. Bildiğim; öncelikle aile içi şiddet ve çocuğa yönelik şiddet konusunda toplumun farkındalığının artmasının ve davranış değişikliğine gitmesinin gerektiği.

Sokaklar yüzü asık insanlarla, otobüsler ifadesiz yüzlü insanlarla dolu. Sinemada izlediğiniz filmin en komik sahnesinde salona yayılan gülme sesleri cılız ve ürkek. İşyerimizde, evimizde iletişim arızaları yaşanıyor. Kendi içimizde oluşan arızaların minvali ise bambaşka. Peki, teslim mi olacağız bu gidişata?

İnsan yaş aldıkça yaşantı ve deneyim biriktiriyor. Derken bir gün kafasına bir taş -düşüverince kendine bakıyor ki, o da ne? Meğer başkaları için yaşıyormuş. Hep 'kan kusup, kızılcık şerbeti içtim' diyormuş. Meğer yürümek yerine koşuyormuş hep...

Yedinci sınıftayken rehber öğretmenimin anneme "Yeşer; otorite karşıtı. Tüm öğretmenleriyle sorun yaşamasının nedeni de bu. Bu tip çocukları kendi haline bırakmak en doğrusu; sistem izin verse!" mealinde bir şeyler söylediğini öğrenen a'nanem "Yani bırakalım da anarşist mi olsun bu çocuk" demiş.Ehhh, anarşist olamadım ama iyi bir "tu kaka" kız oldum, hiç değilse.

Her yeni yıl; umut demek. Umutsa, hayatımızın zenginleşmesi demek. 'Uzak ihtimal'lerin 'yakın ihtimal'lere dönüşmesini beklemek demek. Umut; önümüzdeki yola açılan -aslında- bir sürü yol daha olduğunu görmek demek.

Bir insanın tüm gün yaşlı ve demanslı biriyle yaşaması çok zor. Bakıcımız Pembe Hanım bizi bırakıp kaçmasın diye, elimizden geldiğince nefes almasını sağlıyoruz. Yaşadığımız günlük sıkıntılar bizi yoruyor elbette. Çaresiz kaldığımız zamanlar olduğunu da itiraf etmeliyim. Annemin bu kırılganlık ötesi "çıtkırıldım" hali içimi(zi) acıtıyor.

İşte "hayatını sıkıştıranlar" ya da "hayatını genişleten ve esnetenler"in tepkileri özetle böyle. Son ve en anlamlı bu yazıyı yazarken 'Ege Kuşu'mdan geldi. "Tanrı bizi kendi cenderemizden korusun!" Bu doğru lafa söylenecek tek şey: A-Mİ-NNNNN.