Bu bize ve çocuklarımıza bir dayatma.Gönül yaylarının gevşediği, çayır ve çimenlerin bay ve bayanları beklediği nisan ve mayıs aylarında ders çalış diye direttiğimiz testçi ve tostçu çocuklarımıza sevgiler! Sabır yayları gergin ebeveynlere, annelere de.

Doğa ikinci kez ebeveyn olmamıza izin vermemişti. Ben 40, eşim 43 yaşında sağlıklı insanlarız. Bir çocuğun daha yükünü taşıyabiliriz. Eşime Yuvadaki bir oğlan çocuğun koruyucu ailesi olmaya ne dersin diye sorduğumda beklediğimi aldım: Neden olmasın?

Annem hep yaşadıysan, büyükannen sayesinde der. Torbalıdaki evde tek başına yaşamak onun tercihi. En büyük torunu, ondan habersiz, 17 Temmuzu doğum günü ilan etti. Herkesin bayram değil, seyran değil Torbalıya gelivermesine anlam verememiş bizimki.

Torunuma ultrason monitöründe aşık oldum. Çok iyi bir gözlemci. Doktorculuk oynarken ben hasta rolündeyim. Yatıp dinlenceksiniz. Kocanız bütün işleri yapacak! dedi. Böyle reçeteye, doktora can kurban. Eşim Ben başka bir doktor getireyim en iyisi dedi.

Japone kollu bluzla başlayan Ortaklar Öğretmen Okulunda müzik, sinema, maç tekmili birden vardı, obez Japon balıkları bile. 2. MC döneminde öğretmenlerimizin sürgünlerini yaşadık, tarımda çalışmak dedik, flört ettik, yatılılık yaşama hazırladı bizi.

Huzurevi yaşam süremi ve yaşam kalitemi arttırdı. Buna kesinlikle inanıyorum. Evde olaydım, yaşam daha zor olacaktı benim için. gençliğimi ve orta yaşımı çok iyi taşıyamadım, biliyorum. Ama, yaşlılığı pek bir yakıştırdım kendime ve iyi taşıyorum sanki.

Güneyle ben, aşkımız; nasıl da çılgındık. Sonra, Şark ve Garp katıldı bize ve Garp çabuk terketti. Bir gün hayatımdan Güney de gitti. Yine dörtledik; Kuzey ve Sühendanla. Bir gün radikal bir karar verdim, huzurevine geçtim ve Doğaner beyle tanıştım...

Onlar doğmadan önce başlayıp, son yıllarda tavsasa da 20 yıldır alt yapısını oluşturduğum bir kitap olacak bu. Emek + sevgi + anı yoğunluklu ve kızlarıma özel. Küçükken giydikleri bir elbisenin kumaşından cilt yaptırıyorum. Bu gece evde yoklar ama...

Pazar günleri huzurevi yakınındaki pazara gidiyorlar. Nadiren oyun odasında konken oynuyorlar. Benim de çok sevdiğim hayat dolu Leman Teyze ve sigara içtiği için bazen sorun yaşadıkları çok süslü olduğu için kokona diye takıldıkları Necmiye teyzeyle...

Ablam, dayım, sonra elalem... Annem de kabul edince araştırma başladı, huzurevleri, standartları, hizmet kalitesi ve daha bir dolu ayrıntıyla birlikte huzurevi gezileri ve karar... Başvuru sonrası şimdi annemin yeni hayatı için heyecanla bekliyoruz.

Annem 82 yaşında şimdi; kırmızı jorjet elbisenin modelini, kumaşını ve kaça aldıklarını hatırlarken, çok sevdiği torununun adını hatırlamıyor, inatçı, inkarcı ve suçlayıcı olabiliyor, Belgüzar hanım bir şans, danışma merkezleri olmaması ise şanssızlık!

Annem 82 yaşında şimdi; kırmızı jorjet elbisenin modelini, kumaşını ve kaça aldıklarını hatırlarken, çok sevdiği torununun adını hatırlamıyor, inatçı, inkarcı ve suçlayıcı olabiliyor, Belgüzar hanım bir şans, danışma merkezleri olmaması ise şanssızlık!

Önce sağlık, sonra kurslar, kitaplar, sinema ve internet... Ellili yaşların başındayım, emekli olunca torun bakımı da sıraya giriyordu ki, kreşleri hatırlattım, ben torun okşamayı seviyorum elbette ama sorumluluk başka... Dünyadan çekilmek istemiyorum.

Yaşamla, sevdiklerimle ilgiliyim. Kendimi yenilemeyi seviyorum. Ruhumu da taze tutuyorum hep. Yaz tatilinde torunum Selçuk bilgisayar kursu verecek bana. Şu İnterneti yaman merak ediyorum. Temmuz ayında üç aylığımla ikinci el bilgisayar alacağım.

Erdoğan Bey muhasebe tutar, NG. ve ben hesapları denetlerdik. Çay, nescafe, şeker alırdık. Fazla para kazandığımızda, dışarıda yemeğe ve dansa giderdik. Fakat bu arada aynı masada diz dize, göz göze bazı ufak çaplı gönül maceralarımız da olmadı değil.

Bir söyleşi esnasında Üniversiteden bir hocam ailesinden kalan tek kişi olduğunu, yitirdiği tüm yakınlarının fotoğraflarını sakladığını, kendisininkiyle birlikte onları ne yapacağını bilemediğini, imha etmeyi ise göze alamadığını söylemişti.

Annem hareketli, herkesin yardımına koşan, hiçbir işini başkasına bırakmayan biriydi. Ayağı kaydı, hayatı da. Hiçbir şeyden memnun olmuyordu. Hepimiz şaşkındık. Budurumu nasıl aşacaktık? O kadar ilgisizdi ki, hiçbir çaba işe yaramıyordu. Derken...

Çiçeklerimin açtığını görmek, sabah çoğu kez kendimi zorlayarak dudağıma hafif bir ruj sürmek, günlük gazetemi okumadan ekinde verilen çengel bulmacayı çözmek, 10 numara şişlerle torunlarıma kaşkol, bere örmek...