Li hewa re ye

Ji bo nûçeya tirkî / İngilîzî bitikîne

Li heware ye, têr û tîr e û bêdeng e. Ne hewce ye ku serê xwe rakim û lê binêrim. Ji xwe ez dizanim li wê derê ye. Her li wê derê bû. Hingî tê bîra min li ser serê me difire.

Ez piştrast im ji ber ku ez dizanim rayên wê li nik me ye.

Ji ber ku dêya min ji bo amadekirina xwarinê dereng maye bavê min bi hêrs radibe. Ji sarîncê hin pêxwarin tîne. Bi tevgerên req rûdine ser maseyî. Bi lezgînî dixwe. Xwarin amade ye lê ew rûyê xwe tirş dike. Dest li xwarinê nade. Li dêya min nanêre. Napeyive.

Tûndkariyê fîstanê bêdengîyê li xwe kiriye. Li hemîya malê digere. Ez dizanim ku heke biçim odeya piştê jî ez ê nekarim nefesê bistînim.

Min navek nîne. Çawa min nîne, belê belê min nîne.

Ez nizanim çawa çêbûbû, dema navê serokên komên li polê hatîn gotin jî navê min nehatibû gotin.

Keçikeka porkezî li min digirnijî, na heta ku li min dikenî. Êdî ew bûbû seroka pola 8 kesî. Bêhna min teng bû. Dema zengila bêhnvedanê lê da ez ber wê re borîm. Min enîşka xwe hiçka lê da û borîm. Ew giriya.

Ê pa bila ew qasê jî ji min hebe ma ne?

Jineka cîrana me çûye bazarê, her tiştên anî li ber deriyî nijiland. Ti hal û taqeta wê nemaye. Li qumçika zengila mala xwe da. Ji mala pênç mêr tê de, bi tenê alîkarîyek tê kirin ew li qumçika vekirina derîyî didin.

Ti kes nayên alîkariyê. Ji pencereyê nanêrin. Bang nakin ka alîkarî lazim e an no. Ji wan re ne xem e.

Ji xwe heta niho me ji aliyê dî yê dîwarî qêreqêr û daxwazên wek fermanan bihîstîne.

Wek sîyekê tûndkarê nesewiyayî li ber wê xanimê re borîm.

Bi sietan bû min hewil dida deriyê dolabê çêbikim lê çênedibû. Min aliyek digihand hev aliyê dî ji hev diket. Paşiyê tam şikest. Min xwe bi wan parçeyên saxlemmayî re aciz kir.

Jina ji min hez dike hema welê li min dinêrî. Min bi pencereyê re li derve nêrî. Du mêr sekinîne. Li serê caddeyê ne. Yek ji wan birêvebirê avahiya pirqet e. Yek ji wan mixtar e. Mêrekê ajovanê teksîyan xwe bi jinekê re aci dike. Qêreqêra wan e.

Şagirtê dikandarî, pakêteka çixareyan di destê wî de ye û xwe spartiye sarînca berfeşîrê. Mêrê bi jinê re şerî dike wekî ku bi destê xwe dibêje here û belaya xwe ji min veke. Rûyê mêrî sor bûye.

Ez ketim stresê û ji pencereyê dûr ketim. Min pencere girt.

Min dest avêtibû telefonê. Mi serikê wê guvaşt. Jina bi min re dixift israr dikir û digot divê ez îlanê mezintir bikim û bi faksê rêkim. Her ku diçû dengê min direcifî. Min digot ne lazim e ji beriya ku reşbelek bê qebûlkirin ez faksê bişînim.

Em pazdeh deqîqeyan axivîn. Ew berpirsa mişterîyên ajansê bû. Ez xeleka paşiyê ya ajansê bûm. Dengê wan her wek hev bû. Her ku diçû dengê min bilind dibû.

Kompleksek di dilê min de hebû.

Ew ji jor ve bang dike ez ji jêr ve diqêrim. Ez li bîra wê tînim ku ew nû hatiye. Ew gotina paşiyê dibêje û telefonê digire. Tûndkarî li milê min ma. Her kesên li ofîsê ketine stresê. Hewil didin, min haş bikin. Lê mexseda min xerab e. Ez behsa bêtecrûbetiya wê dikim, paşê behsa ehmeqîyê. Ez piştî her gotinê gotina jin dibêjim.

Hevala min got em qehweyan bibin û biçin li parqa li rexa mala min rûnin. Me welê kir. Sohbet germ bû. Li kursîkê rexê kesekê ji taxa me rûniştiye. Bi salan e ew bêkar e. Piçekê mehçûbane silavek li min da. Wî çixareya xwe berdayê, dema mijan jê dikêşe li me dinêre.

Li parqê kurik û keçikekê dilîst. Kurikî li keçikê dida û direvî. Camêr, pêyên xwe vehêjand. Bêhizûr dixweya. Ji cihê xwe rabû. Şimaqek li keçê da paşê li kurî. Wek lêborînê ji me bixwaze destê xwe li me hêjand.

Me ji bilî neletlêbaranê tiştek nekir.

Şaşeya makîneya nîşan dide ka dora kê ye xera bûye. Dema kesek ji derîyî derdikeve dengekê ji-hal-ketî digot bila kesek ji dorê bê. Em di stresê de ne. Li dorê dinêrin. Me ne nîyet e em dora xwe bidin ti kesan.

Kesekê li pişt min bêyî ku bisekine diaxivî. Ya rastî hewil dida biaxive. Diyar dibû ku kesek bi ser wî de dihat, sivikayî lê dikir, êrîşî wî dikir. Min mereq kir. Min li rexa xwe nêrî. Mêrek ciwan eniya xwe digemirand. Li rexa wî jin û zarokên wî hebûn. Bêdeng bûn û li rexa hev rêzkirî bûn.

Piştî bidawîbûna axiftinê mêrî dest bi gazindan kir, gazinda ji dorê, ji sîstema saxlemiyê, gazinda ji bijîşkan...

Hêrsa wî li hewayê belav dibe, reng diguhere. Her ku diçû axiftinên wî kirêttir dibû. Dijûn li her gotina xwe zêde dikir. Ji çavê wî diyar bû ew hînî tûndiya bi gotinan nebûbû, tirsa ji kêmtecrûbetiyê dixweya.

Tam min an pîrejina li rexa min dê tiştek bigota karmendên parastina nexweşxaneyê hatin. Hêrsa wî mêrî vemirî lê tûndiya li me kirî ma.

Li ser maseyekê mezin me li hev dinêrî. Piçekê bi xemê û piçekê bi mehçûbiyê. Demekê dirêj bû ku me hevdu nedîtibû û neaxivîbûn. Em ji cihê xwe hêdîka rabûn û her kes ber bi mala xwe ve çû.

Em li ser poşmaniyên xwe, tecrûbeyên xwe yên xerab axivîn me pêşniyar ji hev re gotin.

Cara pêşiyê bû ku ev qasê zelal me behsa zeîfîyên xwe, xeletiyên xwe û sedemên wan kir.

Nizanim ji ber çi bû dîsa em ne rihet bûn.

Bi rastî jî niho qediya, dê dîsa nebe?

Bêtehemilî, hesûdî, hêrsbûn, xeyalşikestin û qelsîyên ku me diguherin gelo wê rêyê didin me ku mafê me hebe em wan kiriyaran bikin?

An jî heke em wan tiştan bibêjin, em ê bihêztir bibin û ji tûndkariyê azad bibin?

Em hêdîka serê xwe rakin û li asîmanan binêrin. (HT/ŞA/APA/MB)

Têbînî: Ketiye jiyanê, hatiye bihîstin, hatiye dîtin û hatiye xeyalkirin.

* Xêz: Kemal Gokhan Gurses