Binlerce kişi şarkılarını söyledi. Şarkılarının olduğu kasetler yüz binlerce sattı. Elektrikleri kesik evinde, mumdan çıkan yangında öldü. Yirmi yıl önce tanıdığımda da devrimciydi. Öldüğünde de. Gözlerinden gözlerinden öperim.

Geçen yıl Bilgi Üniversitesindeki bir sempozyumda eşcinsellere karşı en çok ayrımcılık yapan meslekler arasında öğretmenlerin, doktor ve polislerle birinciliği paylaştığını öğrendiğimde nedense hiç şaşırmadım.

Bush kazandı. Amerika karşıtlığını, Amerikalı düşmanlığıyla karıştıranların yorumları da Bushun kazanması kadar vahim geldi bana. Aynı Amerikada sakat doktorların sayısı giderek çoğalıyor. Sakatlar açısından Amerikada yapılanları yok saymasak...

Fuar alanı Beylikdüzüne taşınınca bir ben sevindim; merdiven derdim kalmadı diye. Üstelik Beylikdüzünde sakatlar için tuvalet bile var. Gerçi hep kilitliydi o tuvaletler, ben nasılsa diğer tuvaleti de kullanabiliyorum diye dert etmiyorum ama...

Araba Aldım Kadın Oldum kitabımın adı. Pazar günü Tüyap Kitap Fuarında, Nokta Kitap standında kitaplarımı imzalayacağım. Heyecanlıyım. Kitaplara ne yazacağım? Nasıl imza atacağım? Düşünmekten helak oluyorum. En iyisi ben biraz imza çalışayım!

Sokağımızda 24 saat polis nöbet tutmasaydı, konsolosluk ikametgahı yüzünden sokağa araç parketmek bile yasak olmasaydı belki daha önce düşünebilirdim ama bir türlü inanamıyordum hırsız girdiğine...

İlk yazılarımı gözden geçirirken, Türkiyede ne çok şey değişmiş diye düşündüm dört yılda. Sokakta rastladığım sakatların sayısındaki artış, belediyelerin ve insan hakları örgütlerinin tutumlarındaki değişiklik... Peki ya ben, bendeki değişim nasıl acaba?

Hayata neden küseyim ki? dedim. Hükümet ve yerel yöneticiler görevlerini yapmadığı için hayatım zorlaşıyor diye onlara kızmak varken hayata neden küseyim?

Canım acıdığı için üzülüyorlar biliyorum; peki ne yapıyorlar üzülünce? Üzülmelerine sebep olanı azarlıyorlar. Peki ben onlar üzülsün diye mi atladım? Onlar üzülsün diye mi düştüm? Zaten canım acıyor bir de onların üzüntülerinden mi acı duyayım?

Merhaba, Seninle doğduğum gün tanıştık... Çok ufak yaşlarda anladım farklılığımızı. Kendimi bildim bileli sevdim seni ve küçük bacağını. Sakat olmasaydım, yazar olamazdım! dedin ya dün gece, sakat olmasaydın belki ben de ben olamazdım...

Ceyda Evrim 15 yaşında, gözleri görmüyor, konservatuar sınavını kazandı ama müdür Etili kaydını yapmıyor. Milletvekili Ayvanın girişimleri de sonuçsuz kaldı. Yazı/Tura filmi sakatlara/kadınlara yaklaşımı da özetliyor:Benim sakata verilecek kızım yok.

Söylenmeyenlere katıldıktan sonra bana yazanların tamamına cevap yazmaya ömrüm yetmeyebileceğinden beni hoşgörmelerini; söyledikleri her şeyle beni mutlu ettikleri içinse ne kadar teşekkür etsem az ama, teşekkürlerimi kabul etmelerini diliyorum!...

Yüzmeye ya da tuvalete giderken çektiğim zorlukları ne kadar çabalasam da gözardı edemiyorum. Edemiyorum çünkü ben zor da olsa gidebiliyorum ama tekerlekli sandalyeli insanlar için imkansız orada tuvalete gitmek. Bunlara rağmen çok sevdim Sarosu...

Gündöndü rengiydi Trakya. Güneş tarlası gibiydi gündöndü tarlaları. Tarlaların arasında çamur lekesi gibi duran fabrika binalarını görmezden gelmeyi başardığım sürece güzeldi. Bazen, o lekeler o kadar büyüyordu ki görmezden gelmeyi başaramıyordum.

Neden arabada bıraktıklarını soruyorum köpeği, yazık değil mi, diye de ekliyorum. Noldu? diyor erkek. Ağlıyor saatlerdir, diyorum, gülüyorlar. O köpek kendisini arabada hapseden sahibinin yüzünü yalıyordur eminim, ben sinirden titrerken.

Kederli gözleriyle bakarak, Sen, yok saymak ayrımcılıktır, diyorsun. Bizi yok sayması bikini üreticilerinin ayrımcılık değil mi? diye sordu. Koca memelileri yok sayması mayo üreticilerinin ayrımcılıktır, desem sinirin geçecek mi? dedim.

Dik ve sonsuza uzanıyormuş izlenimi veren merdivenlere bakarken arkadaşım, nasıl olur da burayı merdivensiz hatırladığına şaşarken, ben de bunca yıldır sakat olmayanlarla sakatların algılayışı arasındaki farkı hala neden öğrenemediğime şaşıyordum.

Şu aralar toplanan dilenciler götürülüp bir yere öldürülse kaç kişi karşı çıkar? Herkesin kendine göre kutsal bulduğu bir amaç yok mu ölümü meşrulaştıran? Dilenciler Bush ve NATO yüzünden toplanıyor ya, İstanbulun güzelleşmesi için. Ben istemiyorum...

Çocukluğu hiç peşini bırakmamış Gorkynin; Akdamardaki Meryem Anaya benziyor üzerinde 20 yıl çalıştığı resmindeki annesinin yüzü. Yaşadığı yerde olmayan renkler vardı eserlerinde, o renkleri Vanda gördüm...

Kürtçe yayın bana, bazı belediyelerin kaldırımları sakatlara uygun hale getirmek için yaptığı rampaları hatırlatıyor. Çoğundan bebek arabası bile geçemez. Dar. Eğimi yanlış. Yıllarca yok sayıldıktan sonra, değişim bir kez başlayınca arkası gelir diyorum.