Tarihin asıl olarak sınıf mücadeleleri tarihi olduğunu söylerken Marx, tarih biliminden ya da anlatısından değil, toplumun hareketinin temel yasasından söz ediyordu.
Ama idam edilişinin 33. yılında Deniz Gezmiş 'in yeni kuşaklara "içeriden" ve dışarıdan takdim ediliş biçimine bakarak diyebiliriz ki, tarih yazımı da, tarihi anımsama ve anlatma da pekala bir sınıf mücadelesi konusudur. Bunun bir yolu hiç olmamış gibi davranmak.
Denizler hiç olmamış, bir askeri mahkeme tarafından hiç idama mahkum edilmemişler, Askeri Yargıtay'ca mahkumiyetleri onaylanmamış ve hiç öldürülmemişler gibi.
Böylece halkın vicdanıyla birlikte kendi vicdanımız da soğutulabilir belki: Bütün kurumlar yerli yerinde kalır. 30 yıl önce insanlığa karşı işledikleri suçları hiç işlememiş gibi olurlar. Bizler de susarak ya da onaylayarak suça katılmamış gibi oluruz. Toplumsal hafızamızı böylece yeniden kurarız. Asude bir geçmişin içinden bugüne ulaşırız.
Ancak bu yol, herkes aynı yoldan gitmedikçe pek bir yere varmıyor. Deniz Gezmiş'i, onun idamını unutmak, 12 Mart yarı-darbesini de unutmadıkça pek mümkün değil. Türkiye'nin yakın tarihinde şimdi tanık olduğumuz pek çok gelişmeyi tetikleyen bu askeri müdahale üzerine söz söylemeden bugün hakkında akıl yürütmek olanaksız. O yüzden içinden Deniz Gezmiş'in idamını ayıkladığınızda tarih üzerinde süre giden sınıf mücadelesinde dilsiz kalıyorsunuz!
İkinci yol, Deniz'in idamını savunmak! Böyleleri azınlıkta olsa da hala var. Bunların seçkin örneklerine, Deniz Gezmiş ve arkadaşlarının idam hükmünün Türkiye Büyük Millet Meclisi'nde onaylanmasına "evet" oyu kullanan başta Süleyman Demirel olmak üzere o zamanın Adalet Partisi milletvekilleri arasında rastlanıyor. Ama, şerhlerle! Bu savununun başlıca dayanağı şu cümle: "O zamanın koşulları öyle icap ettiriyordu!".
O zamanın "liberaller"inin görelilik teorisine olan bağlılıkları şaşırtıcı. "O zaman öyleydi, evet dedik; şimdi olsa ...".
Böyleleri gene de kurbanlarının kimliği konusunda hiçbir yanılgı ile malul sayılmazlar. O zamanın koşullarına yapılan vurgulardan sonra şu olgunun altı çizilir hep: "Ama onlar da komünistti!". Görelilik burada biter. Soğuk savaşın sabit fikri her şeyi meşrulaştırır: "Komünistler öldürülmelidir!".
Bu cinayete "görev gereği" katıldıkları halde kurbanlarına "sempati" ile dolu olanların hatırlama biçimi de kendine özgü bir başka kategori oluşturuyor. Bu ruh halinin sinematografik tasvirlerine Amerikan "mafya"sı üzerine nispeten sofistike filmlerde rastlarız genellikle. Yükselen rakibi en sinsi ve kalleşçe tuzaklarla emrindekilere boğduran "baba" yarı-gerçek bir hüzünle cenaze töreninde boy gösterir: "Onun gibisi görülmemişti. Hep hatırlayacağız".
12 Mart'ta görev yapmış, resmi "anarşist avı"nın emeklileri de aynı şekilde gözleri dolu dolu anımsarlar Deniz'i: "Yiğit çocuktu!".
Tuhaf ama bu hatırlama biçimi devletlû mevzularda hep "derin"e bakarak konuşan "apoletli" ana akım medyasının da zorunlu olarak başlıca klişesidir. 12 Mart günleri boyunca "anarşist" Deniz Gezmiş'in idamına kamuoyunu hazırlamak için "psikolojik harekat" yürüten, "dezenformasyon" kampanyalarının başlıca mecrası olan Türk medyasının baronları, her şey olup bittikten sonra bunu Deniz Gezmiş imgesini "kendi" ikonları mertebesine çıkartmaya kadar vardırabilir.
Gerçek Deniz Gezmiş artık yoktur. Deniz Gezmiş imgesinin bir popüler ikon olması ise bir vakıa. O zaman bu imgeyi içermenin bir yolu olmalı! Bu yolu Ertuğrul Özkök bulmuştu: "Deniz Gezmiş'e yazık oldu! Hiç insan öldürmemişti. Mahir Çayan öyle mi? Gaddardı o".
Bunlar Deniz Gezmiş'e dışarıdan bakışlar. Sözüm ona "içeriden" bakışların daha derine gittiğini ve ölümünün üzerinden üç on yıl geçtikten sonra gözlerini tarihe çevirenlere hakiki bir anlatı sunduğunu kim söyleyebilir.
Deniz Gezmiş'i "beyaza boyamak"
İşin aslı, al bayraklara sarılmış imgelerin berisinde Deniz Gezmiş'ten bir "Cumhuriyet" şehidi yaratmak; onu idam etmeyi savunmaktan daha da çok hüner istiyor. Aynı "anti-komünist" soğuk savaş ideolojisi ikliminde hem Deniz Gezmiş'i idama mahkum eden mahkemeyi meşrulaştırmak hem de Deniz Gezmiş'i içerebilmeyi mazur göstermek için tarihi kimi işlemlerden geçirmek bir zorunluluk.
Deniz Gezmiş imgesini, beyaza boyamak, Türkleştirmek ve "Atatürk devrimleri"nin bir neferi olarak yeniden kurmak için onun yaşam ve mücadelesinin her bir anını siyasal gelişiminin evrelerini titizlikle ayıklamak, ayrılan parçaları yeniden bir araya getirmek, ve böylece sentetik bir Deniz yaratmak zor iş. Ama zorunlu gene de.
Bu Cumhuriyetçi ideolojinin prizmasından bakınca bir devrimcinin idam edilmemesini ancak "komünist olmama" şartına bağlı olarak savunmak mümkün. Yoksa Mustafa Suphi 'nin yok edilişini meşru ve mazur görmek de açıklanamaz.
Bu versiyonda en büyük zorluk Deniz'in hayatının son anının nasıl hatırlanacağında, o hakikat anının nasıl yeniden kurulacağında, besbelli. Bu içeriden anlatının, bir ideolojik bulamaca döndüğü yer de tam burası.
Deniz, hayatına son verilirken, bütün yaşamının anlamını 16 kelimede özetlemiş, ama bu 16 kelime, "yasaya aykırı" olduğu gerekçesiyle yargıç tarafından "infaz tutanağı"ndan çıkarılmıştı. Bu "yasak" beyaz, Türk, ve "Cumhuriyetçi" Deniz imgesini meşrulaştırmanın başlıca kaldıracı olageldi uzunca bir süre.
Ölümünden 33 yıl sonra, Deniz'i genç kuşaklara kendi olduğu gibi, nasılsa öyle anlatmanın önünde artık bir "yasal" engel de kalmamışken onu Cumhuriyetçiden, Türkçüden, Atatürkçüden kendi "ideolojik" evreni dışında kalan her şeyden ayıran son sözleri bu kez Deniz'in kısa tarihinden ayıranlar onun imgesini sosyalistlere karşı bir ideolojik silaha dönüştürmeyi umabilirler.
Aslına sadık bir portre oluşturmak
Bunları basit yanılgılar olarak görmemeli. Kendilerine ait popüler ikonlardan yoksun, hiçbir sahici toplumsal mücadelenin öznesi olmayan milliyetçi ve devletçilerin siyasal hasımlarıyla mücadelede yeni kuşakları devşirmek için Deniz'i bir rozete dönüştürmeye ihtiyaçları var.
Değişim arzusuyla tutuşan gençlere düzen içi bir "efsane"ye indirgenmiş Deniz imgesini "rol model" olarak sunmak, sentetik bir Deniz Gezmiş tarihiyle enternasyonalistlere meydan okumak pekala mümkün. Meğer ki, sosyalistler kendi tarihleri üzerinde süre giden sınıf mücadelesine bigane kalmış olsunlar.
Deniz'i "bizim" yapan, hiç tereddütsüz o "bizim Denizimiz", "Mare Nostrum" diyebilmemizi sağlayan şey 6 Mayıs 1972 şafağında Ankara Merkez Kapalı Cezaevi avlusunun duvarlarında yankılanan ve Türkiye'nin en ücra köyünden bile duyulan şu son sözleriydi:
"Yaşasın tam bağımsız Türkiye! Yaşasın Marksizm Leninizmin yüce ideolojisi! Yaşasın Türk ve Kürt halklarının bağımsızlık mücadelesi! Kahrolsun emperyalizm! Yaşasın işçiler, köylüler!"
Ama yeni kuşaklara bizim Deniz Gezmişimiz'in aslına sadık bir portresini sunmak, hala tamamlanması gereken bir iş olarak duruyor karşımızda. Üstelik post-Marksist sayıklamaların, milliyetçi hezeyanların daha da yüksek sesle tekrarlandığı bir çağda her yıl daha da zorlaşan bir iş...
_____________________
"En hızlı koşucu...": Deniz Gezmiş'in kısa yaşam öyküsü
1965'ten sonra Türkiye'de gelişen gençlik hareketinin en önemli önderlerinden ve Türkiye Halk Kurtuluş Ordusu'nun (THKO) kurucu ve yöneticilerinden Deniz Gezmiş, 27 Şubat 1947'de Ankara'nın Ayaş ilçesinde doğdu. Öğretmen bir ailenin çocuğu olarak çeşitli kentlerde ilk ve ortaöğrenim gördü. Liseyi İstanbul'da bitirdi. Henüz lise öğrencisiyken sol düşünceyle tanıştı.1966'da İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ne giren Gezmiş1965'te Türkiye İşçi Partisi'nin Üsküdar ilçesine üye oldu. Deniz Gezmiş, arkadaşlarıyla, 30 Ocak 1968'de "Devrimci Hukuklular Örgütü"nü kurdu.
Öğrenci eylemleri içindeki etkinliği giderek artan Deniz 12 Haziran 1968'de İstanbul Üniversitesi'nin işgaline önderlik etti. İşgalden kısa bir süre sonra İstanbul'a gelen 6. Filo'yu protesto eylemlerinde yer aldı. 30 Temmuz'da bu eylemlerden dolayı tutuklandı ve 20 Eylül'de serbest bırakıldı.
TİP içinde yoğunlaşarak, ayrılıklara ayrılıklara ve tartışmalara yolaçan ideolojik sorunlarda Milli Demokratik Devrim (MDD) görüşünü benimseyen Deniz Gezmiş, bu görüşün özelikle devrimci öğrenciler arasında yayılmasını sağladı, Ekim 1968'de eylemlerde birlikte olduğu Cihan Alptekin, Mustafa İlker Gürkan, Mustafa Lütfi Kıyıcı, Cevat Ercişli, M. Mehdi Beşpınar, Selahatin Okur, Saim Kurul ve Ömer Erim Süerkan'la birlikte Devrimci Öğrenci Birliği'ni (DÖB) kurdu. 1 Kasım 1968'de TMGT, AÜTB, ODTÜÖB ve DÖB'ün başlatığı Samsın'dan Ankara'ya Mustafa Kemal Yürüyüşü'nü düzenledi.
Ardından 28 Kasım 1968'de ABD büyükelçisi Kommer'in gelişi sırasında Yeşilköy Havaalanı'nda düzenlenen protesto gösterileri nedeniyle tutuklanıp ve bir süre sonra serbest bırakıldı. İstanbul Üniversitesi'nde sağcı güçlerin 16 Mart'taki saldırılarına öğrenci kitlesiyle birlikte karşı koyan Gezmiş, bu eylemi gerekçe gösterilerek 19 Mart'ta yeniden tutuklandı. 3 Nisan'a kadar hapis yattı. Ardından 31 Mayıs 1969'da İÜ Hukuk Fakültesi öğrencilerenin, reform tasarısının gerçekleşmesini protesto için giriştikleri işgale önderlik etti. Üniversitenin kapatılıp, polise teslim edilmesi nedeniyle çıkan çatışmalarda yaralandı. Hakında gıyabi tutuklama kararı olmasına rağmen hastaneden kaçan Gezmiş, Haziran sonunda Filistin'e gitti.
11 Ocak 1971'de THKO adına Ankara'da İş Bankası Emek Şubesi'nin soygununu gerçekleştirenler arasında yer aldı. 4 Mart 1971'de dört ABD'li erin Balgat'taki Tuslog Tesisleri'nden kaçırılması eyleminde de yer aldı. Erlerin serbest bırakılmasından sonra Sivas'ın Şarkışla ilçesinin Gemerek nahiyesinde Yusuf Arslan'la birlikte yakalandı.
16 Temmuz 1971'de başlayan THKO-1 Davası'nda TCK'nun 146. maddesini ihlal ettiği gerekçesiyle, 9 Ekim 1971'de idam cezasına çarptırıldı. 6 Mayıs 1972'de Hüseyin İnan ve Yusuf Arslan'la birlikte Ankara Merkez Kapalı Cezaevinde idam edildi.(EK/EÜ)
