Kitaplarda, gazetelerde, haberlerde ve internette "Savaş" hep dikkatimi çekiyor. Hep insanlar, çocuklar ölüyor, yaralanıyor. Ben, annem, babam ve ablam bu durumu lanetliyor, üzülüyoruz. Acımak değil bu, üzülmek; bu, farklı bir şey.
Özellikle sizler, siz büyükler bizlere "Geleceğin Gülü" diyorsunuz, ama biz çiçekleri, yani o masum çocukları tam kökünden koparıyor, kurutuyorsunuz.
O zaman, dünyada mis gibi kokan, parıl parıl parlayan çiçekler bir bakıma çocuklar olmaz ki. Çocuklar geleceğin parlayan gülleriyse niçin koparıyorsunuz, niçin öldürüyorsunuz?
Biliyorum, ben minicik bir çocuğum, savaşı durduracak kadar güçlü değilim. Ama sizlerden bir ricada bulunacağım:
Lütfen savaşlar çıkarmayın, kavga etmeyin. Biz çocukları kökünden koparmayın. (ESY/GG)
