Önceki filmlerinde bir salon jönü, zengin burjuva çocuğu örneği olan Tarık Akan; önce Sürü’de, sonra da Yol’da artık hayatın orta yerinden dünyaya bakan tipik birer Kürt karakteridir.

İnsanlık mirası olarak genel kabul gören Suriçinin kısmen girilemeyen kimi mahallelerinde “yasaklı hâl” hâla devam ediyor. İlk yasağın ilan edildiği tarihten bu yana 283 gün geçmiş bulunuyor.

Toplum ciddi bir kırılma yaşıyor ve akılla düşünmenin artık pek bir anlamının kalmadığı sürece girmiş bulunuyor. Bizimse “yaptığınız yanlıştan geri dönün” demekten başka maalesef elimizden pek bir şey gelmiyor…

Hakkârili sivil toplumcular ve kanaat önderleri sahici bir diplomasi çalışması yürüttüler. Halkın haklı mücadelesinin talepkârlığında saklı bir çaba ile haklarını iktidara kabul ettirdiler.

Kürt, her hak talep ettiğinde muktedir olan nalbant kendini Kürdün üzerinde deniyordu. Bütün yöntemleri Kürdün üzerinde pervasızca deniyordu. Hatta öylesine ki, “vurmak” istediği kimilerini de Kürtler üzerinden “ıslah” etmeyi deniyordu.

Madem uçağı düşürülüp düşman addedilen Rusya ile “terörist devlet” olarak varsayılan İsrail ile barışıldı ki doğru olan buydu, neden “içerde” de barış olmasın…

Türkiye kamuoyu Kürdün aylar, yıllardır dil dökmesine rağmen inanmadı ve farklı tanıdı bu failleri. Ama Kürt kamuoyu bu failleri çok iyi tanıyordu. Çünkü yaşadıklarının tanığıydı bizatihi kendisi…

Bakın kırk yıllık “Sızıntı” bir “darbe girişimi” ile faş oldu. Bütün pisliklerle yüzleşmek mümkün, yeter ki niyet edin…

1971’den 2016’ya baktığımda (ya da tersi) aradan neredeyse yarım asır geçmiş, dile kolay. İki askeri darbe gerçekleşmiş 12 Mart ve 12 Eylül.

Diyarbakır Belediyesi’nin hiçbir raporunun ve yazısının UNESCO tarafından dikkate alınmaması, hatta dört defa Kültür Bakanlığı’na yazı yazan UNESCO’nun bir kez bile kente gelip muhatapları ile görüşmemesi garip değil mi?

Ağırlıklı olarak dönemsel siyaset, barış, çözüm süreci, kimlik, şahsiyetler, coğrafya üzerinden okumaların gündelik hayata değen yüzü var İshak Karakaş’ın metinlerinde. Kürdistan’a göre “dışarıdan” değil, sahiden “içerden” metinler.

Kürtçenin “statü” ve “ülke ölçeğinde kullanım alanlarının sınırları” meselesi öyle gözüküyor ki; önümüzdeki yılların da başat sorunu olmayı sürdürecek.

Halkın tercihleri ile seçilip meşruiyet kazanmış yerel yönetimlere, yetkisi sadece kendisini atayanlara vereceği hesap üzerinden sınırlı olan ve yönetsel meşruiyeti peşinen kabul görmeyecek bir atanmış kayyum orayı ne kadar yönetebilir?

Diğer genel yayın yönetmenlerinde olduğu gibi adeta “soruşturma rutini”ne döndürülmüş gibi benim günümün gazetesinin dolayısıyla benim de “soruşturmalık” olduğum haberini aldım. Eh ne demeli, bunun da haber değeri var kanımca.

Suriçinde sokağa çıkma yasağının, aslında o çok bilinen ve resmi ağızların ihtiyaç duydukça sıkça kullandığı “sözde” kavramına tam da denk düşen haliyle aslında kaldırılmadığı görüldü.

Ahmed Arif'le 1977'de Ankara'da Mülkiyed'e öğrenciyken tanışmıştım. Uzun muhabbetimizin ardından "Hasretinden Prangalar Eskittim" kitabının yeni baskısını imzalayıp vermişti.

Siz bu satırları okuduğunuzda yeni sözler söyleyecek olan yeni başbakanla, onu o göreve getiren cumhurbaşkanı şehirde olacak. Bakalım onlar ne diyecek! Ve onların sözlerinin ömrü ve dahi gerçekliği nasıl zuhur edecek…

Duvar örüp insanları birbirinden uzak düşüren mi, yoksa köprü döşeyip insanları birbirine yakınlaştıran mı olmak istersiniz, karar da, takdir de sizin!

Her gün bomba seslerinin duyulduğu,bir ortamda doğrusu kitap fuarı kimilerine göre “fantezi” olarak da değerlendirilebilir. Ama William Faulkner’in kitabından apartılma bir vurgu ile insan teki Döşeğinde Ölürken bile yanında bir başucu kitabı ister.

Surp Giragos Kilisesi, yasaklı mahalleler içinde yer alıyor. Ne haldedir çok net bilmiyoruz. Gelen bilgilere göre dış duvarları yıkılmış. Kapı ve pencerelerinde tahribatlar var diye duyumlar geliyor. Tıpkı Kurşunlu Camii, Dört Ayaklı Minare ve Paşa Hamamı gibi…