Orada bir Arguwan var. Yolunuzu şirin ilçelerine düşürmenizi bekliyorlar. Heyelan yolu harap etmiş, yeniden yapmaya vermişler. Bir Arguwan türküsü diyor ki; “Arguwan yolları tozdur dumandır / Bu benim çektiğim ahtır amandır / Bir gedeyim geleceğim gumandır”.

Bu durum tipik bir güce tapınmanın, kendinden başka güç tanımamanın halisünasyonu gibi. Üstelik en tehlikelisi de, bu tekliğin “halkın oyu, halkın tercihi” meselesine dayandırılması olayı!

Benim tercihim birbirlerinin kopyası olan ve “al birini vur öbürüne” olan muhteşem “ikili”nin yerine; sesi, sözü, dili mağdurun, mazlumun dili olan adaydan, yani “bizim”kinden yana…

Demokratik etkinliklerde, basın açıklamalarında, mitinglerde bütün gücüyle gördüğümüz devletin terörize gasp ve hırsızlıklarda da “koruyucu güvenlik talimat”larının gereğini yapması şart.

Resmi tarihe bakarsanız, Ermeni Kasabyan Ailesi Çankaya Köşkü’nü içindeki eşyalarla birlikte Bulgurcuzadelere satmıştır. Oysa ailenin üçüncü kuşaktan ferdi Edward Çuhaci işin aslının farklı olduğunu söylüyor.

1993’ü bütün aktörleri, sanıkları, failleri, mağdurları ve mekânlarıyla günbegün bir il üzerinden mesela Diyarbakır üzerinden yazmak ister(d)im…

Çocuğun komutan babası, dönüp dedi ki; “Doktor, ben çocuğuma bakmayı kabul etmeyeceğini düşünüyordum. Sonuçta ben devleti temsil ediyorum burada, sizlerse bize göre devleti bölmek isteyen teröristlersiniz.”

Ermeni, Süryani, Kürt, velhasılı kelam bu coğrafyanın kara bahtlı sakinleri; sözün kelamın sırrındaki söz gibi… Sahi! Biz vurulduk. Biz Kırıldık. Hangi dağda menekşeler göğerdi ki!

Çanakkale’den dönerken “Gemiyi kaçırcez, len!” deyiverdi şoförümüz. Eski belediye başkanı arkadaşımız bize dönerek, sizin “lo” gibi bir vurgu işte bizim “len”imiz, diye anlattı durumu.

Sizin ya da başkalarının bayraklarını politikalarınıza malzeme yapıp da yeni infazlara gerekçe oluşturmayın. Yoksa o bayrağa rengini veren sürekli vurgu yaptığınız “kan” sizi de bir gün boğar ve yazık olur.

Bu gidişat hayra alamet değil. Karakol, kalekol, muhkem duvarlar, tel örgüler, kameralar, askeri güvenlik noktaları bir yere götürmez.

Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi "Gelin Geleceğimizi Birlikte Planlayalım-Amed 2020" sloganıyla seçimlerin hemen sonrası itibariyle Stratejik Plan Forumları düzenliyor.

Madencinin yoksul mahallelerinde artık çocuklar oynamıyor. Birbirlerine soruyorlarmış “senin baban da öldü mü?”

Emir Ali Türkmen ve Abdürrahim Özmen hazırladığı "Kürdistan Sosyalist Solu" Kitabı, 1960’lardan 2000’lere kadar Kürdistan genelinde boyveren sol hareketlerin ayrıntılı bir dökümü ve şeceresi.

Son yıllarda Türkçe kitaplar Kürtçeye çevrilip yayınlatılmak isteniyor. Peki, sorarım Türk aydınına; Neden bir zahmet siz de Kürtçe edebiyatın örneklerini Türkçenin okurlarıyla buluşturmuyorsunuz?

Basit ve sadece anı poz’layan küçük fotoğraf makinemi Armen Tsolag Mersobyan’ın eline tutuşturup bir fotoğrafımı çekmesini istediğimde kelimelere dökülmemiş ve geleceğe kalacak olan bir sözün karesi olacağını biliyordum.

Artlarından ne bir tas su dökenleri ne mendil sallayanları ne el sallayanları ne de güle güle diyenleri olmuştu. Çaresiz ve umarsızdılar. Can havliyle yaban ellere sığınmışlardı. İşte, 99 Sürgün portreleri onları anlatıyordu.

Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi Eşbaşkanı Gültan Kışanak’ın dile getirdiği, bölgede üretilen enerjiden istenen pay sadece siyasetin değil, bölge temsiliyetinin ve Kürt halkının da talebidir.

Otuzdört kişiden en küçükleri onüçündeydi daha. Çoğu onüçle yirmibeş arasındaydı. Gittiler, yüklerini katırlarıyla yüklendiler. Ve dönüş yolunda devletin uçaklarıyla taammüden cinayete kurban gittiler.

Arada bir başe, başe diyorlardı sahi o dedikleri nedir ki! İyi, iyi demektir dedim başe. Çok sevindi bir kelime öğrenmişti ve başe deyip durdu bu kez.