Diyarbakır TÜYAP kitap fuarının Mayıs ayı yerine Eylül ayının son haftasına denk gelmesi de isabetli oldu.

Özgür Amed, gündelik hayatın sokağa değen siyasetinin satır ararlında kalmış çoğu kez anlık gülümseme ile geçiştirdiğimiz kara mizahın siyasal arka planı üzerinden bir dille okuruna sesleniyor.

Batı'nın "hükmediciliği"ne karşı "hüküm altında kalıcılığa" bir nevi mütevazı tavır alış olarak gördüğüm kafelerin dünyasına inat, bizleri kitapların dünyasına davet eden bu mekânlar iyi ki kente yeni bir yüz oldular/oluyorlar.

Bölgeye tur düzenleyen tur acenteleri Diyarbakır’ı neden konaklamasız kategoride değerlendiriyorlar. En fazla bir kahvaltı veya bir öğlen yemeği sonra iki saatlik bir şehir turu ardından hızla “kaçıp, kurtulunuz” gibi, bölgenin bir başka şehrine gidiş.

Dış dünyaya karşı devletin korunaklı gözdesi imajını yansıtan Elazığ’ın, aslında bir başka yanıyla yarasını adeta içine tutsak etmiş hâlini anlatan bir roman olmuş “Yara Bende”...

Temeli sağlam değilse, nerdeyse lise bitene kadar o hoca senin bu etüt benim dolanır durursunuz. Ülke ekonomisi de öyle, siyasette böyle.

H&M, Chanel ve Louis Vuitton gibi markalar istedikleri fiyata satamadıkları ürünlerini, yakarak imha ediyorlar. Ürünlerinin “yanlış insanlar” tarafından giyilmesini istemiyorlarmış. Kim bu "yanlış insanlar"?

Madem meclis bu hâlde. Ama bu durumun hala farkında değil gibi vekiller. Biri onlara bu durumu anlatmalı, ya da farkında olmaları sağlanmalı.

Acaba o programlara icabet eden ve bir zamanlar ve şimdi de bizim yakanın konukları olan dost yazarlar bu sitemi dillendirirler mi!

İri ve iyi ürün veren bir ceviz ağacından hasat zamanı iki ceviz tanesini alıp üstüste bindirerek gömüyorsunuz toprağın derinine. Böyle yapmalarının nedeni, iki cevizin birbirinin içinden geçerek daha sağlam ve kalın bir kökle dünyaya merhaba demeleriymiş!

50 sene olmuş usta dedim “Hasretinden Prangalar Eskittim” görücüye çıkalı. Pranga duruyor yerinde ha! Ne çürüdü, ne de eskidi. Sonra döndük ziyaretten. Oturduk Mülkiyeliler Birliği’nin bahçesinde, kaldırdık kadehleri Ahmed Abi’nin ruhuna hürmeten.

Mıgırdiç Margosyan'ın kitaplarında öylesine bir Diyarbakır anlatısı vardır ki; 1953'de daha 15 yaşında orta mektep talebesi iken şehrinden ayrılmış bir çocuğun değil, ömrü billâh o kadim surların içindeki mahallelerden ayrılmamış, hep oralarda yaşamış biri gibi.

Evet, seçim bitti. Artık mevcut Başkan Recep Tayyip Erdoğan, resmi olarak da seçilmiş başkan. Ve ülke artık Başkanlık Sistemine geçmiş bulunuyor.

Biliyorum ki; sanki cümbür cemaat Kafka'nın Gregor Samsa'sının kavlince "beraberimizde taşıdığımız bir parmaklığın ardında" yaşamaya mecbur kılmışız kendimizi...

Kıraat edilen mekânlarda ısrar edilseydi belki bugün sadece üstün zekâlılar arasından çıkan nanoteknoloji meraklılarına açılan yol o kıraat edilen mekânlardan çıkabilirdi. Biz galiba kıraathanelerin hikâyesini yitirince kaçırdık nanoteknoloji trenini.

Dinlenmeyi sadece yeniden yol yürümek, toparlanmak için bildi yaşadı. Çünkü; “Selam olsun Türkiye’nin aydınlık geleceğine…” derdi hep.

Bizlerin; muktedirin barışı ajandasından çıkaran ısrarlı gayretine rağmen, “heyf almayı”, “intikam almayı” ajandasından çıkaran her hal û kârda barışta ısrarcı olan bir mazlum ve mağdur dili siyasetine ihtiyacımız var(dı).

Dört parti üzerinden bir seçim maratonu yürütülüyor. Ama öylesine bir seçim maratonu ki; cumhurbaşkanlığı/ başkanlık seçimlerinin gölgesinde kalınan bir seçim maratonu!

Muktedir olarak Erdoğan ve partisi bu süreç içinde deneyebileceği / yapabileceği bütün şiddet yöntemlerini denediler. Ancak birbirleriyle büyük kavgalar edenler ancak yine birbirleriyle barışmayı dener.

Ahmed Arif’in Cemo’ya Mektuplar’ın ilk baskısı 26 yıl önce 1992’de Kaynak yayınlarından çıkmıştı. Henüz, çiçeği burnunda bir yayınevi yeniden basmış. Alın, defalarca okuyun. Kitaplığınız mahrum kalmasın…