2006'dan itibaren madem “14 Şubat Sevgililer Günü” dünyanın her yerinde kutlanıyor, aynı gün Sêva Mêxekrêj (Karanfilli Kırmızı Elma) Günü, “Valentîna Kurda” olarak Kürtler arasında kutlansın diye düşünülmüş ve kabul görüp yaygınlaşmış.

Mahmut Kızıl, şimdilerde Diyarbekir’in Hazro ilçesine bağlı Kürtçe adı Bolşe olan köyünden. Hayatı dengbêjlikle geçmiş.

Yaşar Seyman’ın “Benazir” kitabı, sayfaları arasında doğu-batı ekseninde bir edebiyat seyahati ile kendinize ve ülke gerçekliklerinize göre yakınlıklar kurabildiğiniz bir okuma ve duygudaşlık anlatısı…

İşte! Tam da böylesi "Tuhaf zamanlar"da; kelimenin tam anlamıyla hükmünü yitirmiş kelimelerle "dil dökmek" ya da çok konuşmak, sanki onca meramı derdi "eksik anlatmak"tan daha ürkütücü mü, ne!

Kürdün de, Ermeninin de, yoksul Türk Anadolu fukarasının da ve dahi bütün mazlumiyetlerin çektiği onca eza, cefa; muktedirlerin sınıfsal ihtiraslarının, açgözlülüklerinin, zalimliklerinin çıplak tezahürü...

Nibel Genç, ne ağır bir bedel ödediğini belki de yazdığı ve yaptığı edebiyatı ile biz dışarıdakilere birgüzel anlatıyor. Ortada bir sürü ah vardır, zamana yayılmış ahlar! İşte o ah’ların hikâyesidir “Mısır Koçanlarını Kızartan Koku” romanı.

Gençlik yıllarında kendisi için çok yardımlarını desteklerini gördüğü 14 arkadaşını 2013 yılının Eylül ayında evine yemeğe davet eder George Clooney. Ve o yemekte çok farklı alışılmadık bir sürpriz yapar dostları, arkadaşlarına!

Katliamın üzerinden altı yıl geçti. Çaresiz, sessiz, sahipsiz, sınırsız ve genç ölülerle geçen İki binden fazla gün ve gece... Bu utanç bu tuhaf ülkeye yeter de artar bile.

Narin Yükler’in o gün elime ulaşan ve hemen o gün bir çırpıda okuduğum “Aynadaki Çürüme” Arkadaş Zekai Özger ödüllü çiçeği burnunda kitabından dizeler, şiirler dilime pelesenk olmuştu.

İki kitap üzerinden birkaç cümle yazmak istiyorum. Biri Hasan Hayri Ateş’in “Kör Kuyuda Tufan” romanı. Diğeri de Haydar Karataş’ın “Ejma’nın Rüyası” kitabı.

Düşünün bir yanda 12 Eylül 1980'li yılların alabildiğine politik yılları. Askeri darbenin ortalığı toz-duman ettiği yıllar. Öte yanda Altay gibi kentin yüksek oktavlı politik atmosferi ile tanışık biri olmakla birlikte o yapının içinden mizahi bir eda çıkarmış olmak...

Ömrü boyunca “bir hırka bir lokma” misali Diyarbekirli ve nevi şahsına münhasır bir derviş gibi yaşadı.

Birçok alanda ve kendisiyle ilişkilenen bütün zamanlarda adeta bir köprüdür Osman Kavala.Umuyor ve diliyorum ki; Osman Kavala’nın tutukluluğu tez zamanda sonlandırılıp özgürlüğüne kavuşur.

Tunceli, sanki o coğrafya halkına bundan 80 sene evvel reva görülen zulmü-ü zor’un levhaya yansıyan tek kelimelik varlık sebebidir: Tunç ve El’den oluşan; Tunceli.

An’ı yaşadığımı(zı) düşündüğüm(üz) anda bile aslında an’ı yaşamıyoruz! Çünkü içinde bulunduğumuz anlar bile kendimize ait değil, olamıyor...

“Ahım Var Diyarbakır” yaşanmış güzel günlerin ve akabindeki “Ah’ların...” kitabı oldu.

Mehmed Uzun, ilk gençliğinde, edebiyatın okuru, siyasetin genç aktörü olduğu yıllarda tanışmıştı “acı gerçekle!”. “Kürtçe’nin uyduruk bir dil olduğunu” ve adeta “Kürtlerin hiçbir zaman var olmadıkları” resmi tezleri üzerinden siyasalar bina ediliyordu ısrarla.

Mehtap Ceyran'ın Mevsim Yas'ı bir yönüyle Batman özelinden bölgenin yakın geçmişiyle yeniden yüzleşmesinin romanı...

Platonov insan tekine soylu “sınıfsal” idealler uğruna sunulan soyut gelecek tahayyülüne karşı sıradan bir soru soruyor: “Gaddarca yaşayan, vicdanla ölebilir mi?”

Diyarbakır Ahmed Arif Edebiyat Müze Kütüphanesi’nde birçok etkinliğe katıldım. Ama kendi adıma bir etkinlik henüz yapamadım. Bakalım belki o avluda bir gün ben de sesimi nefesimi Diyarbekir göğüne yollarım…