Kaydır. Kaydır. Kaydır. Bir süredir uygulamada insanları o kadar çok kaydırıyordum ki neredeyse hiç düşünmüyordum. Arkadaşlık uygulamaları parmaklarımı, beynimi ve akşamlarımı ele geçirmişti. Grup yemeklerindeyken masanın altında ya da televizyon izlerken reklam aralarında hiç düşünmeden ve bakmadan, uygulamada insanları sola kaydırıyordum. Günün sonunda yeni eşleşmelerimi adanmış bir şekilde kontrol ediyordum. Kendime hep şöyle derdim: “Bu, modern flört. Bu bir iş. Devam etmek zorundayım. Bu, benim mutlu sonumun anahtarı.”
Aylarca, bu benim normalimdi. Ancak şaşırtıcı olmayan bir şekilde, aradığım o ömür boyu sürecek romantizm asla gerçekleşmedi. Bir pazar gecesi daha kanepemde oturmuş, gücüm tükenene kadar uygulamadaki insanları kaydırmaya hazırlanırken, artık canıma tak ettiğine karar verdim. Ekranım beğeniler veya mesajlarla dolup taşsa bile, flört uygulaması kültürüne yaptığım gezintiler nadiren yüz yüze buluşmalarla sonuçlanıyordu. Uygulamadaki insanlara vereceğim tek bir yanıt için saatlerimi harcıyordum - komik, havalı ve büyüleyici olmalıydım ama çok fazla şey ele vermemeliydim. Sırf bir ekranın arkasına hapsolmuş uzaktaki bir yabancıyı etkilemek için neden bu kadar çaresizdim? Tüm bu monoton kaydırmaları ne için yapıyordum? Bu alışkanlığı bırakıp neden flört uygulaması kültürünün bu denli içine çekildiğimi anlamlandırmam gerektiğine karar verdim.
Can sıkıntısı
Düşündükçe, uygulamada çoğu zaman can sıkıntısından kaydırma yaptığımı fark ettim. Gün içinde sorumluluklarımın olmadığı birkaç anın tadını çıkarmak için parmaklarımı oynatmak yerine telefonuma uzanıyordum. Bir yığın beğeni arasında gezinmenin verdiği anlık heyecan başka hiçbir şeye benzemiyordu. Dopamin patlamasına ve arzulanma hissine bağımlıydım.
Her yeni eşleşmede diyordum ki “Bu kişi benden hoşlanıyor. Bu bizim geleceğimizin başlangıcı olabilir”. Sonra zihnim icat yolculuğuna başlardı, çünkü uygulamada her yeni eşleşme, her yeni bağlantı beraberinde yeni olasılıkları getirirdi. Müstakbel sevgililerimin özenle seçtiği gülümseyen fotoğraflarına bakarken, birlikte geçireceğimiz hayatı planlardım. Onlarla gelecekte geçireceğimiz sıradan hafta içi akşamlarını, konuşacağımız şeyleri, tatilleri ve yıldönümlerini hayal ederdim. En sevdikleri yemeği, yatağa girdikleri saati ve kaç kardeşleri olabileceğini düşünürdüm. Sadece birkaç saniye içinde, onlara o kadar mükemmel ve dolu bir geçmiş çizerdim ki, gerçek hayatları benim yaratımıma asla yetişemezdi. Ve tüm bunlar, biz daha yüz yüze buluşmadan önce olurdu.
Vaat duygusundan daha kötü bir şey varsa, o da bunun geçici olmasıydı. Potansiyel bir eşle fantastik bir yaşam hayal eder etmez, bir sonraki kişi hakkında hayal kurmaya devam ediyordum. Her şey varsayımsal geçici anlarda var oluyordu. Dışarıda eşleşme ihtimalim olan sonsuz sayıda ilişki olasılığı vardı: Tek yapmam gereken kaydırmaya devam etmek ve beklemekti. Mesajlaşıldığında ve bir randevu fikri ortaya atıldığında bile, çoğu zaman iptal ediyordum. Sadece bir, iki veya 100 tık uzağımda olabilecek başka şeylerin veya başka insanların hayalini çoktan kurmaya başlamıştım.
Romantizm konusunda kendime en iyi şansı vermek için fotoğraflarda iyi görünmem ve profilimi düzenli olarak güncellemem gerektiğini biliyordum. Tatillerde, güneşten öpülmüş halimin fotoğraflarını çekmek için can atıyordum. Aile yemeklerinde sırıtarak fotoğraf makinesinin tıklamasını beklerdim. Mükemmel olduğundan emin olmak için yüzümü yakınlaştırarak fotoğrafları adli tıpvari detaylarla analiz ederdim. Tüm bunlar dış görünüşle ilgili sağlıksız bir takıntıyı körükledi.
Telefonumun başında geçirdiğim sayısız saate rağmen, bitmek bilmeyen eşleşmeler bana hiçbir zaman keyif vermedi. Haftalarca romantize ettiğim randevular, sürüklenip giden ortalamanın altında saatlere dönüştü. Yabancılarla aynı iş detaylarını, ev arkadaşlarımla ilgili olayları ve hafta sonu yapmaktan hoşlandığım şeyleri paylaşarak kendimi sıkıyordum. Randevularda da aynı şakaları ve aynı hikâyeleri, aynı iyi çalışılmış jargonla anlatırdım. Ama her seferinde kendimi umutsuz hissederdim - bu kadar çok seçeneğim olmasına rağmen şansım yaver gitmiyordu. Uygulamaların vaat ettiği ilk eğlence ve heyecan, yavaş yavaş angarya gibi hissettiren bir duyguya dönüştü. Bir zamanlar kendi romantik komedimin yıldızı gibi hissederek randevulara atlasam da, kısa süre sonra bunların muhtemelen hiçbir yere gitmeyeceğini fark ederek bıkkın hissettim. Kendimi çarkın üzerindeki bir hamster gibi hissediyordum. Sürekli koşturuyordum ve bu durmak bilmeyen koşuşturmadan yorulmuştum.
Yarış
Bazen telefonumu elime aldığımda hâlâ eski bir dost gibi arkadaşlık uygulamalarının orada olmasını bekliyorum. Ama çoğu zaman onları özlemiyorum. Flört uygulamaları artık ekranımdan sürgün edildiler. Ben de gerçekliğe dayanan ilişkileri teşvik eden yeni bir aşamaya girdim. Ve her zaman başarıyla sonuçlanmasalar da, barlarda sohbetlere dalmak, yıllardır görmediğim insanlarla yeniden bağlantı kurmak ve olasılıklara açık olmak beni kendime getirdi.
Artık romantik çabalarımı da daha az önemsemeye başladım. Bunun yerine kendimi arkadaşlıklara veriyorum ve çalışmak için daha fazla zamanım oluyor. Ekran başında geçirdiğim süre dramatik bir şekilde azaldı. Halihazırda tanıdığım insanlar önceliğim haline geldi ve onların arkadaşlığıyla, bir uygulamada konuştuğum herhangi biriyle olduğumdan daha fazla tatmin olduğumu hissediyorum. Hayatın flört uygulamalarında oynanacak bir yarış olmadığını, anı yaşamakla ilgili olduğunu fark ettim.
Özümde romantik biriyim ve hâlâ geleceğim hakkında pastoral hayaller kuruyorum. Sadece bunu gerçekleştirmenin yollarını bulmak için kendimi tamamen tüketmiyorum. Ama kim bilir? Hâlâ dışarıda benim gibi romantik ilişki arayan binlerce insan var. (EC/TY)
