Dil yoksa, halk da yoktur. Dilin kullanımdan düşürülmesi bir süre sonra kimlik manasında “halk” olmanın da manasızlaşacağının adeta göstergesidir.

Yoksulluk, Doğu insanının, Kürt'ün, alnına yazılmış / yazdırılmış / kazınmış kara bir lekedir. Kaba ve sistematik bir devlet politikasıdır.

Hep duyardım ve anlamını bilmezdim zahferanın. O denli değişim gücü varmış ki, kendi ağırlığının binlerce katı kadar bir karışımda, rengini kendi sarı rengine dönüştürürmüş.

Belgeselciler, mesela Can Dündar, bir kez daha “Oradaydım” dese! Çıplak kamerayı Çamlıbel’e ve 49’ların hâlâ canlı tanıklarına doğrultsa toplum bir de Kürt şahsiyetleriyle yüzleşse

Anlaşılan o ki Adalet’in, Kalkınma destekli “soldan ve Aleviden çarklı” terazisi tartıyı iyi tartmıyor gibi. Önce ”Kart Kurt” edebiyatıyla şimdi de tavuğa “kış”, kediye “pış” diyerek “kışt, pışt” edebiyatıyla “meseleye” neşter atılmaya çalışılıyor. Tutmaz…

İşte bugün elimizde olan ehlileştirme mekanizmalarını deşifre etmek. Yine kanaatime göre Nurettin Demirtaş “vakası” buna delil olabilecek bir “vakayı hayriyyedir”.

AKP'nin işine geldiği zaman kullandığı Kürt ve İslam perspektifinin aslında sadece İslami yanı, asli ajandanın olmazsa olmazı. Yani Kürt'ün üzeri İslamî bir örtüyle örtülmüştür.

Diyarbakır’da Hrant için düzenlenen anma programında Bazalt Şehrin Çocuklarını dinledim. Üç şarkı söylediler Hrant için üç dilde: Ermenice, Türkçe ve Kürtçe. Ben Halayın Başıyamla başlayıp, Sarı Gelinle sürüp, Eyvah eyvah Narê ile bitirdiler.

Hâlâ orta yerde duran Kürt Sorununun çözümü konusunda en küçük bir adım atılmadı. Yerel seçimlere 15 ay kala "sorunu" çözmek için cesur ve kararlı adımlar atmalıydı. AKP sorununu çözemiyor değil, net ifadeyle çözmek istemiyor.

Medya neden acaba genellikle bütün mevzuyu “İstanbul eksenli” olarak düşünür. “İstanbul gözüyle” olaylara bakar ve yorum getirir. Neden hemen bütün ulusal gazetelerin köşelerinde hep “İstanbul’u mesken tutanlar” yer alır.

O gün Diyarbakır'da o bomba patlatıldı. Adeta dilim tutulmuştu. Lâl olmuş gibiydim. bu kent buna benzer acıları yakın ve uzak tarihlerde epeyce yaşadı.

Üçünü de tanıdım. Üçüyle de mücadele arkadaşı olmaktan bahtiyarım. Ben de ellili yaşlarımdayım. Ömrüm ne kadarına kifayet eder bilinmez. Üçüyle de birlikte aynı “Barış”ı isteyen metne / metinlere imza koymaktan bende onlar kadar “suçluyum”.

Bir televizyon kanalında iki konuşmacı “Güneydoğu Ekonomisi ve Kalkınma”yı konuşmak üzere bir araya gelmişler. Diyor ya, Sinan Aygün “Kardeşim ne eksik. Neyi alamıyor, neyi satamıyorsunuz?” diye…Hadi bakalım, tarih konuşsun, belgeler de…

Belki de “Alternatif Ajanda” kavramını kullanmak Metis Ajandaları için en doğrusu. 2008 “Yaratıcı Direniş” başlığına adanmış. Bir kısmını paylaşırsam sanırım büyüsünü bozmuş olmam.

Olur ya, bir gün ayağınız sizi İstiklale taşırsa, hemen caddenin girişinden birazcık aşağıda Aksanat’ın karşısı, İş Bankasının köşesinde Coşkun vardır haberiniz olsun

Nedense Mahsun Kırmızıgül'le filmi “Beyaz Melek” üzerine röportajı okurken o geceyi düşündüm. Ahmet Kaya'ya çatal, bıçak ve hakaretlerin yağdığı geceyi.

Trabzon’um! Güzel insanlarımın şehri! Delikanlıların, aydınların, erdemlilerin şehri! Kaldı mı o şoförlerden koynunda? Nerde saklıyorsun onları? Söyle nerdeler?

Geçmişle Yüzleşmek için, “Toplumsal Olayları Araştırma ve Yüzleşme Derneği” kuruldu. Yakın ya da uzak, geçmişe bakıyorum, o kadar çok geçmişimizle yüzleşeceğimiz yaşanmışlıklar ve halının altına süpürülmüşlükler var ki!

Xewn û Xeyal, Viranşehir, Cizre, Şırnak, Silopi, Kurtalan, Iğdır, Doğubeyazıt, Dağpınar, Kars, Muş, Van, Silvan, Ergani, Kızıltepe ve Nusaybin'de sahnelenecek. Oyun şans, talih oyunlarına devlet marifetiyle yönlendirilen dünyayı anlatıyor.

Lis Yayınevi “Mor Mühürler” başlığı altında beş Türkçe yazan kadın yazarın seçme öyküleri Kürtçe'ye çevirdi. Taaa Diyarbekir’den gelen bu sese ses olmanın tam da vaktidir.