Bu mesele Onur Öymen meselesi değil CHP meselesidir. Partisi, hâla inadına Öymen'e ve sözlerine sahip çıkıyor ve çıkmayı da sürdürüyorsa 70 senedir güce ve ezene tapan Dersim Alevilerinin, hala kırıntısı kalmışsa CHP ile olan bağlarını koparmalarının vaktidir.

Bir lise öğrencisi önüme dikilip kitabım elinde hesap sorar gibi sorguladı, hem de okul kıyafetiyle gelmişti Tüyap Kitap fuarına "Bak peşin söyleyeyim hocam. Eğer AKP'yi övüyorsan bu kitabı almayayım" dedi. Hele bi oku dedim...

Abdullah Kaya, "kayıtdışı bir isyan" dediği bu isyanın, "Dağ Kavmi" adıyla romanını yazmış... Dağ Kavmi, gecenin kör karanlığında efsunlu bir coğrafyanın ruhundan koparılarak elem dolu bir yeni sürgünlüğe uzanan kahır taşlarıyla döşeli hayatların romanı olmuş..

Sırrı Süreyya Önder haklı olarak diyordu ki; "Barışa suçüstü yakalandılar". Tam da bu! Evet, şiddetten beslenenler, yani ilânihaye militer söylemler ve uygulamaları ile yatıp kalkan bilcümle Ergenekon artıkları Barıştan sınıfta kaldılar ve Barış kararlılığı bunların bilcümlesini suçlarıyla yüzleştirdi...

İstanbul'a Avrupa'dan gelecek olan barış grubunu Türk Entelektüelleri karşılamalı. Belirleyici olan böylesine bir birlikteliktir. Eğer bu empati ve birliktelik sağlanabilirse hem "Barış Elçileri"nin çıktıkları "uzun yürüyüş" menzile varır. Hem de Türkiye'de Barışa inanan demokrasi güçlerinin işi kolaylaşır.

Barış elçilerini sahiplenmek için elbirliğiyle ve daha gür bir sesle "Elçiye zeval olmaz. Sıkılı yumrukla el sıkışılmayacağını yaşadıklarımızdan ve yitirdiklerimizden öğrendik. Biz de ellerimizi toka yapmak için açıyoruz" diyecek yürekli, cesur ve barışçı Türklere ihtiyaç var.

Halkının geleceği için asi ve serdengeçti hayaller kuran sonra da o hayalleri gerçeğe dönüştürmek için büyük kavgaların kahraman öncüleri olan hayatların hikâyesidir Alataş'ın kitabı...

Şimdi öte yakada, eminim rahat ve huzur içindesin..Hewsel Bahçelerine, Dicle Nehrine, Kırklar Dağına bir ses uçurmalık mesafede olduğunu sen zaten biliyorsun...Yeni romanlarını da sadece kendine yazıyorsun eminim. Alacağın olsun Mehmed.

Büyük felaketten kaçıp canlarını zor kurtaran Dinkçiyan ailesinin ikinci ve üçüncü kuşak evlatlarını Diyarbakır sahnesinde izlerken kanadım yoktu ki uçayım. İyi ki o kıyımdan kurtulmuşlar da o acıyı bugün sesleriyle sazlarıyla dünya âleme anlatıyorlar, dedim kendime...

Duydum ki savcılar Medya öğretmenin ailesine de soruşturma açmış. Bence, illa ki Kürtçe olması şart değil, hangi dilde olursa olsun; 10 yaşındaki Medya Öğretmenin örneklerini çoğaltmak lazım...

"Teröristi Dağdan İndirmek", "Etkin Pişmanlık yasasını daha da etkinleştirmek" derseniz, bu dille bir kez daha üzerini bold kalemle netleştirerek vurguluyorum ki "açılım" filan olmaz!

Her bir koğuşunda ve hücresinde ayrı tanıklıkların bugünlere taşındığı bir "Hak, hukuk, insaniyet ve yüzleşme müzesi" olmalı Diyarbakır 5 No'lu Cezaevi. Ve ibret-i alem için de dünyaya teşhir edilmeli...Belki özür ve telafi mantığı Kürt cephesinden 12 Eylülün yüz karası olarak böylece hal yoluna girer.

Rahat olun, evet evet siz, çok rahat olun Kürtler ayrı devlet is-te-mi-yor. Mevcut devleti demokratize edin, demokrasiyi içselleştirin, Kürde de, Türk'e de, diğer bütün halklara da "insani" bir demokrasi uygulayacak bir sistemi hayata geçirin fazlasına hacet yok...

İki ısrarım var bu "Bir yeni demokratik cumhuriyet" modelinin temelinde; biri kimlik diğeri dil. Kürtlerin kimliği kabul edilmeli, Kürtçe dili de "tedavüle" girmeli. Bu ikisi yoksa gerisi teferruattır...

Ahmet Türk ve Emine Ayna. Meseleye "dışarıdan bakanların" anlamakta zorlandıkları nokta şu: İki anlayışı da meclise taşıyan aynı irade... Görünürde kimileri iki bakışın perspektifinde "farklılık" yaratma gafletine düşse de, gerçekte böyle bir farklılık yaratma, hatta yansıtma lüksü yok. Başta, o temsil hakkı olan irade bu farklılaşmaya izin vermez.

Mamoste Aram ê Dîkran stranlarıyla hep yaşayacak. Tıpkı edebiyatıyla yaşayan Mehmed Uzun gibi. Filmleriyle yaşayan Yılmaz Güney gibi. Şarkılarıyla yaşayan Ahmet Kaya gibi. Şiirleriyle yaşayan Nazım Hikmet ve diğer tüm sürgünler gibi...

Komutan çıktığı yükseltiden olanca nefesiyle bağırır: "Tek kol aralığı, hizaya geeeel!" Ve herkes hizaya gelir. İşte otuz sene evvel hizaya getirilen ve sesi, nefesi kesilen / kestirilen toplumun, ezberini, Kürtler bozdu. Hem milliyetçi, Hem de mukaddesatçı cemaate "Hizanızı bozduk! Hadi şimdi siz, evet evet siz imana gelin" dendi...

Lalo'yu dilerseniz bir belgesel gibi okuyabilirisiniz. Belge roman kıvamında bir çalışma. 1925'teki Şeyh Said Kıyamı, 70'li yılların ikinci yarısında bir gençlik hareketi örgütlenmesi çerçevesinde boyveren PKK'nin adı telaffuz edilmeden köy, köylü, insan, doğa, davranış ilişkileri üzerinden bir kuruluş yılları değinisine eviriliyor.

Evet, Kürtlerin Latini ve Kurmanci Erebê Şemo'nun 74 sene önce yazdığı ve kullandığı diline ihtiyacı var. Kürtlerin sadece siyasette değil edebiyatta da morale, şiddetle ihtiyaçları var... Hem de çok...

Şehrin sicilinden düşmüş bir Ermeni'nin otuz sene sonra şehre döndüğünde evinin yerinde boş bir arsa gördüğündeki ruh halinin fotoğrafyasıdır... "Haylê dilêmin, dilêmin, dilêmin/ Baran ê şil kir cilê min./ Haylê dilêmin, dilêmin, dilêmin/ Felek ê xira kir mala min..."