60 yıllık İnsan Hakları Evrensel Bildirgesinin ortaya çıkmasına neden olan “barbarca insan öldürmelerin” yanında, sekiz yıl önce “Hayata Dönüş Operasyonu” sırasında hayata dönmeleri önlenerek yaşamını yitirenler; unutulup unutulmama sınırında duruyor.

"Direnme hakkı", Yunanistan Anayasası'nda yer alır; ceza yasalarıyla açıklanmamalıdır. Barikatlar, toplumsal gösterilerle aynı siyasal eylem biçimi olarak görülmelidir. Başkaldırıyı içeren bir karşı çıkışın simgesidir. Başkaldırı insan hakkıdır.

Anayasaya göre yayın yasağı, yasaktır. Türkiye’de sorun olan her konu, her soruşturma, her olay hakkında çıkan haberleri, eleştirileri ve yorumları önlemek için verilen “yayın yasağı kararı” sayısı gün geçtikçe artıyor…Oysa yasak istisna, özgürlük ve hak asıldır.

Özgür haber dolaşımının sınırlandırıldığı, engellendiği bir yasal düzenleme yapılırsa veya varsa "demokratik siyasal yapı" yok demektir. O halde, Türkiye'de "demokratik siyasal yapı" yoktur. Özek, on dört yıl önce bunu yazdı.

Sizi gazeteci olarak tanımayan yerel yöneticileri tanımayın. Baskılara, gazetecilikten kaynaklanan gücünüzle karşı çıkın. Onlardan gelecek hiçbir haberi haber yapmayın. Basın toplantılarına katılmayın. Sadece gazeteci olun. Yeterli olacaktır.

Anayasa Mahkemesi bu gerekçelerle, görevi haber vermek, basmak ve yaymak olan gazeteciler için yüzde 5 fazla ödemeler hakkındaki düzenlemeyi Anayasaya aykırı görmemiştir.

Türkiye “BM İşkence ve Diğer Zalimane, İnsanlıkdışı ya da Aşağılayıcı Muamele Ya da Cezaya Karşı Sözleşmenin Seçmeli Protokol”e taraf olmalı, onaylamalıdır. Böylece “işkencenin” gerçekleşmeden önce önlenmesinde ilk adımı atmış olacağız.

Demokrasilerde halkın bilgi edinme hakkı sınırlandırılmaz. Halkın, gerçekleri öğrenmesi ya da haber alma hakkının “sınırlandırılması”, sansürdür. Yayın yasakları, yargı otoritesini sarsar. İşkence; yayın yasağı konarak önlenemez.

Ulusal Programı hazırlayanlar, Anayasa Mahkemesinin AKP’nin laiklik karşıtı eylemlerin odağı olduğu hakkındaki gerekçeli kararı nedeniyle Hükümet partisinin “tarihi ve ebedi” sorumluluğu açısından hayli sıkıntılı günler geçirecek.

“Sırların açıklanması ihtimali doğabileceği” ihtimaline dayanarak, ihtimal üzerine “yayın yasaklamak” Anayasaya, yasalara ve ifade özgürlüğü hakkına aykırıdır. Çünkü, yayınları yasaklamak veya “yayın yapma yasağı” koymak yasaktır.

Bu günlerde Ağustos 2008’den beri taslak olarak Ulusal Programın bir başka deyişle üçüncüsü yazıldı. Yakında açıklanabilir. Dikkatinizi buna çekmek için kısa bir özet yapmaya çalıştım. İlgilenmediğimiz takdirde, kendi bildikleri gibi yazıp geçecekler.

Kin, düşmanlık ve öfke yerine akla ve mantığa dayalı terörle mücadeleyi başarmalıyız. Medya haberlerinde körüklediğimiz, büyüttüğümüz kin ve düşmanlığı, yakılan ağıtların sonrasını ve teröre karşı mücadele çarelerimizi yeniden düşünmeliyiz.

Türkiye'de hâlâ ırkçılık ve ırk ayrımcılığıyla mücadelede uzmanlaşmış bir ulusal, bağımsız organ yok. Medyadaysa “ırkçılık” ve azınlıkta kalan gruplara karşı “hoşgörüsüzlük” tırmanıyor. Üç yıl önce ECRI Raporunda saptanan olumsuzluklar artık gerçeğe dönüştüğü halde; hepimiz sessizliğimizi korumayı yeğliyoruz.

Acaba bir kısım medya, basın özgürlüğüne rağmen nasıl önlenebilir? Devlet Başkanının “çok demokratik” görünümünü hiç sarsmadan, “daha demokratik” olunabilir… O ülkenin Devlet Başkanı şöyle bir kanun yapmalı...

Bazen hükümetler ve medya arasındaki çatışmalar, sadece özgür haber dolaşımının önündeki “belirgin olmayan” engelleri açığa çıkarır. Gerisi, güçlerin medyasındaki kayıkçı kavgasıdır.

Hakim Osman Sunusi Bey gibi hakimlerin sayısı gün geçtikçe azalıyor. Gün ışığında fenerle “yargıyı” arayacağınız günler çoğalıyor. Daha da çoğalacak. Güle güle Hakim Osman Sunisi Bey… Işık içinde yat.

Geçmişteki savaşları ve yarattığı sonuçları düşündükçe; barış için ne kadar uğraş verilse azdır diye düşünüyorum. Çünkü devletler barışa karşı suç işlemeyi olağan hale dönüştürdü.

Cargill’i anımsar mısınız? Yargıtay 4 Hukuk Dairesinin kararı; "çevrecilerin daniskası" olduğunu söyleyen Başbakan ve diğer karar uygulamayan yöneticilere “şahsen” örnek olacak kararların daniskasıdır.

“Uygun Adım Medya / Bir Bilinç Körleşmesi” adlı kitapta iki soruya yanıt aranıyor: Her şeye rağmen daha iyi bir dünya ülküsü mümkün müdür? Savaşsız bir yaşamın genel insanlık için oluşturulması noktasında elimizdeki araçların lehimize kullanılması söz konusu olabilir mi?

Ne tuhaftır ki; Kaboğlu ve Oran'ın "Azınlık Raporu" yargılanmaları nedeniyle tartışılamamış ve bir anlamda “Rapor” da yargılandığı için kamuoyunda tartışılması “unutulmuştur”. Tuhaflıkları içselleştirdik mi acaba? Yoksa çok mu unutkan olduk?