Bu günlerde Ağustos 2008’den beri taslak olarak Ulusal Programın bir başka deyişle üçüncüsü yazıldı. Yakında açıklanabilir. Dikkatinizi buna çekmek için kısa bir özet yapmaya çalıştım. İlgilenmediğimiz takdirde, kendi bildikleri gibi yazıp geçecekler.

Kin, düşmanlık ve öfke yerine akla ve mantığa dayalı terörle mücadeleyi başarmalıyız. Medya haberlerinde körüklediğimiz, büyüttüğümüz kin ve düşmanlığı, yakılan ağıtların sonrasını ve teröre karşı mücadele çarelerimizi yeniden düşünmeliyiz.

Türkiye'de hâlâ ırkçılık ve ırk ayrımcılığıyla mücadelede uzmanlaşmış bir ulusal, bağımsız organ yok. Medyadaysa “ırkçılık” ve azınlıkta kalan gruplara karşı “hoşgörüsüzlük” tırmanıyor. Üç yıl önce ECRI Raporunda saptanan olumsuzluklar artık gerçeğe dönüştüğü halde; hepimiz sessizliğimizi korumayı yeğliyoruz.

Acaba bir kısım medya, basın özgürlüğüne rağmen nasıl önlenebilir? Devlet Başkanının “çok demokratik” görünümünü hiç sarsmadan, “daha demokratik” olunabilir… O ülkenin Devlet Başkanı şöyle bir kanun yapmalı...

Bazen hükümetler ve medya arasındaki çatışmalar, sadece özgür haber dolaşımının önündeki “belirgin olmayan” engelleri açığa çıkarır. Gerisi, güçlerin medyasındaki kayıkçı kavgasıdır.

Hakim Osman Sunusi Bey gibi hakimlerin sayısı gün geçtikçe azalıyor. Gün ışığında fenerle “yargıyı” arayacağınız günler çoğalıyor. Daha da çoğalacak. Güle güle Hakim Osman Sunisi Bey… Işık içinde yat.

Geçmişteki savaşları ve yarattığı sonuçları düşündükçe; barış için ne kadar uğraş verilse azdır diye düşünüyorum. Çünkü devletler barışa karşı suç işlemeyi olağan hale dönüştürdü.

Cargill’i anımsar mısınız? Yargıtay 4 Hukuk Dairesinin kararı; "çevrecilerin daniskası" olduğunu söyleyen Başbakan ve diğer karar uygulamayan yöneticilere “şahsen” örnek olacak kararların daniskasıdır.

“Uygun Adım Medya / Bir Bilinç Körleşmesi” adlı kitapta iki soruya yanıt aranıyor: Her şeye rağmen daha iyi bir dünya ülküsü mümkün müdür? Savaşsız bir yaşamın genel insanlık için oluşturulması noktasında elimizdeki araçların lehimize kullanılması söz konusu olabilir mi?

Ne tuhaftır ki; Kaboğlu ve Oran'ın "Azınlık Raporu" yargılanmaları nedeniyle tartışılamamış ve bir anlamda “Rapor” da yargılandığı için kamuoyunda tartışılması “unutulmuştur”. Tuhaflıkları içselleştirdik mi acaba? Yoksa çok mu unutkan olduk?

Eğer Anayasa Mahkemesi üyeleri; “Kimi basın organları ve köşe yazarları tarafından her türlü ahlaki ve insani değerler aşılarak çok büyük eleştirilere tabi tutulduk, hakaretlere maruz kaldık” diyorsa; bu o ülke için ciddi bir sorundur.

Arjantin, geçmişini akılda tutarak geleceğini yaratmak için adaletin gereğine karar vermiş bir ülke. Geçmişiyle yüzleşirken, geçmiş insan hakları ihlallerinin faillerini yargılamaktan hiç çekinmiyor. Bizim ülkemizin, insan hakları açısından geleceği nedir acaba?