Sanki bir çoğumuza adeta “bir de buradan bakın” dedirtebilecek  “Günler Çözüldükçe” kitabıyla  Ömer Erdem çıkageldi.

Altmışbeş yıl olmuş öte yakaya göçeli ruhu şad olsun. Adı sokağıyla yadigâr kalsın şehrinde…

Evet, maalesef iktidar kirletiyor. Hem de üzerine titrenilen en saygın insani demokratik değerleri bile!

Zarif, odağına insan olmanın erdemini yerleştirmiş, sahiden bir öğretmen, bilginin paylaşıldıkça kıymeti olduğuna inanmış bir dosttu.

Hezeyanlarınız nedeniyle ülke kaynaklarının hoyratça kullanımından kaynaklı derin yoksulluk haline gark ettiğiniz perperişanlık öylesine kapkara bir örtüye dönüşmüş ki! O kara örtünün altındaki her bir şey görünürlüğünü yitirmiş. Yok sayılıyor.

Şehirde hendek-barikat-sokağa çıkma yasaklı hâl günlerinde teleskobunu kırar parçalarlar ve hurdacılara satarlar. Kim olduklarını bilmez. Üzülür, hem de çok! Sanki dünyası başına yıkılmıştır.

Cehaletin düzeyi kimi kez öylesine tavan yapar hale evirildi ki itibar kaybedilişin sözel suikasti olağanlaşır oldu.

Gözlemlediğim ince bir detay fuarın en istikrarlı imzacı yazarı bilge kişilik biz Kürtlerin “Sarî Xoce”si İsmail Beşikçi Ağabey.

Hazır 20 Aralık’a kadar aday adaylık başvuru süresi uzatılmışken bu karardan geri dönülmeli. Topluma, ülkeye ve geleneğe-geleceğe demokrasi dersi verilirken, o derste zafiyet anlamı taşıyacak bu tür olumsuzluklara da düşülmemeli derim.

Operanın literatüründeki Batı dilleriyle yetinmeyip kendi anadili Kürtçe ve Kürtçenin komşu dillerinde de ses veren bir sanatçı Pervin Çakar.

Malum ola ki; Kürtlerin dünyasında başlarından geçeni, olanı-biteni anlatırken hep “o gün…” deyip öyle başlarlar hikâyeye. İşte o gün dedikleri sadece yaşanmış, yaşatılmış bir zulmün tanıklığına, anlatısına bir başına dalalet etmiyormuş meğer! Bir de, bir de adı Ogün olan tetikçiler vardı tarihe not düşülürken. Unutmayacağız…

Üzerine şiir yazılan 22 köprünün hepsi de kendi hikâyesinin kahramanı! Ama biri var ki çok özel.

Bir ülkenin adına “çağdaşlık” payesi ile yönetilme savı tebaaya gururla ilan ediliyorsa, beklenen bu çağdaşlığın uluslararası asgari müştereklerin gerekleri ekseninde hayata geçirilmesi olmalı.

Murathan Mungan, 1990’lı yılların ilk yarısı Diyarbakır’ına odaklamış projektörü.

Hewsel Bahçeleri ve Dicle Vadisi ile Ongözlü Köprü çevresi adeta işgal kuvvetleri gibi kapanın eline geçti / elinde kaldı. Şahsi, atadan-dededen mülkü gibi işlem ve kabul görmeye başladı.

Ve bugün 2023’ün Ekim ayının ilk haftası, siz bu satırları okuduktan birkaç gün sonra hayatını yasaklı bir dil üzerinden edebiyat yapmaya vakfeden sevgili Mehmed Uzun'un hiç değilse 16. ölüm yıldönümünde, Uzun'u bir kez daha hatırlamış olacaksınız.

At ayağı çabuk, ozan dili çevik olurmuş. İşte bu minval üzere dizmiş sözlerini sesinin tellerine Ruhi Su.

Diasporada kendi anadilinde edebiyat yapıp oralardan ülkesine seslenmek. Bir de kendi topraklarında ama kendi anadiline yabancılaşıp bir başka halkın dilinde edebiyat yapmak.

"Zemzem suyunu, kewser şarabını bile artık içmem. Kürt kanıyla sarhoş olan sultanlar hüküm sürdükçe" diyor, demeye getiriyordu.