Yazmak büyük çoğunluğumuz için adeta bir sığınak ve neredeyse kendimiz olabildiğimiz hal u ahval işte. Söyleşi ve imza için davet edildiğimiz programlar ile kitap fuarları da bize dair olan keyifli mekânlar.

Yüzden fazla sivil toplum temsilcisi ve şahsiyetin katılım gösterdiği DİTAM programı Kürt meselesinin çözümsüzlüğünde ısrarın kaybettirdikleri üzerine verimli olmakla birlikte, işin muhatapları olan Kürt seçili sivil aktörlerine pek yeni bir şey söylemiş olmadı.

Sormuştu sorgucular; “Hipokrat yemini ettiğini biliyoruz, teröristi tedavi ettin. Neden bize ihbar edip bildirmedin!” İlhan’ın cevabı şu olmuş; “Ben bağlı olduğum Hipokrat yeminim gereği benden talepte bulunan her kim olursa tedavi ederim. Yaptığım da benimle hastam arasında sır olarak kalır."

Birileri bize ısrarla diyor ki, ya da demeye getiriyor ki; unutun! Unutun ki öyle barışalım. Peki sormayacak mıyız; neyi, hangi birini unutalım?

Bunca ilgi odağı olan ve üzerine kitaplar yazılıp, sempozyumlar düzenlenmiş, şarkılar, türküler bestelenerek destanlaşan “Diyarbakır Surları” olduğu gibi kalmış mı/kalır mı?

Siyaseten “itibar suikasti”ne uğratılmak istenilen Kürdün, onur mücadelesinin adıdır aslında Mehmed Uzun’un entelektüel ve edebi üretimi.

İklim krizinin etkilerine dikkat çekmenin birer aracı bu tür sanatsal üretimler. Doğayla aramızdaki bağın kopmaya başladığını anlatmanın en iyi yollarından birini işaret ediyor bu tür sanat.

Dinleyin Lîlav’daki şarkıları bir avuç dolusu kar suyu misali; Nizanim, Were, Gava tu ji min durî, Eger, Bêbextî, Têlê xwînê’yi. Ama bir kez değil birkaç kez ruhunuzda hissederek dinleyin derim. Seveceksiniz…

Düşünün bir yazar kendi anadilinde yazamasın, korku ile ürkü ile eza-cefa-ceza tehdidi ile ebeveynleri tarafından öğretilmiş / öğrenilmiş bir başka dille yazsın, yapsın edebiyatını. Sonra bir gün kitabını, birileri onun anadiline çevirsin. Sonra o yazar o çevrilmiş kitabı eline alıp yabancı dilde yazılmış başkasına ait bir kitapmış gibi “yaralı bir dil” edasıyla zorlanarak okusun.

Türkiye siyaseti “tabandan siyaset yapma” düşüncesini de eylemselliğini de zihinlerden uzaklaştıran bir güç gösterisinde. Meci ise piramide meydan okuyan bir kararlılıkta.

Mehmet Veysi Boran, romanında iki ölüm ve bir vadi üzerinden yeniden bir kadim mekânı ayağa kaldırıp yaşanabilir hâle getirmenin hikayesini kurmuş olsa da aslında bir coğrafyanın kaderine, muktedir güçlerce yazılmış karayazının tecellisiyle yüzleştiriyor okuru.

Sanırsın ki; Orwell’in 48’i tersine döndürerek 84’e gönderme yaptığı 1984’ün 40. yılında bir İstanbul 2024’üyle alın size distopya diyor yazar.