Enstitülerden öğretmen okullarına yansıyan, o yıllardaki eğitimi daha ileri kılan "Dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum" diyen ruhtu. İradesiz değil, mücadeleci kişiler olarak yetiştirilme çabamıza o yansımıştı.

Huzurevi inşaatı için gittiğim şehirde tanıdım Nihat Ertok'u. Sohbet ettik. Karşımdaki dolmuş- boşalmış, düşmüş-kalkmış, yorulmuş ve hep üşümüş olan o adama söyleyebileceğim şey olmayınca, karşı duvardaki göllere okyanuslara daldım.

Neden kendi "muzur" evimiz olmalı? Yaşlılık dönemimizde dostlarımızla paylaşım içinde olmak, çocuklarımız dahil tüm yakınlarımızla ilişkilerimizi yıpratmamak, insan onuruna uygun bir yaşam sürmek, resmi kurumlara bağımlılığımızı en aza indirgemek için...

Eskiden Söke'de hayat başka türlüydü. Bir filmi görmemiş olmanın statü kaybı olduğu zamanlar... O dönemin filmleri mi? Birini saysam, diğeri eksik kalır. "İçimde O Eski Sinemalar" derken kendime soruyorum: "Nerede Eski Ben?"

26 yıl sonra Mamak Cezaevindeki sahibini bulan mektuplardan birinde Yurdanur'un kardeşi diyor ki: "Yıllar akıp giderken geride kalanlar yalnızca anılar. Ama en çok anılanlar en onurlu olanlar. Seni gururla anacağım."

Otobüs duraklarındaki bilgi levhaları uzaktan okunuyorsa, trafik ışıkları yaşlılar için yeterli olacak kadar yeşil yanıyorsa, yayalar için değil arabalar için "üst geçit" tasarlanıyorsa o kentler yaşlıları özgür kılıyor.

Arkadaşımın kızı yürümeye başladığı, patron yeni iş bağladığı, yeğenim sınav kazandığı için içtim. Alışmıştım ama bunu söyleyenlere kızıyordum. Yaşam alanımın daralmış, fasit dairem kalınlaşmıştı.

Nedenleri ne olursa olsun yaşamda isteklere ulaşabilmek için -içki dışında- pek çok sağlıklı ve doğal yol olduğu unutulmamalı...

Şadiye Dönümcü meslektaşı Cengiz Kaplan'a "sokağımızdaki çocukları anlamaya davet ettiği" için teşekkür ediyor. Sosyal hizmet uzmanı ve şair Kaplan "Sokaktan Gelen Mektup"ta sokağa itilmiş çocukları anlatıyor.

“Lütfen bu akşamki dersinizde kan grubu ve Rh sisteminde, anlattıklarınızın aksine farklılıklar olabileceğini söyleyin.” “Ama nasıl olur? Bilim...” diyor. Ellerine sarılıp, katıla katıla ağlarken o da bana eşlik ediyor.

Türkiye'de toplam 238 yaşlı kuruluşunda yaklaşık 19 bin 600 kişilik kapasite var. Yaşlılara verilen bakım hizmetlerinin yaygınlaştırılması, artırılması ve çeşitlendirilmesi gerekiyor.

Yaşlı annesine çocuk gibi bakan, onun için her gün sekiz kilometreden yayan su getiren, üretken ve güzel insanın her nesilden çocuğa “öcü” olarak tanıtılması akıllara ziyan bir şey.

Toplumsal değişim ve gelişim süreci, yaşlının aile içerisinde bakımını yük/sorun haline getiriyor. Ve yaşlılar negatif ayrımcılığa tabi tutuluyor, toplumun kıyısına itiliyor.

Türkiye'de evsiz barksız insanlara ilişkin uygulamalar bu yazıda yer almıyor. Ancak İstanbul Valisi Güler’in "İşi ve evi olmayanların kente gelmesi dengeyi bozuyor. Çarpık kentleşmenin nedeni de bu” dediğini tarama sırasında hatırladım elbette.

Sandalyesinin yamacında içi tıka basa dolu sırt çantası, transistörlü radyosu, plastik su şişesi durur. Bazen fal tutarım: Geçerken çalan şarkı benim olsun diye.

Arkadaşım Serpil telefonda anlatıyor: "Pırıl’ın ergenlik faslı başlayalı hayatım karardı. Dört mevsimi aynı anda yaşayan bir kız çocuğuna, tüm mevsimlerde eşlik etmek 42 yaşındaki bir anne için kolay değil!"

Oturacak yer ararken insanların yüzüne bakıyorum. Yeni bir yıla başlamanın heyecanı çabucak sönmüş. Yeni yılın ilk mesaisine geç kaldım işte.

Kendisi okuma bilmediği için –onun deyimiyle-bakkalcının da okuma bilmeyeceğini iddia edip, alınacaklar listesini ezberleyerek bakkala giden Gülrenk, bir zamane çocuğu. Çoğu kez an’anesinin aracılığıyla incili fıkraları bize ulaştığında, günümüz renkleniyor.

Bu yazı, çocukları sevdiği için güneşi, aşkı ,sevdikleri için yıldızları tutmak isteyenlere, içi naneli, dışı çikolata kaplı bayram şekeri niyetine yazılmıştır.

Toplantı biter. Kızlar giyinip, süslenmek üzere odalarına çıkar. Belkıs'ın oda kapısı çalınır. Gelen Selva'dır. "Hadi anlat bakalım! " deyip, kendini koltuğa atar.