Gün Zileli’nin yazdığı Mevsimler, politik roman değil, ama yoğun/çatışmacı politik ortamın insan merkezli bir romanı. Roman bir kurgudur deyip geçmemek lazım; Taksim 1977’ ye bir de romandaki anlatıyla bakılmalı.

Diyanet’te bize de yer verin, dedelere maaş bağlayın demekle, Diyanet’in kaldırılması talebi arasında çok fark var. Devlete bağlı bir Diyanet kurumunun varlığı, din ve vicdan özgürlüğünün önündeki en büyük engeldir!

Korudaki eylemler sırasında darp edilerek gözaltına alınan Mimarlar Odası Avukatı Can Atalay ile birlikte CNN Türk’te Şirin Payzın’ın konuğu olan Üsküdar Belediye Başkanı Hilmi Türkmen, avukat Atalay’a “Camiye karşı mısınız?” diye soruyor.

Endişe duyuyoruz, umut diyoruz; Akiller bu toplantıyla birlikte bir çaba daha sarf ediyorlar da ne oluyor? Erdoğan yine bildiğini okuyor!

Kobane direniyor, silah üstünlüğüne sahip IŞİD tarafından düşürülmek üzere. Ancak IŞİD’e karşı ittifaktan ses yok! Ortalıkta tilkikuyruğundan geçilmiyor ve olan halklara oluyor.

Ağızlarını açtıkça Abdülhamit Han diyenlerin bugünkü dış politikaları, Abdülhamit’i tahtından darbeyle alaşağı eden İttihatçılara çok benziyor! Bu benzeşmeyi devlet sağlıyor.

CHP’deki fasit dairenin asıl nedenini partinin devlet kurucusu olması niteliği oluşturmakta. Ne ironidir ki, Cumhuriyetin kurucusu olmakla övünen Parti, 65 yıllık çok partili siyasi dönemde tek başına hükümet olamadı.

Stabil seçimin tek dinamik gücü HDP’dir. Yeni dönemde Türkiye’nin yüzünü Erdoğan değil, Demirtaş ve HDP temsil edecek.

Bölgenin 1948’den bu yana haritalarına bakın; İsrail’in kanserin vücuda yayılması gibi Filistin topraklarına yayıldığını göreceksiniz. Filistin kesimi ise yerini yurdunu savunmak için hep direndi.

Cumhurbaşkanlığı seçiminde mevcut durumu dikkate almadan salt siyasi görüş üzerinden bir tercihin ilkeli olabileceği ama isabetli olmayacağı kanısındayım.

Muhalefet, cumhurbaşkanı adayı olarak Ekmeleddin İhsanoğlu’nu açıklayınca, o esip gürleyen Erdoğan, dut yemiş bülbüle döndü. Bu durum, İhsanoğlu isminin bu açıdan ne denli isabetli olduğunu göstermektedir.

Olan şudur: İslami sistem kuracağız diye bağıranlar, aslında kapitalist sistemi İslam’la soslayarak egemenlik kurmak istiyorlar.

İstanbul’un işgalini yumuşak bir kelime olan fetih adı altında kutlayan barbarlık, elbette şehri korumak yerine talan edecektir. Nitekim fetih övgücülüğünün şehri yıkıcılıkla atbaşı gitmesi, bir rastlantı değildir.

Türkiye’de iktidarların elbiseleri değişti ama içerik hep aynı kaldı: Bürokrasi/siyasetçi/işadamı üçgeni; bizim Bermuda şeytan üçgenimizde bunlar işte.

Kader anlayışı insanların acısını hafifleten bir etkiye, insandaki dayanma gücünü ve moral motivasyonunu artırmaya yarar. Bir ölçüde anlaşılabilir bir durumdur. Ancak devletin hiçbir kurumu, ölümlere sebep olanlar, kaderleri böyleymiş diyemez.

2-3 sene öncesine dek devletin ceberutluğunu kısmen frenleyen AKP, ne oldu da devletin ayarlarına dönüş yaptı? 2009 yılında 1 Mayıs’ı yasal tatil günü ilan eden AKP, ne oldu da 1 Mayıs kutlamasına kan ve gaz bulaştırdı?

‘Ben’ ile toplum arasındaki birbirini iten/öteleyen ilişkiye dair yetersiz olsa da birtakım düşüncelerim var. Bu flu düşüncelerim, Sabahattin Ali’nin Sırçalı Köşk’ündeki Cankurtaran hikâyesini okuduğumda biraz daha netlik kazandı.

Ezcümle, mart olmasına rağmen kış geçmedi, odun kömür bitti, varsa kazma kürek saplarını yakacağız, bir süre daha üşüyeceğiz! Kaldı ki, muhalefetteki iki partinin iktidarını varsaysak bile, yine üşürdük.

Siyaset bir süreç meselesidir ve umarım durumdan dersler çıkararak ileriye dönük doğru adımlar atılabilir. Bu seçimlerde bir üçüncü yolun daha olduğunu bize HDP ve doğuda BDP gösterdi.

İmar yanlışlarından nasıl dönülecek? Daha doğrusu imar yanlışları durdurulabilir, ama yanlış yapılmış olanlar düzeltilebilir mi? Hayır! Bu yalnız bizim hayatlarımızın gaspı değil, çocuklarımızın geleceğinin de gaspıdır!