Erdoğan’ın bu nobran dilinin amacı, bir yandan yeni Osmanlıcılık görüşüne alan açma çabası olmakla birlikte bir diğer amacının da, dış politika üzerinden iç politika oyununu kurması olsa gerek.

Fareli Köyün Kavalcısı’nın kaval sesi nasıl bir sihir oluşturuyorsa, gizem de insanı peşine takan bir tür sihirli ‘dünyadır’. Komplo teorilerinin çekiciliği biraz da bundandır.

Moderatör soru sormaya çalışıyor, Hoca fırsat vermiyor ya da soru daha tamamlanmadan, sorunun bir yerindeki kelimeyi yakalayarak onun üzerine anlatıyor da, anlatıyor.

Padişahların, siyasilerin adlarının kurumlara verilmesi pek isabetli değil. İlla kişi adları verilecekse toplumumuzdan mesleki anlamda yenilikçi olmuş kişilerin adlarının verilmesi, en azından toplumsal genel kabul ve meşruiyet açısından isabetli olur.

PKK’yı FETÖ’yü, IŞİD’i biraraya getiren, paslaşarak terör eylemleri yaptıran ve bu farklı gibi gözüken örgütleri eylem dayanışmasına götüren işte o üst akıldır vs. vs. Böyle bir mantık yürütmenin akılla değil ama siyasetle ilgisi var.

Darbe karşıtlığı, demokratik bir tavırdır. Ancak bu durum salt bir darbe karşıtlığı öznesiyle sınırlı kalırsa, bu özne demokratikleşme yerine iktidara hizmet eder.

Devletin ve siyasetçilerin bir kesimi Cemaat’in tehlikelerinden söz ederken ve bürokrasideki tasfiyelerini isterken, AKP iktidarı bu uyarılar karşısında Cemaat’i yüksek perdeden savundu.

Bütün mesele, bebeklerden katil yaratan sistemin varlığında düğümleniyor! Bu toplumun önemli bir kesimi, militarist bir zihniyetin taşıyıcısıdır.

Türkiye’de beyin göçü yaşanmıyormuş da, sanki Türkiye’nin seçkin, kalifiye beyinlerine sahip çıkılıyormuş da, şimdi de Suriyeli sığınmacıların kalifiye olanlarına sahip çıkılacakmış!

IŞİD anlayışının hâkim olduğu bir Müslümanlığı mı, yoksa Türkiye’de şu haliyle yaşanan Müslümanlığı mı tercih edersiniz? Sivas katliamını bir de bu açıdan düşünün…

Erdoğan’ın dış politikasının iflasının tescillendiği günleri yaşıyoruz. Dış politika iç politikadan bağımsız olmadığına göre, dolaylı olarak iç politikasının iflasının da tescillendiği anlamına gelir.

Delirmişlik hali diyorum ya, işte bu ve bunun gibi binlerce olay karşısında toplumun edilgenliği, soru soramaması ve önemli bir kesiminin hala inanması.

1990’lar ile bugünkü durumun temelde birçok benzerlikleri varsa, o halde yeni bir YDH’ya mı gerek var diye sorulabilir. Hayır, o günün koşullarındaki gibi bir YDH oluşumu sağlanamaz.

Hamasete, propagandaya, masala dayalı tarih anlatılarında ne olayların neden-sonuç ilişkilerinden, ne bürokrasiden, ne ekonomik yapılardan söz edilmez. Kısacası toplum nasıl yaşıyordu sorusu sorulmaz.

Başkanı kim denetleyecek? Başkan görevden alınabilecek mi? Başkanın yargı karşısındaki hukuki konumu nasıl olacak? Başkan ile yasama organı arasındaki ilişki hangi hukuki zeminde yürüyecek?

Tartışmak, müzakere etmek AKP’nin işine gelmiyor. Çünkü başkanlık iddialarının demokratikleşmeye yarayacak bir siyasi sistem olmayacağını, hatta tersine tekçi ve otokratik bir yönetime yol açacağını kendileri de biliyorlar.

Ekibinizi alın gelin. Ulaşım Daire Başkanı ve meclis üyeleri olarak Metrobüs sırasına bir girin. Sonra birbirinizi itekleyerek metrobüse binin ve her tarafınız her tarafınıza değerek yolculuk yapın. O rezaleti kaç kez yaşayabilirsiniz?

Necip Fazıl tedrisatından dini ve dünyayı öğrendiklerini sanan Erdoğan ve çevresi, devletin dış politikasını Sünni İslamcı, Yeni Osmanlıcı ideolojilerine boğduruyor!

İktidarı ele geçirenlerin o ülkenin kaynaklarını soymasına kleptokrasi deniliyor. Yani “Hırsızlar rejimi!”

Ne demişti Sabahattin Ali: “Aldırma gönül aldırma”. Nasıl aldırmayayım Raif Efendi? Senin bir Maria Puder’in öldü, benim binlerce Maria Puder’im öldürüldü.