600 binlik azalma, sadece bir sayı düşüşü değil, Türkiye’deki gençliğin ruh haline, toplumsal yapıya ve eğitim sistemine dair derin mesajlar içeren bir göstergedir.

Aile içindeki şiddet, ilgisizlik, aşırı beklenti, çatışmalı ilişkiler ve ekonomik sıkıntılar çocukların okula olan ilgisini azaltıyor, onları ya içine kapanmaya ya da okuldan tamamen uzaklaşmaya yöneltiyor.

Türkiye’nin çokdilli toplumsal yapısında, Türkçenin yanı sıra Kürtçe, Arapça, Süryanice, Ermenice, Rumca… gibi anadiller de milyonlarca insanın kimliğini oluşturan önemli unsurlardır. Eğer ana dil politikaları sadece Türkçenin güçlendirilmesi üzerinden yürütülürse, bu diğer toplulukların dışlandığı duygusunu besleyebilir ve toplumsal barışa hizmet etmek yerine gerilim yaratabilir.

Anadilinde eğitim almayan çocuklara eğitim vermek, öğretmenler için hem pedagojik hem de sosyo-duygusal bir mücadele alanıdır.

Hayalet öğrenci uygulamasının bu denli yaygınlaşmasının ardında, eğitim sistemimizin yapısal sorunları ve toplumsal algılar yatıyor.

Bu bayram, Kürt halkının uzun yıllardır bastırılan ve inkâr edilen varoluş hakkının bir tezahürü olarak, çoğulculuk ilkesine dayalı bir toplumsal düzen talebinin altını çizer.

Öğretmenliğin, dolayısıyla üniversite mezuniyetinin toplumdaki itibar kaybı, yalnızca bireysel değil, toplumsal bir statü erozyonuna işaret eder.

Yoksulluk, hiçbir çocuğun utanacağı bir durum değildir; utanması gereken, bu yoksulluğu görüp de çözüm üretmeyen sistemin ta kendisidir.

Türkiye’nin sürdürülebilir kalkınma hedeflerine ulaşabilmesi, genç nüfusun potansiyelini etkili şekilde kullanabilmesine bağlıdır. Bu potansiyelin açığa çıkmasının yolu ise çağın gereklerine uygun, uygulamaya dayalı ve üretim odaklı bir eğitim sistemi kurmaktan geçer.

Mezopotamya mutfağı, sadece karın doyuran bir pratik değil, aynı zamanda bu toprakların hikâyesini anlatan, yaşatan ve anlamlandıran sosyolojik bir fenomendir.

Türkiye’de öğretmen atamalarıyla ilgili yaşanan kriz, yalnızca istihdam meselesi değildir. Bu kriz, bireylerin geleceğe olan inancını sarsmakta, mesleki itibarı aşındırmakta ve eğitim sistemini nitelik kaybıyla yüz yüze bırakmaktadır.

Eğitimde sürdürülebilir başarı ancak liyakatli, deneyimli ve adil şekilde görevlendirilmiş öğretmenlerle mümkündür. Proje okullarının yapısı yeniden gözden geçirilmeli, atamalar objektif kriterlere dayandırılmalıdır.

Özel okullarda not baskısı sadece kısa vadede velilerin beklentilerini karşılıyor gibi görünse de, uzun vadede öğrenciler, öğretmenler ve eğitim sistemi için ciddi bir tehdit oluşturmaktadır. Gerçek eğitim, sadece yüksek notlarla değil, öğrenme sürecinin niteliğiyle ölçülmelidir.

Okullar, bir toplumun geleceğini şekillendiren en önemli kurumlardır. Ancak son yıllarda eğitim sistemi, disiplinsizlik, öğretmen yetkisizliği, velilerin aşırı müdahalesi, sınav odaklı sistem ve eğitimin ticarileşmesi gibi sorunlarla boğuşmaktadır.

Türkiye’de "herkese eşit eğitim" idealine ulaşmak, sadece bireysel değil, toplumsal kalkınmanın da anahtarıdır. Eğitimdeki eşitsizliklerin giderilmesi, Türkiye’nin sosyal adalet anlayışını güçlendirecek ve daha demokratik bir toplumun inşasına katkı sağlayacaktır.

Newroz, yalnızca bir bayram değil, aynı zamanda umudun, direnişin ve yeniden doğuşun simgesidir. Bu yıl, Newroz’un adını barış koymak, geçmişin acılarından ders çıkararak ortak bir gelecek inşa etme kararlılığını gösteriyor.

Türkiye’de eğitim politikaları, iktidarın ideolojik bakış açısıyla şekillenmektedir. İktidar, muhafazakâr ve dindar bir toplum anlayışını öncelediği için, toplumsal cinsiyet eşitliği gibi konuların eğitim müfredatına eklenmesi çoğu zaman “aile yapısına tehdit” olarak algılanmaktadır.

Öğrencilerin bireysel ve psikososyal gelişimleri eğitim sürecinin ayrılmaz bir parçasıdır. Ancak Türkiye’de okullarda psikolojik danışman ve rehber öğretmen sayısının yetersiz olması, öğrencilerin akademik ve duygusal gelişimlerinde destekleyici bir ortamdan yoksun kalmalarına neden olmaktadır.

Öğretmenlere yönelik daha adil politikalar geliştirilmediği sürece, eğitimde kalite farkı daha da derinleşecek ve özel sektörde çalışan öğretmenlerin mağduriyeti devam edecektir.

Türkiye'de üniversite sayısı ve öğrenci sayısındaki büyük artış, yükseköğretime erişimi artırmış ancak eğitim kalitesi konusunda ciddi sorunlar yaratmıştır. Akademik kadro niteliğindeki düşüş, mezun işsizliği ve bilimsel üretkenliğin sınırlı kalması, yükseköğretimin karşı karşıya olduğu temel sorunlar arasındadır.