Acıların, Savaşların Karşısında Duran Sanatçı: Marina Abramovic

Epey önce sanal dünyadan, Sabancı Üniversitesi Sakıp Sabancı Müzesi'nde (SSM) açılacak dünyanın en önemli performans sanatçısı Marina Abramović (MA)sergisi için Marina Abramović Institute'nin (MAI), performans sanatıyla uğraşan Türkiye'li sanatçılara yeni projeler hazırlamaya davet ettiğini okuduğumda acayip mutlu olmuştum. Abramović'in Türkiye'de, İstanbul'da, SSM'de sergi açacağının muştusuydu bu kısa haber.

Performans sanatına ilişkin bildiklerim –çok- sınırlı olsa da MA'nın bu sanatın en önemli –ve ünlü- temsilcisi olduğunu, performansın 'an'lar toplamında –süreçte- gerçekleştiğini, her bir performansın –mutlaka- toplumsal bir derdi olduğunu, zor olduğunu, -en üst düzeyde- sabır ve dayanıklılık istediğini ve –illaki- izleyiciyi aktif tuttuğunu biliyordum sadece.

2020 Ocak sonunda açılan sergiye ilişkin haberleri okumamaya çalıştım, kendime sürpriz olmasını istedim orada görebileceğim her bir 'şey'in. Sanatçının canlı bir performans sergileyeceğini düşünüyordum –ve umuyordum- nedense. Yokmuş; canı sağ olsun MA'nın.
İstanbul'da açılan "AKIŞ/FLUX" Sergisinin –projesinin-; 2019'un son çeyreğinde Balkanlar'da, sanatçının ülkesinde -Sırbistan'da-, doğup büyüdüğü kentte - Belgrat'ta- açtığı "The Cleaner" sergisinin tamamlayıcısı olduğunu duydum; sergi turu yapan bir rehberden.
Hafta içinde, yüreğimin ve havanın –fena- kasvetli olduğu bir günde, müze gişesinde saat 11.30 gibi bilet için –en önde- kuyruğa girdiğimde, arkamdaki kadın ağırlıklı sergi turu katılımcılarından sergiye dair duyduğum cümlelere –keyifle- kulak kabarttım.

Müzenin giriş katında başlayan sanatçının biyografisinin yer aldığı duvarda bulunan MA'nın yaptığı babası ve –nedense sırtı dönük ve kafası yarım- annesinin portreleri ilginçti.

Sergi beni daha başlangıçta, beyaz kapıdan – "Sound Corridor" (War) "Ses Koridoru" (Savaş) - içeri girerken –acayip- etkiledi. Ses enstelasyonu nedeniyle maruz kaldığım ışık ve ses beni dış dünyanın kasvetinden daha ağır bir kasvete sürüklese de içeride daha neler yaşayacağımın –adeta- habercisiydi.

Serginin ilk katındaki MA'nın yarım asırlık sanat yaşamınca ürettiklerinden oluşan seçkideki video ve yerleştirmeleri izlerken -adeta konuşan- fotoğraflarına bakarken –birbiriyle çelişen- duygu karmaşası yaşıyor insan. "Gelmek ve Gitmek" başlıklı dizi fotoğrafta gözden kayboluyordu sanatçı, oysa benim gözüm ona daha yeni alışmıştı.

Etkilendiğim videolardan biri oldu; "Art Must be Beautiful, Artist Must be Beautiful" (Sanat Güzel Olmalı, Sanatçı Güzel Olmalı). Metal fırça ve metal tarakla saçlarını taradıkça kendi kafa derimin acıdığını fark ettim izlerken. Sabah saçlarımı tararken hep MA'nın acı çeken yüzü geliyor aklıma.

İnsanın sesi çıkmayana dek bağırması yani "Sesi(ni) Özgür Bırakması (1977)" , Ulay'la ortak performansları "Light/Dark" (Aydınlık/Karanlık), "Zamanda İlişki" (1977), "Durağan Enerji", "AAA- AAA" videoları ile iki kanallı video "The Lowers" (Aşıklar) ilginçti, anlatın dersen anlatamam ama izlendiğinde insanda çok farklı duygular uyandırıyor, gerçekten.

Beş kanallı bir video yerleştirmesi olan "Cleaning the Mirror 1" (Aynayı Temizlemek 1) önemli bir çalışma olsa da, irite olduğum için izleyemedim. MA'nın kendi gölgesiyle yaptığı tangoyu izlediğimiz "Insomnia" (Uykusuzluk) video performansı düşündürücüydü epeyce.
MA'nın, "Balkan Baroque 1" adlı performansında temizlediği kanlı hayvan kemiklerine ilişkin enstantane, 1997'de Venedik Bienali'ndeki performansından. Sanatçının o yıllarda Balkanlar'da yaşanan savaşa gösterdiği karşı duruşu olan bu performansı Altın Aslan ödüllü ve sanatçının anıtsal işlerinden.

"Standing Structures for Human Use" (İnsanların Kullanımı İçin Ayaklı Yapılar) adlı iş, sergiyi gezenlerin "kullanımı için geçici nesne"ydi. "Platformun üstüne çıktım, kafam, kalbim ve alt bedenimle kristallere yüklendim ve bu halde sessiz kaldım." Değişik bir deneyimdi ama etraf sessiz olmadığı için kendimi pek susturamadım. Bu ayaklı yapılardan birinin yanı başında duruyordu sanatçının talimatlarına uymaya çabalayarak "Yola Çıkış Ayakkabıları"nı (Shoes for Departure); çıplak değil ama çoraplı ayaklarımı ayakkabıların içine soktum, gözlerim kapalıydı, kıpırtısızdım, yola çıkmayı denedim başaramadım.

Sıra en sevdiğim performans videosuna geldi: "Confession" (İtiraf). Ama bu videoyu anlatmak/yazmanın zor olduğunu deneyimledim az önce ha bire yazıp silerek. Lütfen izleyin bu güzelim videoyu bir şekilde.
Sırbistan'daki savaşı konu alan 4 kanallı video yerleştirmesi olan "Count on US" (Bize Güven) performansını, sergiden çıktıktan sonra sergi kataloğunu okurken anladım; keşke o arada okumuş olsaydım dedim ama telafisi yoktu.

Benim gittiğim tarih Dönmez, Cengiz, Herranz ve Cabaoğlu'nun performansları denk geldi. İlginç bir deneyimdi benim açımdan. Anlat(a)mayacağım/yaz(a)mayacağım, izlenmesinin daha anlamlı olduğunu düşündüğümden ancak buraya bianet'ten Ayşegül Özbek'in Dönmez'le yaptığı o güzelim söyleşinin linkini bırakıyorum:

TIKLAYIN - Şebnem Dönmez Yaşlanmak ve Güzellik Normlarını Sorguluyor

"Acı hissetmeyeceğim bir noktaya ulaşana kadar kendimi kırbaçlıyorum."

Serginin üçüncü galerisinde METOT var. Performans sanatında 'Abramovic Metod'u olarak nitelenen bu metot ile bir ziyaretçi olarak şahane bir deneyim yaşadım. Başka insanlarla -ortak katılımla- ve kendimle iletişime geçtiğim bu deneyimi yazarsam sürpriz bozulacağından yazmayacağım. Kesinlikle öneriyorum ki; mutlaka buraya – hem de uzun- zaman ayırın. Bu size iyi gelecek üstelik sanatçıyı daha iyi anlayacak ve çıktığınızda 'iyi ki girdim, bu mekana' ve 'keşke daha çok zamanım olsaydı" diyeceğinize eminim. Bir öneri daha; bu sergiye dingin bir beden ve zihinle gitmeniz ve çıkışta da hayatın koşuşturmasına mesafeli dahil olmanız.

(ŞD/AÖ)