İlk soygunların birinde yakalanıp 11 yıl hapis cezası almış, cezaevinden kaçmış, polisle girdiği silahlı çatışmada yakalanmış, daha sonra hastane sevki sırasında kendisine refakat eden askeri kandırıp Emirgan’da rakı içmeye götürmüş ve oradan da tuvalet penceresinden atlayarak kaçmıştı…

"Kuşçu dediğinde yok hırsız, yok esrarcı, yok psikopat diye düşünüyorlar. Tekstil işi yapıyorum. Ama evimizi, işimizi ihmal etmiyoruz. İş çıkışı kuşlara bakmaya geliyorum, iki saat onlarla ilgileniyorum, yemlerini ilaçlarını veriyorum. Seslerini dinliyorum, uçuruyorum, yavrularını beslemelerini izliyorum. Kuşlar beni kötülüklerden uzaklaştırıyor."

Oysa bizim –çocukça övünmeler bir yana- pek üzerinde durmadığımız bu sefer, İzlanda tarihinin en önemli olayı. Apartheid ya da Holocaust gibi özel bir adı bile var; Tyrkjaranid diyorlar.

OHAL nedeniyle sivil toplum örgütlerinin hapishanelerde çalışma yapabilmesi iyice zorlaştı. Gelinen aşamada bağımsız izleme hak olarak dillendirilmesi gerekirken, gülünç karşılanacak bir talep haline dönüştü.

Libera Nos (Liberami/Kurtar Beni) adlı belgeselde kadın yönetmen Federica Di Giacomo, İtalya'da "cin çarpmış" kişilerin ruhanilere nasıl bel bağladığını ayrıntılarıyla teşhir ediyor.

Ertesi akşam nişanım vardı. Ankara’dır, gidip geleyim bir şey olmaz dedim. Ama geriye dönemedim, geç kaldım… Nişan da olmadı, olamadı, olamayacak gibi de duruyor.

Oldukça hararetli rekabet sahneleri olduğunu gördüğümüz Survivor aslında daha vahşi olan ve birebir içerisinde varlığımızı sürdürmeye devam ettiğimiz bir şeyin hüsnü tabirinden ibaret.

Alzheimer Derneği Mersin Şubesi Yaşlı Yaşam Merkezi'nin yapım öyküsü imrenilesi ve örnek alınası bence. Hatta benzer düşler için yola çıkacaklar için de yol haritası niteliğinde.

İran'ın sanatla ilişiği yönetimin elinde zorlansa da, sonsuz İran kültürü, geçmişine sarılarak, sinemayla, edebiyatla, müzikle ve insanıyla ışıldayarak devam ediyor. İçine girdikçe bu kültürün yolunuz uzuyor, aradıkça çok şeyler buluyorsunuz…

Kendileri, bile isteye yapıştıkları koltuklarını lütfen artık kadın avukat meslektaşlarıyla paylaşmayı bilsinler / denesinler. Hele o baroya / barolara bir de kadın aklı, kadın eli değsin bakalım ne olacak.

Daha eskilerini tedavi edemeden toplumun yüzünde yeni yaralar açılıyor. İnsanları işsiz bırakarak, tutsak ederek kanını emen bir düzen her geçen gün semiriyor.

Kipöz, ninesinden, annesinden, teyzesinden kalan kıyafetleri incitmeden sökerek, başka atık kumaşlar ekleyerek yeni kimliklere büründürüyor. Hem kıyafetlerin hatırasını saklıyor, hem de yeni dokunuşlarla ömrünü uzatıyor.