Darbecilikten, Cuntacılıktan Demokrasi Kahramanlığına...

İlhan Selçuk gözaltına alınınca neredeyse 40 yıl öncesine gittim. 1969’u, 1970’i, 1971’i düşündüm.

Darbeci ya da cuntacı yıllarımı...

Bu işlerin içindeki bir çoğumuz gibi ben de mesleğimi o zamanlar devrimci diye tarif ediyordum. Bir araç olan askeri darbe ile "devrim"in önünü açacaktık çünkü...

Öyle inanıyorduk.

Gözümün önünden geçip giden filmin karelerinde kimler yoktu ki. Doğan Avcıoğlu’yla İlhan Selçuk vardı, İlhami Soysal‘la Uğur Mumcu vardı, Cemal Madanoğlu Paşa’yla birlikte daha nice general ve asker kişi vardı.

O tarihlerde "darbe"nin peşindeydik. Özellikle Ankara’da askerle "organize işler"in içindeydik.

Bize çalışan bazı devrimci gençler sağda solda bomba patlatarak asker için darbe ortamı oluşturuyordu. "Ordu-gençlik el ele, milli cephede!" mitingleri düzenleniyordu.

Bir keresinde, bir arkadaşı tarafından kazayla öldürülen devrimci bir genci, "Ülkücüler vurdu!" diyerek neredeyse bütün Ankara ayağa kaldırılmış, büyük bir gösteri yapılmıştı.

Başbakan Demirel‘le hükümetini ve "faşizm"i protesto ederek Ankara’da Tandoğan Meydanı’na yürüyenler, aslında neye alet olarak yürüdüklerini bilmiyorlardı tabii...

Dergimizin adı Devrim’di.

Doğan Avcıoğlu yönetiyordu.

İki hedefimiz vardı:

Biri Demirel, öteki Ecevit.

İkisini de düşman görüyorduk. İkisi de umut olmaktan çıkarılmalı, ikisi de siyaseten yıkılmalı, inandırıcılıkları beş paralık edilmeliydi.

AP lideri ve Başbakan Demirel, "Amerikan emperyalizmi"nin uşağı idi. Ayrıca bir "yobaz"dı, "gizli gündem" sahibi; "Nurlu ufuklar" diyerek Türkiye’yi irtica karanlığına çekmek isteyen Said Nursi cemaatindendi çünkü...

Ecevit ise çok partili demokrasiye sahip çıkan bir "romantik"ti. Demirel’e alternatif oluşturduğu için de demokrasiye umut bağlanmasına neden oluyordu.

Oysa, demokrasi bize yaramazdı.

Halk cahildi!

Bizde seçim sandığından hep Menderes, Demirel gibi emperyalizmin işbirlikçileri, bir de "şeriatçı gericiler" çıkıyordu.

Ne mi yapmak lazımdı?

Önce askeri bir darbeyle parlamentonun ve partilerin kapısına kilit vurulacaktı.  Ve Moskova’da pişirilen "kapitalist olmayan yol"dan devletçi bir düzene doğru yol alacaktı Türkiye...

Devrim dergisinde, bir yandan demokrasinin bizim gibi ülkelere neden yaramadığını anlatan yayınlar yaparken, öte yandan "kapitalist olmayan yol"a girmiş ülkelerle ilgili yazıları hiç eksik etmiyorduk.

Irak’ta Saddam Hüseyin’i, Suriye’de Hafız Esad’ı, Libya’da Kaddafi‘yi, Sudan’da General Nimeyri‘yi ya da Mısır’da Nasır’ı sahneye çıkaran Batı karşıtı, Baasçı, otoriter rejimlerin propagandasını yapıyorduk.

Her şey darbe içindi!

Her şey, "cahil halk"ın oylarıyla seçim sandığından çıkan işbirlikçi, yobaz, gerici düzene son vermek içindi.

Her şey, cici demokrasi diye yerin dibine batırdığımız çok partili demokrasinin çanına ot tıkamak içindi.

Ama olmadı.

9 Mart değil 12 Mart kazandı!

Biz değil onlar kazandı.

1971’de askerden darbe geldi ama bizim istediğimiz darbe değildi bu. 12 Mart, demokratik hak ve özgürlüklerin, insan haklarının canına okudu. Deniz Gezmiş’leri idam sehpasına gönderdi. Ziverbey Köşkü adındaki işkence evinden geçirdi, Doğan Bey’i, İlhan Abi’yi, İlhami Abi’yi...

9 Mart’a karşı ünlü Madanoğlu davası açıldı. Ama sonunda beraat çıktı.

Masum muyduk?

Darbeye karışmamış mıydık?

Askerle organize işler içinde olmadığımız için mi, 12 Mart’ta Madanoğlu Davası beraatle sonuçlanmıştı?

Sanmıyorum.

Çünkü, işin aslı "hukuk"la pek fazla ilgili değildi. Delillerde yetersizlik olabilirdi. Ama beraat konusunda işi aslı daha çok darbe hukuku ile ilgiliydi.

Madanoğlu davası beraatle sonuçlanmak zorundaydı. Zira aksi halde, işin ucu ordunun en tepesine, örneğin Genelkurmay Başkanı Faruk Gürler Paşa’ya, Hava Kuvvetleri Komutanı Muhsin Batur Paşa’ya kadar uzanacaktı.

Bunu kimse göze alamadı.

Madanoğlu davasında beraat kararı böyle geldi.

İlginç olan bir nokta daha vardı. 9 Martçılar bu beraat kararıyla sanki "demokrasi kahramanı" oldular.

Evet, 12 Mart 1971 askeri rejimi, ülkede demokrasi ve insan haklarının canına okudu. Ancak, 9 Mart da bir "demokrasi hareketi" değildi ki.

Tam tersine çok partili demokrasiye paydos için yola çıkmış, Türkiye’nin Batı’ya sırtını dönerek başka sulara açılmasını öngören, askerci-cuntacı bir gizli örgütlenmeydi.

Ancak cuntacı takımı, "Bolşevik" metotlardan da bir şeyler kaptığı için, bu işleri ters yüz etmekte mahirdir.

Demokrasinin köküne kibrit suyu ekmek için yola çıkmışsınızdır, ama burası Türkiye’dir, zaman geçer demokrasi kahramanı da olabilirsiniz.

12 Mart’ta böyle olmuştu. (*)

Tarih tekerrür edebilir mi?

Bilemiyorum.

Ama Shakespeare’in sözü aklımda:

“Bütün dünler, bugünleri aydınlatan fenerlerdir.” (HC/GG)

* Doğan Yayıncılık’tan çıkan “Kimse Kızmasın Kendimi Yazdım” isimli kitabım bu yılları anlatır.