Acımız Unutulmaz, Yenisi Yaşanmasın

“Burası, oraya göre daha fazla korkulacak bir yer. Orada polis pek göze çarpmıyor, kimse polisten korkmuyordu. Ama burada, polisleri görünce korkuyoruz hepimiz” diyor ve ekliyor, “Ben barışın olduğu bir yerde büyümek istiyorum.”

Diyarbakır sokaklarında, yaklaşık bir aydır gergin bir hava var. KADEK’in 1 Eylül’de ateşkesi sona erdirdiği yönündeki açıklamalar, sıklaşan kimlik kontrolleri ve artan polis noktaları, savaş günlerinin acılarını yaşamış olanları tedirgin ediyor.

“Ben ve Rahşan Ecevit, niye eşit değiliz?”

Savaşın acılarına tanıklık etmiş kadınlar da eski günlere dönmekten ve yeni acılar yaşamaktan endişeliler. Savaş günlerinde yaşadıklarını unutmuyorlar…

“18 yaşındaki kardeşimi Newroz kutlamaları sırasında öldürdüler, gururumuzu incittiler. Milletimiz topyekun aç, yoksul perişan” diyor 44 yaşındaki Halide Demir.

“Unutulmayacak acılar yaşadık” derken, anımsıyor ve soruyor: “Savaş sırasında bir gerillayı ölmeden panzere bağlayıp dolaştırdıklarını, sonra da başını taşla ezdiklerini hatırlıyorum. Şimdi aynı şeyler mi yaşanacak?”

“Korkmuyoruz, her şeye hazırız. Timleri görünce gıcık alıyor ama, onlardan kormuyoruz” diyen Demir, bir şeyi merak ediyor: “Herkes aynı olsun, ma, ben ve Rahşan Ecevit niye eşit değiliz?”

“Psikologlara götürdüler beni hep”

50 yaşındaki Neriman Ekmez, evde çalışıyor. “Barış iyidir” diyor Ekmez, “Gidenler gitti. İçimizdeki acılar çıkmaz ama, artmasını istemiyoruz.”

Savaş döneminde depresyona girdiğini, psikolojik tedavi gördüğünü anlatıyor, “Aynı şeylerin tekrar etmesini istemiyorum. Artık hayat gözümde karardı” diye ekliyor.

“Barışta ısrarcıyız”

Muhasebeci Zelal Sevgi, 24 yaşında. Barışın sürmesi için KADEK’in de devletin de üzerine düşen görevleri yerine getirmesi gerektiği görüşünde. “Bir yol haritasından” bahsediyor, “Yani, savaş olmayacak söylendiğine göre” diyor.

Kalıcı barışın sağlanması ve gerginliklerin son bulması için devletin Avrupa Birliği (AB) kriterlerini gerçekleştirmesini istiyor.

“Türkiye savaşla bir şey kazanamaz” diyen Sevgi, 1 Eylül’ün öncesinde ve sonrasında Diyarbakır’da hissettiği değişimi şöyle özetliyor:

“Silvanlıyım. Yıllar sonra, yine tam da 1 Eylül arifesinde provakatif olaylar yaşandı. Bu da bizi korkutuyor. Barışı istemeyenler, halkın gözünü korkutmaya, huzuru bozmaya çalışıyor. Biz savaştan çok zarar gördük ve barışta ısrar edeceğiz.”

“Her şey, eskisinden de kötü olur”

3 Eylül’de Kızıltepe’ye giden, Diyarbakır’a döndüğünde yoğun bir gerginlikle karşılaştığını söyleyen 21 yaşındaki Özlem Kaya da, “Tekrar eski günleri yaşamak istemiyorum” diyor.

Cafe işletmecisi Kaya, sözlerini “Zaten yeteri kadar bezdik bu hayattan… Akşam eve giderken tedirgin oluyoruz. Bağlar’da, bir sürü özel tim görüyorum artık. Silopi ve Bingöl’de yaşananlar da bizi çok korkutuyor” diye sürdürüyor.

26 yaşındaki Asiye Gözyan ise, yeni bir savaş döneminin eskisinden çok daha yoğun ve sert geçeceğini savunuyor.

“İnsanlar aynı insanlar değil, görüşler de aynı değil artık. Bunca olaydan sonra bir kadın olarak, eğer bir şeyler yine başlarsa, ben de üstüme düşeni yaparım” diyor. “Savaşa katılırım demiyorum ama, üstüme düşeni de yaparım” diye tekrarlıyor.

“Bakışlar yine sertleşti”

19 yaşındaki tezgahtar Neslihan Bulut ve 23 yaşındaki işsiz Suna Yalçın da, Diyarbakır’da gerginliğin arttığı konusunda hemfikirler. “Savaş olacağını düşünmek istemiyoruz” diyorlar.

Bulut, “Gerginlik var burada, adım başı polis doldu yine” derken, Yalçın Diyarbakır’daki gerginliği “Sokaklarda bir hareketlilik var son günlerde, aramalar arttı, panzerler arttı. Hatta sokakta polisle halkın birbirine olan bakışları yine sertleşti” diyerek özetliyor. (BB)