Ben Nadir Alma'yım

Roboski'den yirmi yedinci hayat hikayesi...

İstatistik değil "insan"ım! Benim de bir hikayem var...

Ben Nadir Alma'yım;

Dünyaya 13 nüfuslu bir ailenin ikinci erkek evladı olarak geldim, bir hüzün mevsimiydi...

'Denizin bütün incileri aynı değil'miş ya hani, annem her birimizi ayrı severdi... 11 çocuğun sevgisine eşinin sevgisini katmış, her biri için kalbinde müstesna bir yer ayırmıştı. Böylesine engin bir yüreği ilk annemde gördüm...

Yoksulluk bizim de ömrümüzün ortağı idi. Evimizin, soframızın başköşesi hep onun yeriydi. Halimize razıydık razı olmasına ama bu misafir gitmek de bilmiyordu hani... Öğrenim durumumun "orta iki terk" olmasının yegâne sebebi budur...

Mahcup ve duru bir hayatımız vardı... En iyi arkadaşım Hikmet ağabeyimdi. Evin her yükü ikimizin omuzlarındaydı."Vatana olan borcumun Erzurum'da ödeneceği" celbi geldiğinde, kendi yükümü de onun omuzlarına yükledim, ses etmedi...

Anadan, yardan, köyden uzak olmanın dayanılmaz bir gurbet olduğunu öğrendim askerde, bir de 'inançsız yaşanamayacağını, mevzide...'

Sayılı gün bitip döndüğümde yoksulluk iyice yerleşmişti Roboskî'ye, bir tek "kaçağın" yolu açıktı, kaldığımız yerden devam yani...

O gece de yükü yoksulluk ve umut olan o katır kervanının peşine keyfimden düşmedim. Askerde iki kardeşim vardı ve hiç paraları yoktu. Onlara harçlık, eve öteberi alınacaktı.Sonra anamın epeydir görmek istediği mürüvvetime gelecekti sıra, gelmedi!

İnsaf bilmez bir felakete tutulduk. O ses sadece geceyi değil, ömür dantelâmızı da yırttı. Gecenin kanatlarına sığındık, nafile, geceye döndü gün gibi hayatımız... Yorgunluk ve yoksullukla ayakta duran gövdem, cemre gibi düştü toprağa...

O gece "otuz dört" yıldız kaydı gökten, "otuz dört" dilek tutuldu, "otuz dört" nefes...

Ben Nadir Alma'yım; ömrümün "yirmi beş" senesini yaşayabildim. Soranlara deyin ki, o şimdi 'gülümsüyor, ölümün sonsuzluğu içinden...'

...

Belki kızacaksınız ama bir çift sözüm var;

Eğer beni öldüren bombalar adalet'i de öldürmediyse,

Adalet talep ediyorum...

Herkesin hakkı değil mi adalet?

Yoksa

O kocaman, pahalı bombalarını beni öldürmekte harcadığı için devletten özür dilemeli,

Hedefi şaşırmayıp beni öldürdüğü için Genelkurmay'a teşekkür mü etmeliyim!?

* Roboskiye Adalet Platformu Uludere'nin bombalanarak öldürülen Roboski ve Gülyazılı 34 insanın hayat hikâyesini yayınlıyor. 34 gün boyunca her gün yayınlanan bu hikâyeler Cumhurbaşkanlığı Başbakanlık, Adalet bakanlığı ve İçişleri Bakanlığına faks ve mail yoluyla gönderiliyor.

** Tüm mektuplar için tıklayın.

*** Hikayeler bombardımanda katledilen köylülerin gerçek bilgileri kullanılarak yazılmıştır...