Savaşlarda, mahrem hayatların dört duvarı arasında, sokakta, okulda, TV karşısında, tüketim endeksli bir yaşam dünyasında hırpalanan, parçalanan ve istismar edilen çocukları ve çocuklukları düşünmek, Forumun can alıcı önemini kavramak için yeterliydi.

Aklın hakimiyetinin fal, büyü ve kehaneti ve bunlardan medet umulmasını kovamayışı, modernliğin pek çok diğer başarısızlığı gibi bir başarısızlık sayılmayabilir mi o halde? Başka bir deyişle, çağdaş yaşamın kehanete büyüye ya da fala ihtiyacı olabilir mi?

Kadınları anlama ve anlatmaya soyunan satırların arasından, kimi açık seçik (Yüksek Topuklar) kimi belli belirsiz bir biçimde (İsyan Günlerinde Aşk, Aldatmak) kadın cinsine yönelik köklü bir sevgisizlik dışa vuruluyor. İki Genç Kızın Romanında da...

Tanrıya itiraf etmeye bile mesafeli durmuş bir kültür ve bir toplum olarak ne oldu da böyle birdenbire itirafa yöneldik? Bu aklanma talebinin ardında nasıl bir toplumsal suçluluk psikolojisi gizleniyor?

Özel televizyon yayıncılığının aynı zamanda basın sektörüne de hakim olan sermaye gruplarının elinde olması; ulusal düzeyde genel bir gelir eşitsizliği ve demokrasi problemine eklemlenen ve demokrasi kültürü ile yakından ilişkili temel bir problemdir.

Amerikalılar ve savaşa alkış tutanlar, her şeyi biliyor. Çünkü, bu savaşta Afgan halkına ve sıradaki diğerlerine figüran rolü biçilmiştir. Savaş severler, figüranlar için gözyaşı dökebilirler ama kuralının böyle olduğunu da çok iyi bilirler.

Ömründe bir kez bile tatile gitmemiş, kimseyle flört etmemiş, güzel bir söz işitmemiş, güzel bir ayakkabı giymemiş, bırakın kendi-leri-ne ait bir odayı, kendilerine ait bir yatakları bile olmamış kadınlar için tek etkinlik alanı: Televizyon seyretmek.