Ulusal onur komedisi sahnelenirken yoksul evlerin damlarında huzursuz bir öfkeyle yetişen, halen daha, kendi çocukluğumdaki gibi, lastik ayakkabı giyen çocukları gördüm: Onların onuru, bu çocukların yoksulluğu pahasına değil mi?

Yolsuzluk kapitalizmde yapısaldır. Yargıçların ayrıcalıklı ve dokunulmaz olduğu parlamenter demokrasilerde de kaçınılmazdır. Ayrıcalıklardan yoksun kalan diğer sermaye fraksiyonuyla bütünleşmiş yeni bir hükümet gelene kadar gizli kalır yalnızca...

Emekçilerin bir meseleleri var, o meselenin bir gün dünya olmayacağı söylenemez. Dünyayı değiştirmeye muktedir olan onlar. Bunu anlamaya çalışmak, akademinin maddeci tarih görüşünü iğdiş etmesinden doğan bir sürü kuramsal saçmalıktan daha mühim.

Muhalefet, hayatı bir bütün olarak estetize etmeyi başaramadığı müddetçe, siyasal bir makineye karşı mücadele eden siyasal makine olmaktan öteye geçemez. Evet siyaset, başat olandır ama hiçbir yüce siyaset insanı gerçek hayat dışında kuşatamaz.

Bir devrimcinin ölümünü resmettiğinde bile bir ressamın tutucu bir resim yapma olasılığı var. Bunun nedeni kullanılan teknikten çok sanatın ekonomi politiği. Davidin, Maratyı, devrimin kararlı savunucusunu bu kadar yalnız düşünmüş olması nedensiz değil.

Piramitleri de, BMyi de, savaşları da yapan insanlardır. Başka bir deyişle, kitleler. Daha doğru deyişle, sınıflar. Bu nedenle verili durumun mutlaklığını kabul etmek gerçekçilik değildir. Bunun adı, manipülasyondur.

Eğer başarabilirse, sol için, AKP iktidarı, ideolojik düzeyde ayrı hegemonya projeleri olan burjuva fraksiyonları karşısında yürüttüğü mücadeleyi bütünleştirebilmek ve devlet iktidarını bu mücadelenin merkez hedefine oturtmak için olanaklar içeriyor.

Recep Tayyip, tüket ey Türkiye diyor. Ne olacakmış, tükettikçe üretilecekmiş. Rahmetli Keynes bile dayanamaz, evladım, bunun için senin kamusal kaynaklarını tüketecek olanlara aktarman gerekir, biliyorsun değil mi yavrum,derdi...

Şiirimizin ve şairlerin sorunu, akıl ve yüreklerini edebiyat sosyetesine teslim etmeleri, akıp giden hayata, insanlığın ve insan teklerinin geleceğine ilişkin bir tasarımdan yoksun kalmaları.

Kapitalizm çürüdü ve tarihsel olarak yarattığı özerkleşmeyi modern boyunduruk ilişkileriyle yok etti. Bu kadar basit bir nedenle aşk da öldü. Kapitalizmin gereksindiği haneyi kuracak etkinlik biçimleri milyarlarca insan arasında sürüyor, o ayrı...!

Geleceği düşünürken endişelenmemek elde değil. Ya AB merkezli yeni bir uzun dalga yaşayacağız, ya ABD merkezli, BMsiz, dünya coğrafyasının daha fazlasının ABD valilerince yönetildiği yeni bir birikim sürecine gireceğiz, belki de zaten girmiş bulunuyoruz.

Amerikan Kartalının çakıldığını Wallerstein, Foreign Policyde yazalı aylar oluyor. Kartal çakılacaksa, Mezopotamyadan daha iyi bir tarih bataklığı bulamazdı.

Var mı gerçekten? Demokrat Parti milyoner yaratamayınca... Biz aslında zenginiz... Bor, kükürt, linyit, kömür, rüzgar ve yanlış bilinç!

Sıradan halk çocukları için özgür ve eşit bir dünya kurulmadıkça, bu savaş çıksa da çıkmasa da onlar adına pek bir şey değişmeyecek. Liberallerin görmezden geldikleri budur.1991de Özalın yanındaydılar, 2003te TSKyı demokrat ilan ediyorlar.

Ally gerçek olduğu için, tüm orta sınıf gibi, başarısızdır, gerçek olduğu için aşık olması mümkün değildir; çünkü, burjuva devriminin insanlığı yeniden düşünürken mümkün kıldığı aşk, çoktan ölmüş bulunuyor.

Türkiyenin kuzey cephesini şu ya da bu şekilde açacağı muhakkak. Fakat bunun bir dizi ideolojik gerekçesine bir de Yahudi parmağına karşı ulusal refleks şeklinde özetlenebilecek yeni bir gerekçeklemenin AKPnin yolunu açmaktan başka ne anlamı olabilir?

Savaş karşıtı hareket evrensel bir barış istiyorsa kendi aklını kuşanmalı, evrensel insani değerler yanında, savaşın kapitalizmin yenmeye çalıştığı krizlerinin bir sonucu olduğunu görmeli.