Özgür Amed

Dizide, 8 bölüm sonunda çıkan sonuç şu: Mevcut düzeninize şükredin. Kapitalist düzen birçok kaos aralığı göstererek kendini restore ediyor, var olanın en iyi seçenek olduğuna bizi ikna ediyor.

Kendi kurtuluşları için, özgürlükleri için, ekmek için, barış için onlar hangi partiye oy versinler? Şikayetlerini bu ülkedeki hangi demokratik kuruma iletsinler? Yurtlarından topraklarından sürülmemek için, salt hayatta kalmalarını sağlamak için nasıl hareket etsinler?

Bu sorun bir türev ve integral sorunudur. Değişimi görmek istiyorsan formülü doğru yerden kuracaksın. Yanlış her soru, soruna sorun katar… Katma, katma…

Devletler kendi toplumlarını bilerek sorumsuzluk duygusunda tutarlar, toplumu zorunlu olarak unutmaya alıştırırlar. Bellek düşmanı oluşu bundandır.

Yerel seçimlere bir aydan az bir zaman kalmışken, sahalarda savaş-tehdit-güvenlik-tehlike içerikli bolca söylem bagajına maruz kalacağımız nettir. Çünkü ellerinde bundan başka bir şey yok.

Kürt ve Kürtçeye dair herkesin bir aklı var. Zaten ülkede en bol şey! Bir bor madeni bir de Kürtlere akıl verme… Bu iki yeraltı kaynağı kadar çok bir şey yok! Akıl bol lakin Kürt yok! Olmayan özneye, kimliğe ne anlatıyorsun abê?

Büyük Özgürlük Yürüyüşünde ter döken herkesin esasta kendi tecridini kırdığını düşünüyorum. Çünkü yol/yürümek bu imkânı veren yegâne şey. Hiçbir şey hareket halindeki bir eylemden daha ürkütücü ama bir o kadar da güzel değildir.  Yürüyüşün siyasal dilemması budur.

Ansi yıllar önce yaşanmış olabilir, ama kalenin içinde yaşanan duygular ve bu duyguların yaşanma, sonuçlanma halleri hâlâ capcanlıdır. Hâlâ bizim için gündelik yaşamda ve siyaset kanallarında aktiftir.

Şahıslar gelmeden, imza atmadan adres değişikliği olmazken şimdi binlerce askeri personeli taşıyor. Tek imza ile. Adres gösterilen yerler de askeri lojmanlar, misafirhaneler vs. Yani Kürtler belediye kazanmasın diye dün birbirini yiyenler bugün tek yürek, tek adrese 500 kişi yerleştirmekle meşgul.

Bu öyle bir isyan ki, yani cennete gitmişsiniz ama tam içeri girecekken adınız yok listede gibi bir şey. Öyle bir hayal kırıklığını düşünün. Listede adının olmaması bir ilişkinin bitişi gibi ele alınıyor. Partim beni terk mi etti duygusu tüm vücudu kaplıyor. Neyse ki çok az öyle isim geldi.

"Roboski ideolojik/politik bağlamlarda çokça konuşulmayı hak ediyor. Fakat en önemli bağlamın ‘adaletsizlik’ duygusu olduğu da açık!"

Kapitalizmin bir saç ayağı olarak kurgulanan ulus devletlerin “öteki”ye duyduğu ihtiyaç, ilgili organizmanın yaşam süresi ile doğru orantılıdır.