“Aşk (sevgi) her şeye kadirdir” ya da Latince özdeyişiyle “Amor vincit omnia” yani her şeyi yener, her şeyi fetheder. Bu yenme ya da fethetme, yıkıcılığa içkindir.

Çocuklar İçin Felsefe ya da P4C yöntemi, atölye çalışmaları biçiminde gerçekleştirilen kısaca çember adı verilen kavramsal soruşturmalardır.

Peki kitaplar yalnızca hikâyelerle mi sınırlıdır? Elbette hayır! Kitaplar aynı zamanda düşünmeye, sorgulamaya ve çözümlemeye, öğrenmeye, öğrendikçe de özgürleşmeye davet eder.

Eğitimin, farklı kültürlerce eğip bükmek olarak anlaşıldığını görüyoruz. Buradan hareketle eğitimin ezen-ezilen, ast-üst, buyuran-buyurulan, etkin-edilgen, güçlü-zayıf, siz-sen söylemlerine içkin olduğu ileri sürülebilir.

Etki alanımız her neresi ise orada İnsan olmak sorumluluğumuz, tam da parçası olduğumuz evrende. Ve buna gücümüz yettiğince gayret etmek.

İnsanın karakterini, zekâsını, kültürünü, duygu dünyasını, başka pek çok eylemi, özelliği yanında gülüşü de ele verir; kim olduğumuz, biraz da “nasıl” ve “neye” güldüğümüzle (de) ilişkilidir.

Güzellik nasıl bir nitelikse çirkinlik de bir niteliktir. Oysa mutluluğun zıttı olan mutsuzluk, bir nitelik ifade etmez, bir niteliğin, burada “mutluluk”un yokluğuna işaret eder. Mutluluğun zıttı yoktur.

Olimpos’un o yüce tanrıları dahi Hayat karşısında susarlar, tarafları Hayattır, ona rağmen davranmazlar, davranamazlar.

Sevgiyi arar, ona ihtiyaç duyarız. Sevginin ne olduğu, bağlamıyla ele alınabilir. Felsefi iletişim ile sevgiyi bağlamıyla ele alarak yaşamımızın üzerinde varlık kazandığı kurucu kavramları açık ve seçik biçimde yontmak, oynadığımız dil oyunlarını içselleştirmek imkanı veriyor. Bu imkana hayat verdikçe daha çok hissediyor, arzuluyor, seviyor, barış talep ediyor, üreterek, çoğaltarak yaşıyoruz: seviyoruz.

Sonsuzluğu kavramak olanaksız. O nedenle özgürlük, sonsuzluğu kavrama çabası, bu çabada hayat bulan yaşama arzusu. Özgürlük, işte bu sonsuzluğun bilinci. Özgürlük zamanın baskısını paranteze alıp akmakta. Özgürlük, yaşamla sonsuz döngü içinde hemhal olmakta...

Nasıl bir örgü içinde yaşıyoruz? Hangi kavramlar hangileriyle bir arada? Ya bunları birleştirenler? Sahi onlar hangileri? Yan yana gelip beni umutlandıranlar? Ya oradan görünüp yaşama sevincimin ruhumdan kayıp gitmesine neden olanlar? Bu güçleri nereden geliyor?

İnsan nedir? sorusu, Homo Narrans yani hikaye anlatan insan diye de yanıtlanabilir çünkü insan, hikaye yazan, yazmakla kalmayıp buna inanan, inanmakla kalmayıp hikayeleri yaşamak arzusu duyan bir varlık.

Bu yazının muradı, “çocuk” imgemizden yola çıkarak “çocuk” kavramını felsefi iletişim yöntemiyle sorunsallaştırmak.

30 Ağustos’ta zafer kutlamaları yapıp savaşa, savaştaki kahramanlıklara övgüde bulunup öbür gün barış mesajları vermek, en makul deyişle tuhaf, bu tuhaflığın üzerine düşünmek öğretici, bilincimizde alternatif kavrayışlara yer açabilir.

İnsan, dille düşünür, dille kurar dünyasını ve o dünya içinde diliyle yaşar. İnsan, düşünerek, inanarak yeni connectomlar (bağlantı) oluşturur; insan, hayatını düşünmekle yani bağlantılar kurarak sürdürür.

Özgürlük, iletişim içindeki öznelerin anlam evrenini birlikte üretme sürecidir. Özgürlüğe olanak sağlayan dişil iletişim ile birey, bu süreçte etkin biçimde var olarak Hayatın/ın öznesine dönüşür.

Ürettiğimiz anlamlardan örülü hanelerimizde yaşarız. Yaşamak edimi, anlamlandırmayla, adlandırmayla özdeştir.

İlişki de ilişkideki kişiler de ilişkiyle birlikte yeniden doğarlar. İlişkiden önceki kişiler değildirler. İlişkiyle birlikte yeniden var olurlar. Harçları yeniden karılır. İlişki, eşsiz, biricik bir varlıktır.

Her dilde var olan, gündelik yaşamı, ilişkileri taşıyan önemli, işlevsel kavramlardan olan, sevgi ile saygının eksilmeden birleştiği kavramı bulduğumdan bu yana mutluyum. Aydınlandım deyim yerindeyse.

Bayrama ihtiyacımız var. Bayrama, o çok gerilerde kalan çocukluğumuza. Kısacası katharik ayinlere, içinde güvenle eridiğimiz halaylarla, semahlara, danslara... Hayatın ağırlığını bir süreliğine de olsa unutmaya, nefes almaya…