Türkiye eliti, yeni dünyada, bölgesel boşluğun hızla doldurulduğu koşullarda yön çizmekte zorlanıyor. Wolfowitz, Grossman ve Perle tepki ölçüyor. Türk-ABD ilişkilerinin tekrar stratejik ortaklık düzeyine çıkması için test alanı: İran ve Suriye.

STKnın 28 Şubat çizgisinden ilerici bir güç çıkarmaya çalışanlar başarısız olunca, ordunun geçmişte hoyratça ezdiği solu ikna etmeye çalışıyor. Bunun için TSK sicilinde bazı ufak düzeltmeler yapmak gerekiyor. Bu işe bazı darbe mağdurları soyunuyor.

AKP liderliği, Meclisteki gücünü abarttı. Türkiyeye yeni bir siyasal pozisyon belirlemeye çalıştı. Bir kaşık suda fırtına kopartmak gibi görünen son türban krizi, AKPye iktidar sınırlarını gösterme girişimi diye okunabilir.

Uluslararası toplumun bir ülkeye müdahalesi için Birleşmiş Milletler (BM) gibi bir kurumun kararına gerek olmadığını düşünen Özkök, Al sana meşruiyet diyor ve Kıbrısın AB üyeliğine kabulünü işaret ediyor. Suriyeye saldırı olasılığı yükseliyor...

Amerikan tankları Bağdata, Arap dünyanın onurunu da çiğneyerek girdi. Peki ama zorbalık karşısında hukuk, ABD karşısında BM, saldırgan karşısında haklı, barbarlık karşısında insanlık ve istilacılar karşısında bağımsızlık yenildi diyebilir miyiz?

Bu savaşla birlikte yıkılan ilk şey Amerikan efsanesidir. ABDnin üstün teknolojisi, askeri gücü ve ekonomisinin yenilmezliği fikri; barış güçlerinin ve Irakın gösterdiği beklenmedik direniş karşısında çökmüştür. ABD bu savaşı kazansa da yenilmiştir.

Bazı Türk gazeteciler Amerikan tanklarına biniyor ve haberlerini Irak halkına saldıran bu tanklardan bildiriyor büyük bir övünçle. Özkökün attığı manşet bir nevi gerçeği yansıtıyor; Iraka Biz de girdik!

Dünya son oniki yıldır yeni bir emperyalist paylaşım savaşına tanıklık ediyor. Sosyalist sistemin çökmesiyle birlikte, kapitalizmin iç çelişkileri öne çıkıyor. Bu paylaşım savaşı şimdilik Atlantikin iki yakası arasında gelişiyor.

Orgeneral Özkökün Tezkere savunması 28 Şubat süreciyle birlikte Silahlı Kuvvetlerin -üstelik komuta kademesiyle beraber- halkçı, aydınlanmacı ve anti-emperyalist, daha çok anti-amerikan mevzilere ve/veya saflara geldiği palavrasına da son verdi...

Halkların kardeşliği için, sürrealist tarih, devrimci eylem ve terör, anlayışla karşılamak, Yugoslavyalaşma tehlikesi, aslında saldırı sola da yapıldı, Yurtta barış, dünyada barış...

Herhalde kimse medyadan, bu kalpsiz dünyanın kalbi olmasını beklemiyor. Ancak, her türlü ideolojik-politik konumlanışın ötesinde, medyadan adil, tarafsız ve merhametli davranmasını istemek hem mümkün hem de artık bir zorunluluktur.

Türk siyasetinde toplumu bölen eksenler uzunca süredir yerinden oynamış durumda. Bir kesimi bir olay karşısındaki tutumundan yola çıkarak tanımlamak hayli zorlaştı. Doğru bir sonuca varmak için toplulukların başka konulardaki tutumuna bakmak gerekiyor...