Heidi Korkmaz

Patır patır parçalanan Planet’imiz/ Pastamsıydı, paramparçaydı/Plansız programsız, pervasızca parselleniyordu...

Düşünsene! Her gün ölü bir tanıdıkla karşılaşacaksın; sana yaklaşacak ve seninle sohbet etmeye başlayacak. Tir tir titreyen bedenine rağmen, korkunu belli etmemeye çalışacaksın...

Banka oturan genç küfürbaz adamın umurunda değildi dünya. İçindeki tüm ilkellikleri, yabanilikleri su yüzüne çıkmıştı. Yitik bir utanç içinde varlığını sürdürüyordu. Elini kolunu havaya kaldırarak küfürler savuruyordu ha bire. Ağzından köpükler düşüyordu. Oysa henüz çok genç bir adamdı.

Tam olarak isteğinin bu olup olmadığından emin olmamakla birlikte, topluluğun bir parçası olmak şu an ona iyi gelmişti; çünkü dışarıdan bakıldığında, sorunsuz gibi hareket ediyorlardı bütün bu insanlar.

tutunca ellerimi / yeniden kanamaya başladı elleri / eğilip baktım ellerime / ellerim, İsa’nın elleriydi...

Hak, eşitlik, demokrasi mi diyeceksin? İnsan bile anlamazken, horoz mu anlayacak, öğrenecek, he...

Bilinçaltına yerleşen bir arzuyla duyulmak istiyordu Fide. Sözü geçsin istiyordu. Etrafı saran yüce dağlara, kasvetli vadilere “Bakın! Ben de varım, yaşıyorum ve kale alınıyorum” demek istiyordu.

Dünden beridir ben bende değilim. Bugün de kendime yabancı gibiyim.