Ciranlar suspustur hala. Oturdukları o yerde mezarlık sessizliği var şimdi. Söylenecek söz kalmamıştır artık. Emina suçluluk duygusuyla kalkar yerinden. Orada oturması anlamsızlaşmıştır. “Qatır ve to” (hoşçakal) der Bese'ye ve tokat yemiş gibi evine doğru ağır ağır ilerler.

Ben, bir nesne olmayı reddeden ve haklarını savunan biri olmaktan asla vazgeçmeyeceğim. Baskı altında yaşamayı ve küçük görülmeyi kabullenmeyeceğim; özellikle bu son yaptıklarından sonra, dedi Aslı.

Hele ağaçlara, ormanlara ve bir tek karıncaya bile hiç dokunmayın. Talan etmeyin. Katletmeyin bu gezegenin döşündeki hayatları ve renkleri. Yeterince katledildik, yeter!

Onun, 85 yıllık yasakların izlerini taşıyan dövmeli elleriyle, hayatı sıkı sıkı tutmasını ümit ediyorlardı. Hiç değilse, “normalleşen” bu anormal hayatları, eskisi gibi olana kadar...

Her gün yüzlerce can alan Korona vahşetine rağmen hem umut dolmuştu yüreğime hem de sevgiyle bakakalmıştım arkalarından bu güzel çocukların...