Cumhuriyet gazetesi ve yöneticileri hakkında 2 Ekim 2017, diğer başvurular bakımından 4 Ekim ve Ekim ayı içinde, Ahmet Şık başvurusu için 25 Ekim 2017 tarihine kadar hükümet savunması beklenecek…

“Dışarıda” oldukları zaman gerçekleri yazan, haber veren ve yazıları, haberleri, eleştirileri, attıkları manşetlerden dolayı suçlandıkları zaman gazeteci sayılan gazeteciler; “içeri” atıldıktan sonra “gazeteci” sayılmıyorlar.

“Ölülerimize saldıranlara” bu cesareti kimlerin verdiğini bilmeliyiz. Yüzleşmeliyiz; sosyal ve siyasal hesaplaşma cezasızlık olmamalı. Halen nefret söylemlerinden vazgeçmeyenlerin utanmazlıkları, bizlerin insanlık utancıdır.

Adli yıl açılış haberleri hiçbir heyecan yaratmadı. Ama yargının bağımsızlığı ve tarafsızlığı hakkındaki haberler, dedikodular, olanlar ve yaşananlar fotoğraflarda ve haberlerde kaldı.

Onurlarıyla yaşayan insanlarla birlikte bir gün mutlaka aydınlık yarınlar için kelepçelerin çözülmesi uğruna mücadele etmek en zor olan yol olsa bile; mektuplar insan onurudur.

Otokrasi anayasal sınırlandırması olmayan bir iktidarın sadece tek bir elde toplanmasıdır. Otokrat yani “buyurgan” herkes adına karar verir. İyiyi ve güzeli o bilir, o seçer. İyiyi ve güzeli halka sadece o dayatabilir, başkası değil…

Dostoyevski’nin “Gogol’a Mektup”u okunduğunu öğrenen Çar'ın emriyle toplu tutuklamalar başlar. Dostoyevski’de tutuklanır ve mahkûm olur, Sibirya’ya sürgün edilir.

Yargının işlevi pozitif olarak ifade özgürlüğünü “korumak” olmalıdır. Ama ifade özgürlüğünün istisna, asıl kuralın sınırlandırma olduğu artık yargısal değil, idari pratik olduğu gerçeği; bağımsız ve tarafsız olmayan yargı kararlarıyla apaçık ortadadır.

Yeryüzünün insanı, Ahmet Cemal insanlardan ayrıldı… Daha söyleyeceklerini, söylemesi gerekenleri, mutluluklarını, kırgınlıklarını yüklendi ve gitti. Ardında aydınlanmanın ışığını bıraktı.

Basın özgürlüğüne, gazetecilerine, aydınlarına ve kendi yargı organlarına bile güvenmeyenlerin iktidarda olduğu bütün düzenler korkaktır…

Yaşadıklarımız, ölüme gün saymak, günlük hayatın estetiğindeki hukuk mudur? Adaletin gardiyanları kimlerdir? İş ve aş isteyen iki insanın payına düşen "saraylarınızın kapısı" önünde beklemek ve beklerken ölmek midir?

Üzüm üzüme baka baka kararır… Bu deyim üzümler için geçerlidir, demokratik laik hukuk devletleri ve ulasalüstü yargı organları için değil!

Dönem “olağanüstü” bile olsa kişi temel hak ve özgürlüğünün en önemlisi olan kişi özgürlüğü ve güvenliği hakkı “dokunulmaması gereken temel çekirdek hak” olarak kabul edilmelidir.

Süresiz aç kalma halini seçen tutuklu Semih Özakça ve Nuriye Gülmen'in açlık grevinin 117. gününde “sağlık durumlarına uygun” hal ne olabilir? Tutukluluk halinin sürmesi mi? Ceza İnfaz Kurumu nasıl bir “gerekli önlem” alacaktır?

Hâkimlerin sessizliğinden ve sorumluluklarından söz edelim. Çünkü hem Gülmen ve hem de Özakça “tutuklu” ve onları yargılayacak yargının gözü önünde iki insan ölüme koşuyor!

Kızabilirsiniz, eleştirebilirsiniz, takdir edersiniz, etmezsiniz, katılırsınız, katılmazsınız, ama olsun; “adalet” için yürüyor. Muhalefet, adalet ve gerçek yollarda! Gerçek, yürüyor.

Açlık grevleri üreten hukuk düzeni insan haklarına aykırıdır. Demokratik hukuk devleti; açlık grevini yaratan ortamın her halini; hukuki ve siyasal dayatmalarını gözden geçirip çözüm üretmelidir.

İki yurdunun ona verdiği her şeyi yanında getirmesine rağmen Amin Maalouf’un bugün suya düşmüş görünen düşleri; kökenleri, dilleri, aksanı, inançları ve kuşkuları ayrı olan bizlerin birarada yaşama düşleri gerçek olamaz mı?

Ne farkı kaldı "dışarıdakilerin" hapiste “tutulan” içeridekilerden! Birbirimize seslerimizi duyurmaya çalışmak ne kadar zormuş meğer! İşitirsek, yaşarız.

Acaba artık gazeteler ve radyolar yemek tarifleri, televizyonlar da artık sürekli yeme-içme programları mı yayınlamalı? Belki böylece basın özgürlüğü ve herkesin ifade özgürlüğü sağlanmış olur!