Artık KCK sanıklarının oturduğu sıralarda sanıklarda cisimleşen anadilleri Kürtçe oturuyor. Ve aslında bugün ve yarın sanıkların adı okunduğunda dün olduğu gibi yine Kürtçe ayağa kalkacak ve zihinlerin derinliklerinden gelen sesiyle konuşacak.

İranlı sinemacılar Cafer Penahi ve Muhammed Resulof Aralık 2010'da 6 yıl hapis ve 20 yıl boyunca film çekme, senaryo yazma, yurtdışına çıkma, röportaj verme, ulusal ve uluslararası alanda yazılı eser yayınlama yasağına çarptırıldılar: Bir halkın yaratıcı ruhunun yavaş yavaş, bedeller ödenerek geri kazanılmasıdır bu.

Eğer öldürülürlerse adlarını öğreniyoruz kadınların. Yaşadıkları sürece isimlerinin baş harflerinin arkasında duruyorlar. Bu yüzden, kadınlara karşı utanç verici bir vurdumduymazlık gösteren bu ülkeyi ben de isminin baş harfleriyle anıyorum.

Aslında her çiftin bir özel günü vardır. Ama sistem detayları sevmez, farklılıktan hoşlanmaz, çeşitlilik sinirini bozar. Var gücüyle kendi tüketici formülünü dayatır. 14 Şubat bir yanıyla tüketim kültürünün bir uzantısıdır elbet, bir yanıyla da sistemin tektipçi yanını ifşa eder.

Ben mektubu bir sahafta gördüm. Satır, satır not ettim. Nisan 1982'de 1-E sınıfından Ekin yazmış: "Babacığım orada sana yemek veriyorlar mı?" Darbenin üzerinden otuz yıl geçti. Şimdi bu sivil iktidar(?) darbecilerin çıkardığı sendika yasasına dayanarak TEKEL işçilerine darbecilerin bile çıkarmaya utanacağı bir yasa sunuyor.

Başbakan'ın TEKEL işçilerine örnek gösterdiği 4c'lilerden biri "Sözleşmemi yenilemediler" diyor. "Hafta sonları çalışmaya başka kurumlara götürüyorlar, beş kuruş mesai yok" diyor biri. "Ücretsiz izine çıkarıldığım iki ayda bakkala markete 700 lira borç yazdırdım, nasıl ödeyeceğim?" diye soruyor diğeri.

Üç yılın ardından, üşüyoruz adaletsizlikten. Çünkü adil olmayan bir dünyadan daha soğuk bir kış tanımıyoruz. Bugün Agos'un önündeyiz. Hrant için adalet isterken kendimiz için de adalet istiyoruz. Söze ve özgür düşünceye ihtiyacımız var; çünkü sessizlikten karanlık kuyu, susmaktan öte cehennem bilmiyoruz.

Yıllardır zulasında taşıyor Kürtler anadillerini. Öğretmenlerin marşının ilk iki dizesi: "Alnımızda bilgilerden bir çelenk / Nura doğru can atan Türk genciyiz." Çocukların çiçek açtıklarını gördüm. Nasıl mı? Dünyanın bütün çocukları gibi: Anadillerinde, gülerek, oyunla, neşeyle.