Ayfer’in Başak’la, Başak’ın Melis’le, Melis’in her ikisi ile kesintisiz didişme ve gerilimi hiç susmayan bir iç sesler korosuna dönüşürken, her birinin kendi hayatını istedikleri yerden bize anlatışını sahnede izliyoruz.

Gülce Uğurlu’nun yazıp yönettiği; Bedir Bedir, Funda Eryiğit ve Esme Madra’nın oynadığı “Ev’vel Zaman” Taşra Kabare’de sahneleniyor.

Marquis de Sade “Bir ateist kutsal değerlere saygısızlık etmez, bu kitabında yazmaz. O din tüccarlarının işidir” derken ikiyüzlülüğe vurgu yapar.

Başımıza gelenleri sindirmediğimiz ölçüde hayat boğazınıza takılan bir yumru olup sizi yutmaya zorluyor. Tüm mesele bununla baş etmekte.

Her odadaki asker bize hikâyesini anlatırken, göz göze geliyoruz. Kimi zaman bir izleyiciye ellerini uzatıyorlar, kimi zaman elini uzatan izleyiciyi kucaklıyor, kimi zaman da reddediyorlar.

Geride çok fazla soru bırakan oyunlardan Nefesinizi Nasıl Tutarsınız. Sorular iyidir, çok iyidir.

“Uzun zamandır bunu yapmak istiyordum. Bizim gibilere rahat vermezler buralarda, sen oturunca gizemli kadın olursun, ben oturunca pezevengini bekleyen ibne.”

Kadının bazı yanıtlarında kendi hayatındaki deneyimleri anlatmasından anlıyoruz ki; çok da iyi bir ilişki geçmişi olmamış. Mutluluğunu güvence altına alma ihtiyacı buradan doğmuş olmalı. Peki, bu mümkün mü?

Tavandan yere kadar sarkan ağlar arasında üç taburede, ellerinde örgüleriyle üç kadın sohbetinin yaratacağı etkileyicilik sizi çok şaşırtabilir.

"Enayi" henüz sahnelenmeye başladı. Kokuşmuş, yozlaşmış bürokrasi çarklarına direnen bir “enayi”yi izlemek için hala vaktiniz var.

Yuva size çiçek bahçesi sunmuyor. Bu ara ara gülüp, sonra hüzünlendiğiniz oyunlardan değil. Karanlık sularda yüzerken aydınlığı bulmak hiç kolay değil.

Plasebo etkisi ile aşk yaratılabilir mi? Aşkı dopomin ve feromon seviyeleri ile açıklayabilir miyiz? Peki, daha iyisi aşk anımsanabilir bir şey midir? Peki, aşkı anımsama kalple mi beyinle mi olur?

Mültecilerin hayatına naif ama gerçekçi bir bakışla bakıp, hayatlarına dokunmak ve belki de onlara yeni hayaller ve umutlar kazandırmanın parçası olmaya çalışmak için bile izlenmeli Nereye Gitti Bütün Çiçekler.

Seray Şahiner'in yazdığı, İlham Yazar'ın yönettiği Antabus'un kahramanı Leyla Taşçı'nın hikayesi bugünlerde tartışılanlara denk düşüyor; önce baba, sonra koca şiddeti, aşk, tecavüz, zorla evlendirilme.

Bob küçük çaplı, yasadışı işlerle hayatını sürdürmeye daha doğrusu hayatta kalmaya çalışırken, Helana daha düzenli bir hayata sahip bir avukat. İkisinin de en büyük ortak noktası 35 yaşına gelinen bu günlerde hayatın hiç de düşündükleri gibi olmadığı, 35 yaşın berbat bir yaş olduğu!

Ilık bir yaz akşamında, açıkhavada oyun izlemenin anlatılamaz keyfi! Oyun dediğime bakmayın, “Güneşin Sofrasında - Nâzım ile Brecht” için konser, dinleti, müzikli gösteri de denebilir ya da hepsi.

Oyunun isminden dolayı aşk üzerine olduğunu düşünmüştüm. Ancak aşkın epey mazide kaldığı, hayatını değiştirmek için yola çıkan ama umduğunu bulamayan bir kadının hikâyesi çıktı karşıma.

DOT’un oyunlarında sanki sahnedeki oyuncular gelip sizi sandalyenizde şöyle güzelce bir sarsmıştır. Hayattaki yerinizi, yaptıklarınızı sorgulamanıza neden olurlar.

Akşam karanlığında, sadece ay ışığı sayesinde görülebilen bir kepçenin açtığı dört uzun sıra boyunca yerleştirilmiş 35 mezar görüntüsünü hayatım boyunca unutamayacağım.