Sözün özü, Tabutta Rövaşata filminin unutulmaz repliği gibi “Ama arkadaşlar İyidir”. Hem eşinle ‘arkadaş’ olarak hem de diğer tüm arkadaşlarla safları sıklaştırarak mukavemet göstereceğiz belli ki. Bunca derde, dünya ağrısına dayanma gücü bulabilmek için başka bir yol gelmiyor aklıma sabah sabah.

İnsanca olan kardeşinin bekçisi olmakla başlıyor zaten. Esasen, diğerini kardeşim olarak gördüğümde değil, kardeşimin bekçisi olduğumda güzelleşiyor dünya...

Dermanım yok demeyin, umudum yok demeyin. Gördüğüm ve unutamadığım nefis bir duvar yazısında yazdığı gibi, “Dağılmayın ulan, çok yalnızız”…

Her yere sızıyor nefret usul usul. Korkuyorum. Göçmenlere, sığınmacılara yönelik nefret dili toplumun her kesiminde giderek daha fazla kabul görüyor.

Kaygı düzeyi yüksek insanların polisiyeye meyli var çünkü failin muhakkak cezasını çekeceğine dair anlatılar, hayatın adil olmadığı kaygısına iyi geliyor. Polisiye, mutlu son diyarıdır, adalet daima yerini bulur.

Eğri oturalım, doğru konuşalım; eğer bir yerde sistem, ağır, aksak, hasarlı, yaralı ya da ‘düpedüz yok’ ise bizi o bataktan çıkaracak en mühim kaldıraçtır ‘kendi imkânlarımızla’.