Komek zarokan li Stenbolê li pisîkek dan û piştre kevir lê reşandin, li Enqereyê zarokekî guhê kûçik jêkir, li Bûrsayê komek zarokan hêlîna çûkan talan kirin, li Îzmîrê zarokek li stargehekê kevir avêtin kûçikan, li Edeneyê zarokekî pisîkek şewitand, nûçeyên bi vî rengî di rojevê de ne.
Tadeya zarokan a li ser heywanan ji aliyê derûnî, sosyolojîk û pêşketinê ve mijareke girîng e Ev tevger di têgihîştina cîhana hundurîn a zarokan, dînamîkên malbatê û bandorên hawirdorê de îşaretên girîng peyda dike. Di nav sedemên tadeyan zarokan li ser heywanan de, êşkenceya ku li zarokan bi xwe tê kirin de cihekî girîng digire.
Tevgerên zarokan ronîkirina pêvajoyên pêşveçûna wan e. Di zarokatiya zû de, empatî û şiyanên rêziknameya hestyarî hîn bi tevahî pêş neketiye. Di vê serdemê de, zarok bi bandorkirina tevgerên li dora xwe, şêwazên tevgerê yên xwe ava dikin. Zarokên ku tundîya nav malê an îhmalkirina hestyarî dibînin, dibe ku van ezmûnên neyînî derxin derve. Tadeya li ser heywanan dikare bibe rêyek ku zarok êş û stresa xwe ya hundurîn derxînin.
Tundî û îhmalkirina di nava malbatê de şopên kûr li ser pêşketina derûnî ya zarokan dihêle. Zarokên ku tundûtûjiyê ji dêûbav an lênêrên xwe re rûbirû dibin, bi van tevgeran normal dikin. Tundûtûjî ji bo zarokan wekî amûrek çareserkirina pirsgirêkan tê dîtin û ji ber vê yekê ew dikarin kiryarên tundiyê li dijî heywanan nîşan bidin. Ev rewş ronîkirina lêgerîna zarokan a hêz û kontrolê ye. Zarok bi arastekirina tundiya li dijî heywanan hewl didin xwe bi hêz û di bin kontrolê de hîs bikin.
Empatî şiyana têgihiştin û hestiyarbûna hestên kesên din e. Pêşveçûna empatiyê di zarokên ku rastî tundiyê tên gelek caran bi neyînî bandor dike. Dema ku ev zarok di têgihiştin û birêkûpêkkirina êşa xwe ya hestyarî de dijwar in, dibe ku ew di têgihîştina hestên kesên din de jî dijwar bin. Ev nebûna empatiyê dikare tevgerek tundûtûjiyê li hember heywanan bike. Heywan ji bo zarokan mexdûrtir û hêsantir in; Ji ber vê yekê, zarok dikarin bi tadeya heywanan xemgîniya xwe ya hestyarî diyar bikin.
Tevgera zarokan ne tenê ji dînamîkên malbatê lê ji hawîrdora wan a civakî jî tê bandor kirin. Zarokên ku li dibistanê rastî tundûtûjiyê tên an jî rastî dûrketina civakî tên, dibe ku li hember heywanan tevgereke tund nîşan bidin. Ev tevger dibe ku rêyek ji bo zarokan ku xwe îfade bikin û bi hestên xwe yên bêhêziyê re rûbirû bibin.
Rêbazên Pêşîlêgirtin û Destwerdanê
Ji bo rê li ber tadeya zarokan a li ser heywanan bigire û sedemên li pişt van reftaran werin çareser kirin, nêzîkatiyek piralî hewce ye. Divê psîkolog, xebatkarên civakî û perwerdekar bi hev re bixebitin da ku hewcedariyên hestyarî û tevgerî yên zarokan fam bikin û bi cih bînin. Noşîkerîya malbatê dikare ji bo çareserkirina travmaya ku ji hêla zarokan ve hatî ceribandin rêyek bi bandor be. Wekî din, bernameyên pêşkeftina empatiyê û perwerdehiya jêhatîbûna civakî dikare piştgirî bide pêşkeftina hestyarî ya zarokan.
Tadeya zarokan a li ser heywanan gelek caran nîşaneya tadeya ku li wan tê kirin e. Ev tevger awayê derbirîna êş û stresa hundurîn a zarokan e û dibe sedema gelek faktoran, di nav de tundîya nav malê, nebûna empatiyê, û bandorên hawîrdorê. Ji ber vê yekê, ji bo têgihiştin û çareserkirina van reftarên zarokan divê nêzîkatiyek berfireh û tevayî were pejirandin. Piştgiriya zarokan ji bo pêşdebirina bi awayekî saxlem û bidestxistina jêhatîbûnên empatiyê dê hem ji bo xwe hem jî ji bo jîndarên derdora wan encamên erênî derxîne holê.
