Daha canlı bir fikir edinmek için, savaşın mutsuz, saçma ve sıradan dehşeti içinde olağanüstü bir maceranın nasıl başladığını anlatan First Hour'un başkan yardımcısı ve kurucu ortağı Melhem Khalif'i dinlemek gerekiyor.
"Ben 1985 yılında, kendilerinden çocuklukları çalınmış ve 10 yıl boyunca çatışma yaşamış bir kuşaktanım" diyor pürüzsüz bir sesle ve gülümseyerek.
O dönemde, 100 km yol kat etmek bütün gününüzü alırdı... Ve sonraki yılların da kanıtladığı gibi, tek bir amacımız vardı: insanın gençlik döneminde savaşa nasıl hayır diyebileceği ve Lübnanlıların nasıl biraraya getirilebileceği sorusuna cevap bulmak.
Elde edilebildiğimiz ilk şey, tatil kampları düzenlemek ve daha sonra da, Beyrut'un sembolizmini gözönünde bulundurmaktı. Tüm inançlara mensup 117 çocuk çağrımıza cevap verdi.
"Çadırlar, şilteler ve seyahat etmek için otobüsler bulduk. Hayati öneme sahip yiyecek mevzusunu nasıl çözebileceğimiz üzerine kafa patlatan 33 genç insandık.
Ceplerimizi ve kafalarımızı boşalttığımız noktada, artık, masanın etrafında sadece üç kişi kalmıştık. Aramızdan biri, her birimizin, annesinden, 15 günün her biri için yemek yapmasını rica etmemizi önerdi...
Ve işte o zaman dayanışmanın gerçekten mümkün olduğunu gördük: günde en az beş çeşit yemek çıkardık ve bu yiyecekler yetti de arttı bile!"
İşte o zaman Offre Joie, vermeyi amaçladığı mesajı vermeye başladı: birleşmiş, çoğulcu, özgür ve adil bir Lübnan... Hem ülke sınırları içerisinde, hem de ülke sınırları ötesinde, Fransa gibi sürgüne gönderilmiş Lübnanlıları misafir eden ülkelerde...
Melhem Khalif de, 1987 yılında eğitimini Fransa'da almış. "Sıklıkla, hemşerilerimin, destekledikleri siyasi partileri veya inançlarını gittikleri yere götürdüklerini, ancak kafalarında bir ülke fikri olmadığını gördüm.
Okuduğum Montpellier'de, oradaki kişileri, dini veya bölgesel unsurları dikkate almadan bağış göndermeleri için teşvik ettim.
O dönemde, Dernek, Peder Jean Rouquette ile tanıştı. Ona, inanılmaz ama çok başarılı tatil kampı organizasyonumuzdan bahsettim ve bana şöyle dedi: "Eğer söylediğin doğruysa, o zaman, 1962 yılında ziyaret ettiğim Lübnan'a bir mutluluk borcum var. Rahip, her yıl Lübnan'a gelip bizimle birlikte olarak ve Fransa'da bizim için fon toplayarak kendini Derneğe adadı. Onun Fransa'da topladığı fonlar sayesinde Dernek, iki ülkede de somut bir varlığa kavuştu."
Artık, hedef ve ilkeler net şekilde oluşturulmuştu. Melhem Khalif ve arkadaşlarının ana kaygısı, yaklaşım aracılığıyla bu ilkeleri uygulamaya koymaktı. Öyle görünüyor ki, bu, artık, birçok katılımcının göz kamaştırıcı anılarında kaldı.
"1990 yılında 17 günlük bir kamp düzenledik. 1,200 çocuk katıldı. Kampta 350 danışman vardı," diye anlatıyor muhatabımız, neredeyse elle tutulur bir duygusallıkla. Offre Joie, kendilerini ifade etmek ve biraz nefes almak isteyen insanlar için bir beklenti haline geldi."
1991: Lübnan'da savaşın sonu ve Dernek için ikinci kuruluş adımı: çalışma tatilleri.
"Tatil kamplarına katılmış olan çocuklar büyümüşlerdi ve başka bir şey yapmak istiyorlardı. Bizi hareket etmeye iten onlar oldu."
Bu gençler, ülkenin göllerinden birini temizleme yoluyla kamusal alana, kamu malına sadakatlerini gösterdiler.
"Bu ilk tecrübeden, hatalarımızı aşmayı ve gençlerin boş zamanlarında, kamu yararına olan bir aktiviteye büyük bir bağlılık ile karşılık verdiği gerçeği üzerinden hareket etmeyi öğrendik."
Bu kişiler bağlılıklarını ortaya koyunca, 35'in üzerinde şirket aktiviteyi finansal olarak veya ekipman sağlayarak destekledi. Kollarını, Melhem Khalif'in derin bir hayranlıkla "Offre Joie kuvöz çalışma kampı" dediği şey için sıvadılar: Kfifane köyünde 1837'de inşa edilmiş ve sonradan terk edilmiş bir okul, 43 yıllığına derneğe kiralandı.
"Burası, gençler tarafından, gençler için inşa edilmiş bir merkezdi ve bizim tatil kampı merkezimizdi.
1999: Offre Joie, UPEL (Lübnanlı Çocukları Koruma Birliği) ile işbirliği halinde çocuk suçlular için ilk kez ülke dışında bir tatil kampı düzenledi.
"Yeni bir adım attık... hapishanelerle çalışma adımı," diye neşeyle anlatıyor Melhem Khalif.
Öğrencilerin bağışları sayesinde, 'Mahkumların Tulumları' aktivitesi çerçevesinde, yılda 3,000-4,000 tulum, Lübnan'daki 18 hapishaneye dağıtılıyordu.
Offre Joie'un üçüncü kurucu taşı: 2002'de, Trablus'ta dezavantajlı bir bölge olan Baal Darawich bölgesinin rehabilitasyonu...
"Bu içler acısı fakirliği, Kfifane'deki merkez için gerekli olan cihazların parçalarını değiştirmemiz gerektiğinde keşfettik. Birisi bize, o bölgedeki bir dükkanın adresini vermişti," diyor başkan yardımcısı.
"Böylesi bir sağlığa aykırılık karşısında küçük dilimizi yutmuşken birisi bize yaklaşıp neşeyle bağırdı: "Sizi tanıyorum, siz Farah al Ata' (Offre joie)'dansınız!"
Bu, tatil kamplarından birine katılmış olan Hammoudi idi. Bir dakika sonra, arkadaşımızın bizi tanıştırmak istediği kocaman bir insan kalabalığı ile etrafımız sarılmıştı. Birbirimize danışma ihtiyacı hissetmeden, hepimiz ne yapacağımızı biliyorduk.
Offre Joie, buradaki binaları yeniden boyama işine girişti. O bölgenin sakinleri tarafından aktif şekilde desteklenen bu gençlerin varlığı, Trablus Belediyesi'ni şaşırttı ve belediye de harekete geçmeye karar verdi.
"80 kişiden oluşan küçük takımımız, belediye çalışanları da dahil olunca 200 kişilik bir işçi ekibine dönüştü. İşçilerimiz, Derneğin gönüllü mühendisleri ve Kuzey Şehri'nin devlet daireleri tarafından sağlanan traktörler tarafından destekleniyordu.
"Sonuç olarak, 80 bina baştan aşağı yeniden boyandı. Drenaj sisteminin ıslahı, elektrik sisteminin yeniden yapılandırılması, tüm katlara yeniden su tesisatı yapımı ve bir oyun parkı ile park inşasını saymıyoruz bile..."
Tüm bunlar sadece birkaç hafta içerisinde yapıldı.
Melhem Khalif'in anlatacak buna benzer onlarca hikayesi var. 2000 yılında, işgal ordusunun çekilmesinin ardından Güney'deki işaret direklerinin yerinin değiştirilmesi, 2006'da savaş sırasında Beyrut'un mobilizasyonu veya 2008'de Nahr el-Bared'den olan çocukların bakımı...
2008'de, şehir merkezinde 1,000 kişinin barış kordonu oluşturması da dahil, 31 barış girişimi organize edildi.
Emile Lahoud'un görevinin son gününde, 22 Kasım'da, Beyrut'un kalbini açmak için orada bulunan tek dernek Offre Joie idi.
Bu çok sembolik bir eylemdi. "Birlikte yaşayan bir Lübnan var," diyor Melhem Khalif.
"Biz alçakgönüllülük ve samimiyetle, hiçbir karşılık talep etmeksizin, ve hiçbir ayırım yapmaksızın, kendimizi bu topluma adadık."
Henüz son sözünü söylememiş olan Lübnanlı vatandaşın umudu bu...(DG/EG/EAY)
* Diala Gemayel'in metnini Fransızca'dan İngilizceye Elizabeth Grech, İngilizceden Türkçeye Esra Aygın Yalgın çevirdi. (Haziran 2010)
