1 Mayıs İşçi Bayramı, resmi adıyla Emek ve Dayanışma günü resmi tatil olarak ülkenin çeşitli yerlerinde kutlandı. Tabii ki bir simge olarak Taksim kutlamalar için en önemli yerdi. Çeşitli olaylar, gerginlikler çıkmış olsa da, sınırlı sayıda emekçinin alana girişine izin verilmiş olsa da, 31 yıl sonra işçi bayramı Taksim'de kutlandı.
Peki değdi mi 31 yıl -ki bu bir nesil demektir- beklemeye? Taksim'e giren işçiler ve emekçiler bu ülkeyi böldü mü? Milletin birliğine, beraberliğine, bütünlüğüne zarar verdi mi? Hayır. İşte bu seneki işçi bayramı bu tabuların yıkılması yönünden büyük bir adımdır. Önyargılı olan herkes Taksim'de 1 Mayıs kutlanınca herhangi bir olay çıkmayacağını, aksine coşkuyla bayram kutlanacağını, sevinçle, mutlulukla halay çekileceğini anlamış oldu. Bunun utangaçlığını, bu sanrıları, bu yanılsamaları önümüzdeki günlerde kırmızı yanaklarla çekinerek açıklama yaparak su yüzüne çıkararak günah çıkarmak isteyen insanlarda tezahür ettiğini görebiliriz. Aynı şekilde devlet büyükleri de bu seneki 1 Mayıs'ı örnek alıp gelecek sene tamamen açık bir Taksim bırakacaklardır.
Ana korteje katılmak isteyen gruplara, derneklere ve kuruluşlara polisin sert müdahalesiyle ve yine bu grupların da polise saldırmasıyla çatışmalar ve olaylar da çıktı. Polis çok yoğun biber gazı kullandı, birçok göstericiyi copladı, panzerlerle göstericilerin üzerlerine gitti; göstericiler kaldırım taşlarını söktü, bilyeler attı. Peki, hiç olay çıkmadan kutlanabilecek bir 1 Mayıs mümkün mü? Pek tabii, mümkün. Herkesin tek amacı Taksim meydanına çıkıp bayramını kutlamak için ana korteje katılmaktı. Korteje katılmalarına izin verilse hiçbir gerginlik çıkmayacağı aşikâr.
Ancak bir önyargı şeklinde Taksim'e işçi bayramı kutlanmaya gidildiğinde ülkenin bölünüp parçalanacağı sanrısı bu eylemin olaysız olamayacağını herkesin kafasına kazıtmıştır. Bunu polisin attığı biber gazından etkilenen cami cemaatinin göstericileri sopayla dövme çabasından ve yine göstericileri kovalayan polis panzerinin "vatan hainleri, kaçmayın!" diye bağırarak göstericileri kovalamasından çıkarımlamak mümkündür. Oysa herkesin Taksim'e çıkmasına izin verilmesi demek hiçbir olayın yaşanmaması demektir. Makul olan da budur. Gelecek sene için Antalya, İstanbul için örnek alınacak en güzel yer olabilir. Ellerinde "İşçi Bayramınız Kutlu Olsun" yazılı pankartlarıyla güzel bayan polisler gelecek sene Taksim meydanında olsa ne hoş olurdu değil mi?
İşçi "Bayramı"
Dünyanın birçok ülkesinde de ülkemizdeki gibi işçi bayramı kutlandı; kimi ülkeler barış içinde, olaysız olarak geçirdi bu günü, kimi ülkeler de tıpkı ülkemizdeki gibi her saniye olayların olduğu bir gün olarak geçirdi. Barış içinde geçiren ülkelere baktığımızda Rusya ve Çin'i görüyoruz. Biri eski komünist devi, diğeri de günümüzün en büyük "komünist" devleti. Emeğe en çok değer verilen ülkeler olarak bu ülkelerin yaptıklarının karşılığını hakkıyla alan işçileri sevinçle, coşkuyla ve tam bir "bayram" havasında kutluyorlar bu günü. Günü en çok olayla geçiren ülkelere baktığımızda Yunanistan ve Türkiye'yi görüyoruz. Yunanistan'da işçiler haklarını alamadıkları için hükümeti protesto ettikleri gerekçesiyle polis tarafından coplanıyor, panzerlerle püskürtülüyor. Türkiye'de ise henüz Taksim'e çıkılamadığından işçi hakları ve emeğin karşılığı konusunda istekler dile getirilemiyor.
Peki, işçilerin emeklerinin karşılığını alamadığı bu ülkelerde 1 Mayıs'ta ne kutlanıyor? Kayıt dışı çalışarak her ay işten çıkarılma ve maaş alamama korkusu mu? Asgari ücretin de altında maaşla günde 15 saat insani olmayan koşullarda hunharca çalıştırılmak mı? Sigortasız ve sosyal güvencesiz, geleceksiz bir hayat mı? Emek sömürüsü ve patron zulmü mü? İşsizlik mi?
İşte böylesine sorunların olduğu ülkelerde, ekonominin işçileri sadece köle olarak gördüğü yerlerde işçi bayramları bir bayram değil bir mücadele günü olarak kutlanıyor. Hükümete sesini duyuramayan ve biraz da protest olan işçiler isyanlarını ancak polise saldırarak, etraftaki dükkân ve işyerlerini taşlayarak seslerini çıkarmaya çalışıyorlar.
Yine ülkemizde işçilerin bayramı olan 1 Mayıs'a işçilerin hemen hemen hiç katılmamış olması çok dikkat edilmesi gereken önemli bir olay. Dün Taksim meydanında ve çevresinde DİSK, KESK ve onların alt kuruluşları olan sendikalar ve bunların il ve ilçe temsilcilerinin olduğu gruplar vardı. Hayatında hiç işçilik yapmamış öğrenciler, işçi sınıfından olmayan birçok kişi vardı. Tabi işçi bayramını kutlamak için işçi olmak gibi bir zorunluluk yok, ancak işçi bayramlarında meydanlar işçilerin temsilini yapan sendikalara değil, emeğin ta kendisi olan işçilere bırakılmalıdır. Ülkemizde her şey bu denli temsili olmak zorunda mı? (CS/EK)
