Ben benim, ya sen!

Boşuna son üç yüz yıla “Antroposen Çağ” yakıştırması yapmıyorlar. İnsan denen tuhaf canlı, öylesine hırs ve iktidar gücüyle her bir şeye sahip olmak, hükmetmek ve sonra da bu sahiplik üzerinden her şeyi ama her bir şeyi ezip geçmeyi kendi varlık sebebinin gerekçesiyle olmazsa olmazı sayıyor ki, tarifi namümkün! Ve bunu öylesine bir doğallıkla yapıyor ki! Ve yine tuhaf olan, bunu olanca haklılığını savunarak da yapıyor…

İşte bu garip hâl içinde “ben” dediğimiz, onu benlik üzerinden, “birey” olmanın erdemi üzerinden kurmaya çalıştığınız her bir şey, bu devasa horlanma, ezme, yok etme güdüsünün çarkları içinde un ufak olup gidiyor.

Buna karşı bir direniş şart mı? Elbette şart. Bu karşı direniş örgütlenirken kimileri kendi doğruları ekseninde, dostluklarını kendi doğrularıyla kurgulamaya çalışıyor. Küs olduklarıyla dostları da küssün, tavır aldıklarına dostları da tavır alsın istiyor. Bu gerçekleşmeyince dostlarını da bu bakış açısı üzerinden yargılamayı kendilerinde bir hak gibi görüyor.

Oysa birey ve “ben” olma hakkı başka bir şeydir. Sizin barışık olmadığınız biriyle, yakın olduğunuz dostunuz barışık olabilir. Bunu kabullenmek de bir erdemdir. Bunu anlamaktır asıl birey olmak. Öbürü, zorlama bir dostluk gösterisidir ve sonlanması şaşırtıcı sayılmamalıdır.

Kimse kimsenin önemsizi ya da önemlisi değildir; olamaz da. Her bir insan teki, kendisi için önemlidir. Bu bir özsaygıdır aynı zamanda. Bunu anlamak gerek…

Özetin özeti şurada:
Birinin biri hakkında başkalarına söylediği sözler, hakkında söz söyleneni değil; söz söyleyeni daha iyi tanımanızı sağlar…

Lütfen biri hakkında birinden bir şey duyduğunuzda, ya o hakkında söz söylenen o an o ortamda olmadığı için konuşanı susturun — susmuyorsa dinlemeyin!
Ya da o konuşanı daha iyi tanımayı deneyin!

İşte bu sebeple, bizimkilerin tabiriyle: “Ben benem, sen kimsen…” Ez cümle.

(ŞD/EMK)