Turgut Tarhanlı

Velev ki, fesih işlemi hukuka uygun bir şekilde sonuçlanır; işte o zaman, Türkiye, vatandaşları bakımından, “ayrımcılık yasağı” veya “eşitlik hakkı”nın tanınması ve korunması ve buna riayet edilmesi konusunda nasıl bir hukuki yükümlülükle ve nasıl bir siyasi pozisyonda kalmış olur?

Dil ve üslup meseleleri, özellikle insanın haklarıyla ilgili ya da bir mağduriyet halinin anılması, beyanı, tartışılması ve teşhisi bağlamında hayati bir önem taşıyor.

Güvenlik kuvvetlerinin, öncelikle bir "uyarı"da bulunması ve buna rağmen oradaki topluluğun dağılmaması halinde zor kullanmaya girişeceği gibi bir önyargı, AİHM tarafından açıkça reddediliyor.

Seçilme hakkı konusunda, seçilmeye engel oluşturacak sayısal sınırlamaların makul olması gerekir. İnsanların haklarını kullanabilmeleri için uygun, elverişli bir düzenin kurulması, kolaylaştırılması ve sürdürülmesinin denetimi, gözetimi de şarttır.

Kerkük konusunda insan haklarının korunmasına yönelik bir dış politika tutumu olarak savunulabilecek bir yaklaşımın etkili olabilmesi için etnik bakımdan seçici olmaması önemli. Aynı yaklaşım, aynı çerçevede, Türkiyeye yönelik olarak da ortaya konabilir.

Irkçılık, uygulamada doğrudan doğruya görülebildiği gibi, dolaylı bir biçimde, yani bu tür uygulamaların hafife alınması veya görmezden gelinmesi ya da bazen hukuki veya siyasi mazeretler bulunarak meşru gösterilmeye çalışılmasıyla da gerçekleşir.

Hürriyetin manşet ve sayfa düzenindeki bilinçaltı, yabancılığı reddediyor görünse de hakkını aramayan bir vatandaş profilini taçlandırmış oluyor. Yoksa bunu sadece hakkını aramayan bir azınlık mensubu vatandaş tipini taçlandırıyor diye mi düşünmeliyiz?

ABD ve yakın müttefiklerinin hızla geliştirdiği bu yöndeki çabalar, bu defa BM Güvenlik Konseyince de reddedilmemiş görünüyor. Hukuk, elbette değişebilir; ancak bu değişim kaba kuvvet lehineyse, sonuç değişimden çok ölümdür.