Süreyya Evren

11 Eylülün tüm Batı dünyasına saldığı ve beklenmedik insanlara kadar uzanan bir tür korku idi. Korku gibi temel insani duygulardan birinin aldığı bu form kuşkusuz edebiyatçıları ilgilendirir -hele bir de kendileri de bizzat bu korkuyu hissettilerse.

İmparatorlukun açtığı tartışma kapısından İtalyan yazar Giorgio Agamben de giriyor. Agambenin Kutsal İnsanı, Negri ve Hardtın biyo-politik kavramını iktidarın ortaya koyduğu ilk etkinliğin biyopolitik bir beden yaratmak olduğu vurgusuyla sürdürüyor.

Abou Hamidou, bir tek organını yıkıyor, pudralıyor, ama vücudunun başka yerleri ile hiç ilgilenmiyordu. Abou Hamidou kompleksimiz, bize fazla bir şans tanımıyor: Geleceğe dair bütün vizyonları terk etmeye, endekslenmiş erektil bir perspektife mahkumuz.

Potlaç, bir tür gönüllü yağma gibiydi. İnsanlar doğum, evlilik gibi fırsatlarda şölenler düzenliyor, şenlik eşliğinde birikmiş zenginliklerini yağmalatıyorlar hatta kimi zaman bir kısmını tahrip ediyorlardı.

Saldırılacak hedef olduğu açıklanan Afganistanın bir ülke olarak enkaza benzediğini de unutmamak gerekiyor. Yıkılan kulelerin arkada bıraktığı manzaradan ülkenin genel manzarası pek farklı değil. Gerçek bir ülke değil, bir ülke-enkazı...

Herkes dünyadan haberleri derleyip başka kanallara süratle aktarırken eylemlilik üretenler de tanıklık detaylarını yayıyorlar. Bu sayede Papua Yeni Gineli biri kendisi gibi Dünya Bankasının politikalarına muhalefet eden başkalarının da olduğu görüyor!

ABDnin bu eylemde bir payı olduğunu öne süren sayısız komplo teorisi var. Bu teorilerin dolaşımda kalabilmesinin temel nedenlerinden biri de ABDnin savaş sayesinde yakaladığı fırsatların ve edeceği kârların hesaplanmasından doğuyor.