Seyid Fırat

Ölümün sıradanlaşmasını ve kutsallaştırılmasını ne aklen ne de vicdanen kabullenmek istiyorum. Sorunların varlığını ve yakıcılığını kabul etmeme rağmen hayatlarımızı ortaya koymak yerine "ya yeni bir yol bulacağız ya yeni bir yol yapacağız" kararlığında durmak gerektiğini düşünüyorum.

2006’da tahliye olduğumda Tekirdağ 2 No’lu sürgün yeriydi. F Tipi Hapishanelerin birer labaratuarıydı. Örülen yaşama karşı bir gözdağı, bir tehditti. İyi polis kötü polis oyununda “kötü polis”ti. Görülen o ki hala öyle.

Bıkmadan tekrar etmek lazım, "oda" dediğiniz, kapısı açık olan ve insanların salonunda, mutfağında bir araya gelebildiği yerlerdir. O odaların kapılarını kilitli tutup insanların bir araya gelmelerini engellediğinizde bu uygulamanın adı tecrit, mekanın adı da hücre haline gelir.

Tecrit, insanın konuşan, gülen, ağlayan, yazan, çizen sosyal yanını hücrelerdeki sessiz şiddetle her gün, her an bir kere daha duvarlara çarparak öldürmekten başka bir şey değildir.

Şimdi 40'lı günlerdeyiz. Geri dönülmez günlerin eşiğindeyiz. Bu nedenle bu yöntem üzerine tartışanlar dahi tartışmayı bir kenara bırakıp talepler üzerine, açlık grevlerinin uzlaşmayla sonuçlanabilmesi üzerine düşünmeye başlamalı. Çok geç olmadan...