Sedat Yağcıoğlu

23 Nisan bayramının çocuklara verilen değeri yansıttığı söylemi yok hükmündedir. Koltukların çocuklara bırakılması, tuhaf koreografilerdeki bedensel şovlar, çocukların vitrine çıkarıldığı programlar 23 Nisan'ın bayramlaştırılması ideolojisinin ilkel birer göstergeleri sadece.

Doğrudan kendilerine yönelmiş olan baskı ve şiddetin sonucunda kendilerine farklı bir çocukluğu yaşamanın düştüğünü bilen çocuklar onlar. Hapsedildikleri ayrımcı uygarlığa başkaldırıp haklarını arayan, mücadele eden çocuklar!

Ayrımcılık önce "çükler" arasında başlıyor, sünnetli olan sünnetsizinden makbulken, çüke hiç sahip olmayanlar ise en aşağılıklar oluyor. Dünyanın bütün sünnetli ve sünnetsiz erkekleri birleşin ve çükünüzün iktidarını yıkın...

Türkiye'de psikologların meslek yasası yok. Psikologlar Derneği'nin tasarısı yasalaşırsa, psikologları ciddi hak kayıpları bekliyor. Bağımsız bir “Meslek Yasası Çalışma Komisyonu” kurulmalı; demokratik, katılımcı, şeffaf bir anlayışla çalışmalı.

Umutsuzluk kadar sana yakın Özlemevi'nin olduğu Umutkent'te, sevilen bakmayacak senin olduğun pencereye... Hayata baktığın pencereyi değiştirmek isteyeceksin birden... Sevilenin baktığı yöne doğru, başka bir kente göçeceksin Umutkent'ten...

Özlenilene ulaşmak kadar umutsuzluğa yakın olduğun o yerde, özlemevinde, özlenilen girecek elbet kapıdan; imkansıza ulaşacaksın... "Öz"ün, "özleşme" dolacak özlenenle...

Gecenin tüm yorgunluğu, şarabın olanca sarhoşluğu, kederin sonsuz solgunluğunu örtüp üzerine, uyuyacaksan bu gece... Biraz daha umut, biraz daha çaba... Bu melankoliyi, bu arabeski bırakacaksan ardından... Biraz daha umut, biraz daha çaba...

Görüşlerini, düşüncelerini ciddiye almıyorsunuz bu ülkedeki çocukların... Okulda, evde, sokakta, hayatın hiçbir yerinde onları var etmiyorsunuz... Kentlerinizi, kurumlarınızı, okullarınızı, ailelerinizi çocukları merkeze alacak biçimde oluşturmuyorsunuz... Siz çocukları katmıyorsanız hiçbir yere... Siz o çocukları sevmiyorsunuz...

Cezaevinde tutuklu olan gençlerle yaptığımız çalışmaların son haftasında, grup çalışmalarının yürütücüleri son çalışmanın da bittiğini ve artık gitmek gerektiğini söylediği zaman, bağırmak geldi içimizden.Bir bilim insanı ne zaman ağlar diye sorsalar; "özgürlüğe mahkum olduğumuzu" bir kez anladığında diye cevap veriyoruz.

Madem ki bilimsel bir sempozyum gerçekleştiriliyor; devlet bakanlarına uyguladıkları neo-liberal politikalar sonucu yoksullaştırdıkları ve kimsesiz/korumasız bıraktıkları çocukların bu nedenle "mala karşı suçlara" sürüklendiği sorulacak mı?

Toplumun geneline yayılan homofobi nedeniyle eşcinsel bireyler ve aileleri yaşanacak sorunların nedenini eşcinsel kimlik olarak görüp, psikolojik yardıma başvurmaktadırlar. Ancak eşcinsel bireylerin kimliklerinin dönüştürülmesi üzerinden yürütülen psikoterapi süreci, eşcinsel bireyler için önemli zorluklar yaratmakta, "normal" bireyleri "patolojikleştirilmektedir".

Uğur, Mizgin, Abbas, Agop, Welat çocuk sayılmıyorlar. Onların çocuk olduğunu söylemek bile suç sayılıyor. Mevcut yasalara bakıldığında dahi, onların çocuk olduğu ve bundan dolayı kendi yararlarına özel muamele görmeye hakları olduğu hemen anlaşılır.