Sedat Aybar

Afrika kıtası ile Türkiye arasındaki ilişkiler ciddi bir evrim geçiriyor. AB içinde elektronik ve beyaz eşya pazarında önemli bir paya sahip olan Türkiyenin hammaddeyi ucuza elde edebilmesi için Afrikaya açılmasıyla mümkün.

ABDnin Türkiyede gelişen anti-Amerikancılıktan duyduğu hoşnutsuzluğun sadece hükümetin Iraka asker göndermemesi veya tezkere konusu ile açıklanması çok sığ kalıyor. Hoşnutsuzluk ile bu hoşnutsuzluğa gerekçe yapılan oluşum arasında bir oransızlık var.

KKTC seçimlerden sonra, önceki kitlesel eylemlere karşın büyük savrulmalara uğramayacak. Türkiyedeki ABci kesimlerin Denktaşı gözden çıkarmaması ve Kıbrıs Türklerinin liberal demokratik geleneği Gürcistan benzeri karışıklıkları ihtimal dışı bırakıyor.

ABDnin çelik sanayisinde gümrük duvarlarını kaldırması, dünyanın itirazları karşısında himayeci politikalarından vazgeçtiği biçiminde yanlış yorumlanıyor: Aslında ABD, soğuk savaşın hantallığından sıyrılıp bütün enstrümanları bir arda kullanmaya başladı.

Hükümet, ABDnin ardına sadece geçenlerde alınan sekizbuçuk milyar dolar etrafında oluşan yanılgılar yüzünden takılmıyor, 1980lerden bu yana kristalleşen sınıf ilişkileri içinde, büyüme stratejisi olmayan bir Iraka sömürgeci niyetlerle girmeye kalkıyor

ABD ve Avrupa, NGOlar aracılığı ile merkezi hükümeti devreden çıkartarak grassroot hareketlerini kendi çözümleri etrafında örgütlüyorlar. Afrikada grassroot hareketlerinin güçlenmesi ise iktisadi ve siyasi direniş mevzilerini zayıflatıyor.

Toplumsal değişim dinamiklerinin açıklanması konusunda savrulan sol akımlar işçi sınıfı hareketinde popülist-hümanist söyleme sığınarak mücadeleyi sulandırdılar. Oysa zaman, dünyanın evrimi emekçilerden yana bilimsel analiz yöntemleriyle açıklama zamanı.

Ciddi bir ekonomik gelişme programı ve toplumun tüm kesimlerinin bu tartışmalara katılması; ileride başka alanlarda yapılacak olan önemli konulardaki düzenlemelerde, bankacılık kanununda yapılmış vahim hataları tekrar etmemenin sigortası olacaktır.