Sabri Gürses

Belki de ünlü 68 fotoğraflarından birindeki o gencin, üzerine doğrultulmuş namluya yaklaşıp çiçek takan gencin hareketini tekrarlıyor Jijek, bir çiçek gibi kendini takıyor bütün dillere, sel gibi akan İngilizceye ve namlu birden bambaşka bir şey oluyor.

Kıvanç'ı ve elbette gazetenin bütün diğer yazarlarını, Taraf'la birlikte dağıttıkları klasik eser çevirilerini Çevbir’le birlikte incelemeye davet ediyorum. Tam da militarizmden hesap sorulduğu bu günlerde, "intihalizm"den de hesap sormak, çevirmen emeğinin yanında, sırf emek kutsal olduğu için, saf tutmak gerekiyor.

Türkiye'nin onur konuğu olduğu fuarda bir etkinlikte sağcı bir yazar anıldıysa, diğerinde din merkezli derneklerin yoksulluğu fetişleştirmesi eleştirildi; yayınevleri de dengeyle oturtulmuş, bir sağ bir sol ya da iki sağ iki sol renk darbeleriyle ahenkli bir ebru etkisi bırakılmıştı.

Digitürk, bir başka çeviri üzerinde oynamasını istediği Ali Ünal'ı, reddedince işten çıkardı. Ünal "On, yirmi, yüz kişi olduğumuzda artık iş kaybetmeyiz. Böyle korkumuz da olmaz. Zincirlerimizden başka kaybedecek bir de işimiz varmış gibi davranmamak isterim" diyor.

Soljenitsin Türk sağı için 70'lerde ikili bir önem taşıyordu: Komünizmin bir muhalifi olarak ve sekülerizm karşıtı bir muhalif olarak. Soljenitsin okurunun asıl okuması, kendi dünyasındaki gulag'ı fark etmesiyle başlar. Türkiye uzun zamandır liberal bir gulag.

2 Temmuz, Anadolu’nun orta yerinde, Sivas’ta yapılan bir katliamın yıldönümü. Bu katliamın temel nedeni, akıl almaz basitlikte bir şey, bir çeviri girişimiydi. Aziz Nesin, Salman Rushdie’nin Şeytan Ayetleri kitabını Türkçeye çevirtme kararı almıştı.

Toplumculuğundan arındırılan, bürokratik ve etnik bir Cengiz Aytmatov, gerçekten ne olabilir? Ne oldu da Sol, Aytmatov'u bu bürokrat, pragmatist, liberal küreselci erkekler kalabalığına teslim etti?

Zižek, konuşmasının bir yerinde şunu vurguladı: Devrim ertesi gündür, devrimden sonraki gündür – ekmeğin dağıtılacağı, herkesin ortak sorunları çözmeye başlayacağı, ortak dile katılacağı gün. Şimdi, Žižek’in bir deyimiyle, bir yarıktayız, paralaks bir yarıkta.