Sabahattin Çelik

Küresel kültür endüstrisi, özgünlüğü değil, tekrarı ödüllendirir. Bu nedenle kimlik, aidiyet ya da varoluş gibi temalar işlense bile filmler çoğunlukla birbirinin benzeri ürünler haline gelir.

"Guguk Kuşu filminde gördüğümüz gibi, tımarhane sadece akıl hastalarının hapsolduğu bir yer değil; aslında dış dünyanın sert gerçeklerinden koruyan, ama aynı zamanda içeride hayatın kendisini de hapseden bir total kurumdur.

Güzelim köy havası, serin sabahlar, yaz yağmurları… Hepsi bu anonslu ağıtların fonuna dönüşerek sıradan hayatı romantik bir esarete mahkûm ediyordu. Aşk vardı ama huzur yoktu.

Taşra sadece yoksulluk değil, aynı zamanda onurdur. Köklü bir öfkenin, bir aidiyetin ve kendi hikâyesini yazma iradesinin ifadesidir.

Modern insan, artık bir topluluğun ya da ulusun doğal bir parçası olmaktan ziyade, kendi kişisel serüveninin merkezinde yer alıyor. Sosyal yapılar ise bu yolculukta geçici duraklara dönüşmüş durumda.

Kolonyalist zihniyet, çevreyi “geliştirilmesi gereken”, “geri kalmış” bir alan olarak tanımlar ve merkezdeki yaşamı idealize eder.

Film, gücün sabit ve mutlak bir olgu olmadığını, aksine toplumsal ilişkiler içinde sürekli dönüşen ve yeniden üretilen bir dinamik olduğunu ortaya koyuyor.

Butler’ın performativite kavramı, cinsiyetin ve kimliğin sözlü ya da sözsüz tekrarlar ve toplumsal etkileşimler yoluyla sürekli olarak şekillendiğini ifade eder. Sessizlik de bir tür "performans" olarak görülebilir.