Özlem Durmaz

Halkların demokratik muhaciri olarak babamın köyünü arayışımda. İtiraf edeyim, kalbim pır pır atıyordu heyecandan.

Dayanışma ile hep beraber Öykü’yü yaşatacağız. Onunla ve annesi Eylem'le babası Çağdaş'la omuz omuza olacağız. Ve en güzeli de bu dünyayı yaşamaya değer kılan bu dayanışma olacak yine.

Asırlardır, asırlardır neler yaşadık bu coğrafyada. Şimdi mi… Günlerdir zaten görüyorduk ya fotoğrafları, son fotoğraf içimizi ta en derininden dağladı… Şimdi ben, içim acıyarak bakıyorum o fotoğrafa.

"Annem bir gün bana içini döktü 'İçi geçen bir Çınar ağacı gibiyim, sessizce içerden çürüyorum, ağaçlar ayakta ölür kızım' dedi. Annemden çok şey öğrendim. Kanaviçe yapmayı, soğan doğramayı. Bir de ayakta ölmeyi öğreneceğim sanırım".

Biz uzun zamandır güldüğümüzden utanırdık ya hani. Güldüğüne, uyuduğuna, çocuğuna sarılıp kokladığına, yediğine, içtiğine utandırdılar ya hani bizi. Ama bir şey daha oldu... Bizi, ağladığımızdan utandırdılar.

Diyarbakır, kimisine göre Ermeni Kenti, kimisine göre Kürt. Kimisine göre Diyarbakır, kimisine göre Diyâru Bekr/Diyarbekir, kimisine göre Amed. Kimisine göre kültür mozaiği, kimisine göre acıların toplamı...

Ben istemez miyim başka şeylerden de bahsetmek, hem de ne çok isterim. Ama “Şimdi bu bina hangi binaydı?”, “Tam olarak kaç ceset çıkarılmış peki?” diye haber kovalamaktan akıl, fikir, izan kaldı mı ki...

Fenerbahçe Amedspor maçı varmış. “Fenerbahçeyi desteklemeyenin Türklüğünden şüphe duyun” falan gibi tweetler dolaşıyor. Fenerbahçe taraftarlarının arasında dünya kadar Kürt tanıyorum ben. Şimdi öyle saçma şey nasıl olacak?