Haden Öz

Ömründe bir kez olsun denizi görüp de ona kendinden bir parça bırakmayan, ondan bir damlacık duygulanım almayan var mıdır?

Yakılan meşeler birkaç yıl içinde kendini öyle bir yeniler ki hayran kalırsınız. Sırrını söylemem. Devlet bilmesin.

Arzu edip elde ettiğiniz bu mutluluğun başka hayatlardaki karşılığı nedir ki? Başkalarının mutluluğunun sizin hayatınızdaki karşılığı nedir?

Siz hangi dilde ağlıyorsunuz? Canınız acıdığında, içiniz parçalanıp ağıt yaktığınızda, çığlık atmak istediğinizde hangi dildeki ünlemleri kullanıyorsunuz? Sizin diliniz de yaralı mı yoksa?

"Ne Olmuş Güldüysek", Evrim'i tanıyanların ve tanımayanlar ortasında buluşacağı kocaman şenlikli bir bahçe işte. Buyurun bahçeye geçelim!

Didem Madak’ın bir yangın yerini süsleme veya tehlikeyi güzelleştirme çabası, onun şiirindeki alayın altında, yaşadığı acıyı, yalnızlığı görmemize engel olmaz. Şair bunu bize öyle bir hissettirir ki onunla birlikte şiire dair oluruz.

Özellikle son iki yıldır yaşadığımız onca acıya, kötülüğe rağmen Tahir Elçi’nin barış umudunu haykıracak kadar inancımız kaldı mı? Sadece insanın değil, hayvanın, ağacın, suyun, toprağın, taşın yaşama hakkını Tahir’ce savunabiliyor muyuz?

Dedem acaba neden 38’i bize anlatmadı veya anlatamadı. O acıyı, kederi, zulmü ömür boyu taşımamızdan korktuğu için mi? Yoksa üzerinden atamadığı bir devlet korkusu mu vardı?