Cana Bostan

Gezi’yi tüm yükleriyle birlikte gezinen bir düşünce olarak düşündüğümüzde bir filozof olarak Rancière’in İstanbul’a gelişi, İşgal Evi’ndeki bulunuşu ve ortak foruma katılmış olması çok anlamlı.

Türkiye’de ilan edilmemiş bir olağanüstü hal yaşanıyor. Gözaltılar, ev baskınları, operasyonlar yapıyorlar; gazla, polis kurşunuyla yaralananları ve onları tedavi eden doktorları fişliyorlar; gözaltında tecavüzle tehdit edilen kadınlar, gaz bombasıyla gözlerini kaybedenler var.

Açlık grevi ya da ölüm orucuyla bedenini bir çağrıya dönüştürmüş eylemciler, yaşama karşı değil; onlara dayatılmış bir yaşam biçimine karşı direnirler.

"Her yanından hafıza fışkıran bu diyar, savaş alanlarında kıstırıldığından yaşayamamış; failleri meçhul kaldığından ölememiş; ölüsü bulunamadığından gömülememiş; ölü bedeni bulunsa yası tutulamamış hayaletlerin diyarıdır."

Bawa Bertal'in adıyla anılan sayısız efsaneye rağmen, nisan ayında bir pazar gününü cenazeye katılarak geçiren kalabalıkları aşkınlığa kaçmadan anlatmalı; çünkü onun doksan yıla tanıklık etmiş ömrünün sonu, bir çağın da kapanışını haber veriyor.

Bu topraklarda bir bebek doğduğunda kulağına fısıldarlar "adınla yaşa" diye. Sizi adınızla yaşatmayanlar bu topraklardan mı? Bu dünyadan mı? Onlar da insan mı?

Palahniuk'un Ölüm Pornosu'na açılan davanın ilk duruşması 17 Kasım günü görülecek. Kitabın suçu "halkın ar ve haya duyguları incitmek". Bunun tek bir anlamı var: Devlet imgelerin katline niyet ediyor. İmgeler yok edilemez de bu teşebbüs nice zihni kanatacak.